Hoe is het mogelijk? Sinds eind januari ben ik weer terug op Maximo, echt waar! Wat is er allemaal gebeurd? Heel veel en teveel om hier in detail te beschrijven. Het is heel bijzonder: je bent zo dichtbij elkaar op een boot en we waren elkaar toch een beetje kwijt geraakt tijdens onze reis. We konden het niet zo goed meer samen vinden. Door het definitieve afscheid op Curacao begin december kwamen we beide tot inzicht dat dit toch niet helemaal de bedoeling was en we waren ervan overtuigd om samen onze reis, onze droom voort te zetten. In de tussentijd was Eric gezeild via Bonaire naar Curacao en Aruba met een andere vrouw, wat het er ook niet allemaal makkelijker op maakte en dat is een understatement. We beschouwen het als een soort van “wake-up call” en zijn blij dat we weer samen op de Maximo onze verdere koers bepalen.
En dit brengt ons bij de volgende vraag: wat is het verdere reisplan? Vanaf Aruba zijn we op 26 januari 2019 gezeild naar Jamaica. Een trip van 3 nachten. Ook was dit wel weer spannend om direct 3 etmalen aan elkaar overgeleverd te zijn, maar we zagen er ook heel erg naar uit om even totaal offline met elkaar op de Caribische zee te zijn. Bij het vertrek op Aruba hebben we meer dan 1,5 uur lang dolfijnen rondom de boot gehad, wat een leuke verrassing en mooie start van deze trip. Na 3 dagen werden we door een totaal andere wereld heel vriendelijk verwelkomd op Jamaica in Port Antonio, havenstad aan de noordkant van Jamaica. Het inklaren gaat erg officieel; 6
officials aan boord gehad met het nodige papierwerk. Jamaica is sinds 1962 onafhankelijk van het Verenigd Koninkrijk. Jamaica is het land van onder meer: reggae, Bob Marley, rasta, jerk chicken (lokale specialiteit), rum, tropische bossen, Blue Mountains, watervallen, tropische stranden, vriendelijke mensen, ya man. “Ya man” is hier een stopwoordje en sommigen gebruiken het wel meer dan 100 keer in een gesprek van 10 minuten, erg grappig. O ja, en natuurlijk niet te vergeten: het is ook het land van de marihuana. Meerdere keren worden we aangesproken: “Hey cap, do you like to smoke? I have some good stuff”. Eric wordt als eerste aangesproken als captain, dat vind ik wel weer typerend hier; als vrouw word ik gewoon genegeerd. Dit is typisch voor de Caribbean en daar kan ik niet zo goed aan wennen. Jamaica was voor ons: hele vriendelijke mensen, ontspannen sfeer, rommelig en vuil, arm en rijk, kleurrijk, (harde) muziek, maar ook enorme vervuiling, vuile stranden. Ongelofelijk hoeveel troep er in het water dreef en op de stranden aanspoelde. Doodzonde van zo’n prachtige omgeving.Na 2,5 weken genoten te hebben van Jamaica was het op 15 februari tijd om verder te gaan naar onze volgende bestemming: Kaaimaneilanden (Cayman Islands). Een tochtje van 20 uur. Voorspelling is niet teveel wind, dus een rustig tochtje in het vooruitzicht. De laatste paar dagen hebben we gezellig opgetrokken met zeiljacht Summerwind, Floor en Casper en ook dit hoort weer bij de zeilwereld: afscheid nemen. “Tot later” en we halen het anker op om 15 uur in Montego Bay.
De eerste paar uren gaat het zeilen heerlijk en er is meer wind dan voorspeld, dus de captain is tevreden en Maximo vaart met ruim 7 knopen richting Cayman Brac, het eerste eiland van de Cayman Islands. Het weer is zo rustig dat Eric vannacht in de kuip blijft; ik mag lekker in mijn kooi slapen. De wind neemt nog verder af en om het klapperen van de
zeilen te voorkomen moet de koers vaak worden gecorrigeerd. Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik daarin niet goed ben en dat dan dus uiteindelijk alles gaat klapperen. Eric kan dan toch niet slapen, dus dan maar hazeslaapjes in de kuip en dat gaat prima. Na ca. 10 uur stopt de wind er nagenoeg helemaal mee, dit was niet conform de voorspelling, dus onze motorvriend wordt aangeslingerd. Toch wel prettig dat hij ons helpt om uiteindelijk bij onze volgende bestemming aan te komen. Op zaterdag 16 februari om 13.00 uur melden we ons via de marifoon bij de douane van Cayman Brac (border control: customs and immigration) voor de inklaringsprocedure. Nadat we aan een mooring (= meerboei) liggen bij “The Creek, Stake Bay”, kunnen we naar de wal komen waar we worden opgewacht door 2 mannen. In de gids staat dat je boot ook gesprayed gaat worden voor mosquitos, echter, we hebben hierover niks gehoord van de border control, dus vragen er ook maar niet actief naar. De mannen zijn uiterst vriendelijk en vertellen ook met trots over hun mooie eiland. Het is een heel relaxed, rustig, veilig eiland. Bij navraag melden ze ons dat er gemiddeld 1 zeilboot per maand komt en op dit moment zijn we de enige. Dit heeft er ook mee te maken dat je hier niet mag ankeren in verband met het koraal, maar je hebt diverse moorings, rond de eilanden, waaraan je kan liggen. Het is wel vrij open dus je hebt kans dat – indien er golven/swell staan, je gaat rollen, dus dat is wel iets om mee rekening te houden. Op het einde van het inklaren krijgen we nog een leuke verrassing: “Captain, het is Saturday afternoon and because it is in the weekend we have to charge you 70 US dollars”. Oeps, dat is balen en daar hadden we even geen rekening mee gehouden. Even terug naar de Maximo-kassa met de Maxitaxi en ook dat is weer geregeld. Als alles klaar is, gaan we terug naar de boot en genieten van onze eerste happy hour op de Cayman Islands. Het is alsof Maximo in een zwembad ligt, het water is prachtig blauw in verschillende schakeringen door afwisselend zand en koraal.Cayman Islands ligt ten zuiden van Cuba in de Caribische zee. Het behoort tot het Verenigd Koninkrijk met als voertaal Engels. De eilandengroep bestaat uit 3 eilanden: Grand Cayman, Little Cayman en Cayman Brac. Grand Cayman, het meest westelijke eiland, is het grootste eiland en is erg toeristisch met o.a. alle cruiseschepen en we zullen dit eiland dan ook letterlijk links laten liggen. Ook de Cayman Islands werden voor het eerst gezien door Columbus. Als eerste had hij Cayman Brac en Little Cayman aangedaan. Hij noemde deze eilanden Las Tortugas vanwege de vele zeeschildpadden (helaas niet meer zo talrijk). Na verloop van tijd kreeg de eilandengroep de naam Los Lagartos, wat vrij vertaald De Alligators betekent, vanwege de krokodillen die er vroeger nog voorkwamen. De eerste Engelsman die een voet op de eilanden zette, was Sir Drake in 1586. Hij gaf de eilanden de huidige naam: Cayman Islands. De eilanden werden in 1670, evenals het
buureiland Jamaica, ingelijfd bij het Verenigd Koninkrijk. De Cayman Islands waren eerst een deel van de kolonie Jamaica, toen deze nog onder Brits bestuur was. Na de onafhankelijkheid van Jamaica werden de Cayman Islands een Brits overzees territorium. (bron: Wikipedia).Waar ken je de Cayman Islands van? Ja, natuurlijk, van het belastingparadijs. Als toerist merk je hier helaas niks van: alles is nl. erg duur, gemiddeld ca. 100% hoger prijsniveau dan in Nederland (levensmiddelen ca. 160% duurder). Er zijn 500 banken op Grand Cayman; daar bevindt zich dus het belastingparadijs. Er zijn ca. 70.000
ondernemingen gevestigd in verband met het milde belastingklimaat. Naast het belastingparadijs is het een super mooi duik- en snorkelparadijs. De mensen zijn uitermate vriendelijk en relaxed. Blijkbaar wordt er aardig wat geld binnen gehaald via het gunstige belastingklimaat, want alles is op de eilanden tot in de puntjes geregeld en onderhouden. Prachtige duiklokaties, waar douche- en duikvoorzieningen standaard zijn. Daarnaast trailerhellingen met overdekte visschoonmaakplekken, die dagelijks worden schoongemaakt.Na de eerste nacht besluiten we om naar West End, Scotts Dock, te gaan. Hier is het nl. allemaal te doen: supermarkt, bar, restaurantjes, bank met de enige geldautomaat (munteenheid is de Cayman Dollar: 1 euro = ca. 1 Cayman dollar) op het eiland en een hele mooie snorkel- en duikplek met 2 scheepswrakken: Kissimee en Russian Discovery. Cayman Brac is ongeveer net zo groot als Vlieland en heeft 2.000 inwoners, erg rustig dus. Eerst tijd om de onderwaterwereld te verkennen. Hup, snorkelspullen pakken en gaan. Wauw, wat mooi. Dit is denk ik de mooiste plek wat ik ooit heb gezien qua snorkelen. Zo helder, mooi koraal, mooie kleuren, echt prachtig. Ik blijf een beetje in de buurt bij Eric, want ik ben toch niet zo’n held en ben soms snel bang. Eric wenkt me en wijst naar en grote barracuda. Oh nee, hij zit vlak onder het wateroppervlakte en kijkt ons aan. Ik ga achter Eric schuilen en wil zo snel mogelijk terug naar Maximo. De barracuda volgt ons. Ik ben iets eerder op de Maximo en even later komt Eric eraan. Wat denk je? De barracuda is nu hier en blijft vooralsnog achter de boot. Ook spotten we onder meer tarpons, roggen, papagaaivissen en schildpadden. De volgende dag gaan we een wandeling maken naar de andere kant van het eiland (ca. 2 km). Onderweg wel oppassen voor overstekend wild. De mensen zijn hier zo vriendelijk: meerdere malen wordt gevraagd of we een lift willen. Op de terugweg staan we nog even bij de supermarkt vanwege wifi en wederom worden we aangesproken: “Hey guys, how are you? It looks like you are lost! How can I help you?”. Dit is typerend voor de “Brackers”: zo worden de inwoners genoemd. Bij Scotts Dock heb je een mooi strandje waar je kan bbq-en. Even hamburgers scoren bij de supermarkt, de Cobb (bbq) mee en lekker genieten.
Elke dag wordt het weer in de gaten gehouden en hebben we het over ons reisplan: hoe verder? In eerste instantie hadden we het idee om nog een jaar rond te zeilen in de Caribbean, echter, vanwege het orkaanseizoen betekent dit, dat je dus ook echt
een jaar langer weg blijft. Steeds vaker stellen we elkaar de vraag: “Wat voegt het toe aan onze reis?” De afgelopen weken zijn we erachter gekomen, dat het antwoord is: “Voor ons gevoel niet zoveel”. Op dit moment hebben we deze reis in de pocket en neemt niemand ons meer af. Op een dag moeten we toch weer terug en aan het werk. Laten we teruggaan, ons ‘gewone’ leven weer oppakken en voorbereiden op nieuwe avonturen, wat dat ook moge zijn. Dit is een belangrijke beslissing die is gemaakt op de Cayman Brac en voelen ons er goed bij. We moesten de beslissing maken omdat we na Cuba dan linksaf (Noord-West) slaan richting de Bahama’s. Anders zouden we onder Haïti en de Dominicaanse Republiek door gezeild zijn weer richting het oosten.We hebben uitzicht op Little Cayman en hebben zin om een stukje te zeilen (hemelsbreed ca. 7 mijl) en tevens om daar een paar dagen te blijven. Bloody Bay aan de noordkant van het eiland is één van de mooiste duikspots in de wereld en we besluiten om daar aan een mooring te gaan liggen. De eerste nacht rollen we aardig vanwege de hoge golven. De volgende dag besluiten we om iets meer naar het noordoosten te gaan zodat we meer beschermd liggen achter het rif; hier (Jackson’s Bay) zijn ook de meeste duikbootjes en zal dus wel heel mooi zijn om te snorkelen. De GO PRO is opgeladen en gaan de onderwaterwereld van Bloody Bay verkennen. Dit is echt ongelofelijk met mooi koraal (Coral Heads) en veel verschillende soorten vissen. We snorkelen samen en zien hier en daar ook een barracuda, veelal een kleintje. Echter, Eric duikt naar beneden en ziet een hele grote van meer dan een meter. Hij blijft stil liggen en wachten op zijn prooi, wij besluiten weer om verder te gaan. Vanwege de hoge golven lukt het ons helaas niet om aan land te gaan met de Maxitaxi dus na 2 dagen besluiten we om weer terug te gaan naar Cayman Brac, waar we ons gaan voorbereiden op het uitklaren en de volgende bestemming: Cuba. Via de marifoon roepen we de port control op voor het uitklaren en er komen weer 2 mannen naar ons toe bij Scotts Dock. Op het einde vraagt Eric of we ook dichtbij een tankstation aan een mooring kunnen liggen om diesel te tanken. Helaas, er is geen mogelijkheid. De beambte is zo aardig om ons te helpen en geeft ons een lift, blijft wachten tot we de jerry cans hebben gevuld en brengt ons weer terug naar de Maxitaxi. Wat een service en wat een aardige mensen. We hebben 24 uur om het eiland te verlaten en gebruiken deze ook om ons voor te bereiden voor de tocht van 2-3 dagen op zee. De windvoorspelling is in dit deel van de Caribische zee erg moeilijk te voorspellen; vaak geen wind, weinig wind, veel wind, variabele windrichting, dus niet zo makkelijk als met de constante passaatwind, die we gewend waren. Zaterdag 2 maart om 15:00 uur gooien we, na vers brood (o.a. de heerlijke kokos kadetten) bij de bakker in de Creek gekocht te hebben, los voor een tocht tegen de wind in: Cuba, here we come!
Vanaf hier zal het blog weer vaker online komen, ook zullen er foto’s gepost worden op facebook en instagram.