Het is donderdag 14 december, de dag voordat we zullen vertrekken voor de grote oversteek over de Atlantische oceaan. Zo’n 20 dagen geen land in zicht.
De dag bestaat uit onder andere het terug installeren van de watermaker. Er schijnt een koolborstel te blijven hangen waardoor de pomp af en toe niet start. Een klein tikje tegen de pomp doet dan wonderen.
Daarna het doen van de laatste boodschappen; vers fruit, verse groente, pakken wijn (want wijn is duur aan de overkant), 
Bimbo Broodwat zuivel en Bimbo brood. Bimbo, want onze spreuk luidt: “Bimbo, fresh for ever”. We weten niet wat ze door het brood doen (het schijnt olijf- en of zonnebloemolie te zijn), maar dit brood blijft heel lang vers. We kopen er acht. Houdbaar tot 28 december. Daar komen we de eerste dagen wel mee door…
De dame in de Spar supermarkt vraagt, kijkend naar de hoeveelheid, of dit een “delivery” is. Boodschappen voor een bedrag boven de € 70,= worden gratis op de steiger bezorgd. We schudden beide nee en wijzen naar onze vertrouwde boodschappenkar. Het arme ding heeft al behoorlijk op zijn sodemieter gehad. Soms was de afneembare tas bijna niet aan boord te tillen, maar de tas, het frame en de wielen geven geen krimp. Nogmaals dank aan de collega’s van St. Jude Medical/Abbott.
Na de boodschappen is het de uitdaging om alles weg te stouwen in alle hoeken en gaten van de boot. Zodanig dat het niet stuk gaat of hinderlijk tikkend of schurend ons uit de slaap gaat houden tijdens het zeilen. O ja, en natuurlijk is het de kunst te onthouden waar je alles verstopt…
Daarna moet het bijbootje , de Maxi-taxi, en het motortje opgeruimd worden. Deze heeft een aantal weken in het water gelegen en dat is te zien. De bodem is helemaal groen en er groeien zelfs al kleine mosselen onder. Het kost me aardig wat moeite en tijd om ons bootje weer een beetje toonbaar te maken, maar het resultaat mag er zijn. Het bootje wordt nadat het is opgedroogd opgevouwen en weggeborgen in een bakskist.
ReddingsvlotOok moet de wegneembare kotterfok worden gezet en de schoten (touwen waarmee je het
Rescue MOB ladder (Man Over Boord) zeil dicht trekt) bevestigd. Het reddingsvlot dat we altijd onderin een bakskist hebben liggen, willen we op een betere, sneller bereikbare plek leggen. Want in een noodsituatie een zware container die uit een bakskist halen lijkt ons geen eenvoudige opgave. Via sjorbandjes op één van de deksels van het zwemplateau lukt het om direct paraat te bevestigen.
Als we om vijf uur uitgeblust even zitten uit te hijgen en ik mijn mail check, roep ik ontzet uit: “Nee he!”. De verzekeraar heeft een mail gestuurd dat onze Cariben dekking niet wordt gehonoreerd, omdat ons taxatierapport te oud is. Het taxatierapport is van december 2014, ten tijde van de aankoop van Maximo. Hoe kan dat nou? We hadden toch in mei van dit jaar de verzekering al rond? We wisten dat het verzekeren van een zeilreis over de oceaan wel een dingetje is en dat dat niet vanzelfsprekend is. We hebben zelfs beide een zeilers CV moeten overhandigen, maar uiteindelijk werd eind mei verklaard dat het voor elkaar was en ontvingen we een premievoorstel. Omdat de premie voor een trans-Atlantische verzekering aanzienlijk duurder is dan de “gewone” hebben we in overleg met de verzekeraar besloten de verzekering pas in te laten gaan, zodra we de Canarische eilanden zouden verlaten. Nu dus. Een kleine twee weken geleden had ik een mailtje gestuurd met die mededeling en nu dus dit antwoord. Op donderdagmiddag 17:00 uur, de dag voor ons vertrek.
Verslagen zitten we in de kuip en kijken elkaar aan. En nu?
Vertrekken kan niet. Je kan niet onverzekerd met een boot, met de waarde van een huis, onverzekerd de oceaan gaan oversteken. Hoe komen we hier en nu aan een taxatierapport?
Ik besluit om ’s avonds eens een opsomming te gaan maken van de investeringen die we in de boot hebben gedaan sinds wij haar hebben aangeschaft. Dat wordt al snel een hele lijst en dit zijn alleen nog maar de grotere posten. Gelukkig hebben we de meeste facturen digitaal, dus die kunnen erbij. Ik wil dit gaan gebruiken om bij de verzekeraar aan te tonen wat er aan het schip is gedaan en dat het schip, zowel in economische als technische staat, er zeker niet op achteruit is gegaan. Na een slapeloze nacht, de volgende ochtend direct gebeld met de verzekeraar. Het lijkt te berusten op slechte communicatie, nooit gecommuniceerd dat er een recent taxatierapport moet zijn. Dit lijkt elke verzekeraar te weten, maar als ze dit niet communiceren… De betreffende persoon die onze verzekering in mei heeft behandeld is met vakantie, en dat maakt het ook niet makkelijker.
De persoon aan de telefoon belooft ons, met de door mij opgestelde lijst, nogmaals zijn best te doen bij de volmachtgevers.
Ondertussen gaan wij nog maar eens informeren bij een andere verzekeraar en leggen het verhaal daar voor. Ook zij gaan hun best doen.
Intussen is het vrijdagavond en we hebben nog geen duidelijkheid. Dit weekend blijven we op de Canaries en met een beetje geluk wordt het na het weekend toch allemaal geregeld en kunnen we in de loop van volgende week toch vertrekken. Want met zo’n boot is er toch geen twijfel, dan zouden wij immers ook niet gaan…
Wordt vervolgd….
Sunset Anfi del Mar
