Grenada, ook wel Spice Island (kruideneiland) genoemd, is het laatste eiland dat we bezoeken van de Bovenwindse Eilanden voor het orkaanseizoen. Het orkaanseizoen is van 1 juni tot 1 december en ook Grenada valt in de hurricane belt. De meest recente orkaan die over Grenada is gekomen is Ivan in 2004. De ABC-eilanden (Aruba, Bonaire en Curacao) liggen buiten de gevarenzone en we zullen dan ook tijdens het orkaanseizoen als eerste naar Bonaire gaan.

Saline IslandEerst op naar Grenada vanaf het leuke Caribische Carriacou. De laatste nacht ankeren we bij een onbewoond eilandje ten zuiden van Carriacou, Saline Island  Helaas staat er behoorlijk wat wind en golven; we besluiten dan ook na 1 nachtje door te gaan Kick' em Jennynaar Grenada. Tijdens de overtocht kom je over een actieve onderwatervulkaan heen met de bijzondere naam Kick ‘em Jenny, die regelmatig actief is en er staat dan ook op de kaart dat het een verboden exclusion zone is. De boot die net binnen de lijnen is, is Maximo, ohoh! Gelukkig gaat het allemaal prima en we komen na een snelle tocht aan op Grenada. Bij Saint Georges, de hoofdstad, wordt het anker erin gegooid.  Vanaf het water ziet Grenada er mooi uit: een eilandtour staat dan ook op het verlanglijstje.

MupiSinds Carriacou zeilen we samen op met een Franse boot, genaamd Mupi. We zullen ze even voorstellen: Bertrand is Frans, Patricia is Braziliaans. Zij zijn dol op oranje: oranje boot, oranje shirts, oranje bestek, kortom alles is oranje. Ze vallen dan ook goed in de smaak bij de Nederlanders. Het plan wordt gemaakt om samen het eiland te ontdekken: auto huren of met een taxi? Tijdens een wandeling komen we de taxichauffeur Lollypop tegen en hij is onze gids. We spreken de volgende dagLollypop af om 9 uur en je weet natuurlijk nooit in de Caribbean of die tijd ook gehaald wordt. Ja hoor, Lollypop, staat er en hij is een man van tijd (zegt hij zelf). Hij heeft er zin in en wij ook natuurlijk.

Grenada is tot 1974 een Britse kolonie en sinds die tijd onafhankelijk van het Verenigd Koninkrijk. Er wordt nog links gereden, Engels is dus de voertaal en dat is prettig. Grenada staat bekend om de productie van rum, chocola, koffie en kruiden. Op Indonesië na is het zelfs het grootste exportland van nootmuskaat (een kwart van de wereldproductie).

De andere belangrijkste exportartikelenNootmuskaatfabriek Nootmuskaatfabriekzijn cacao, bananen en foelie. Lollypop brengt ons via de westkust naar het noorden: de nootmuskaat fabriek. Op traditionele wijze wordt hier gewerkt. Als je ziet hoe ambachtelijk (alles gebeurt nog handmatig) er nog wordt gewerkt, kun je je haast niet voorstellen dat een kwart van de wereld nootmuskaatproductie hier vandaan komt. Uiteraard is er ook een 

Nootmuskaatboom

Vlag Grenadawinkeltje waar je nootmuskaat producten kan kopen, zoals jam. Ook worden gedeeltes van de nootmuskaat vrucht gebruikt voor bijvoorbeeld make-up. Zelfs kun je nootmuskaat ijs kopen, lekker! Nooit gedacht, dat dit zo heerlijk is. Ook komt de nootmuskaat terug in de vlag van Grenada. Lollypop heeft er zin in en wacht ons alweer op voor de “famous Grenada Chocolate Company”. Hij maakt vrienden, want Eric en Bertrand zijn dol op chocola. Ook hier krijgen we weer een toertje. Chocolate factoryCacaoboomZe hebben 150 hectare aan biologische cacao. Wederom wordt hier op traditionele wijze gewerkt. Je gaat wel even terug naar de vorige eeuw op Grenada wat dit betreft. Als laatste mogen we chocola proeven in de winkel, waar je het uiteraard ook kan kopen. Er staat van alles: 100%, 80%, 70%, 60% cacao, tevens met gember, nootmuskaat. De 100% is misschien wel het gezondst, maar vinden we niet zo lekker. Ik kijk even de andere kant op en zie Eric staan met een blok chocola van 1 kilo in zijn handen om te kopen. Ik heb hier nog net een stokje voor kunnen steken. We verlaten natuurlijk wel de shop met meerdere chocola tabletten. 

Lollypop brengt ons via Leapershill in het noorden (deze klif staat 

Rumplantage eigenlijk bekend om zijn treurnis. Hier sprongen namelijk rond 1650 de indianen vanaf om te ontsnappen aan de Franse kolonisten) naar een rumplantage, River Antoine Estate Rum Distillery. Het laatste toertje van deze dag. Ook hier wordt geheel op traditionele wijze de rum geproduceerd. Ongelofelijk om te zien hoe inefficiënt hier wordt gewerkt met zoveel mensen. Op het einde mogen we de rum proeven (69% en 70%). Wauw, dit is sterk! De rum wordt gemaakt uit suikerriet en wordt niet

Rumplantage geëxporteerd. Daarvoor is de productie te klein (of de lokale consumptie te groot…) RumplantageGelukkig drinkt Lollypop niet. Op veel Caribische eilanden – en ook op Grenada -  wordt gewoon gedronken voor en tijdens het auto rijden, onbegrijpelijk dat dit nog bestaat.

Tussendoor stoppen we nog bij heel veel bananenbomen. Lollypop pakt zijn manchet en Eric helpt hem om een hele grote tros bananen te plukken. Bananen in de achterbak en Grand Etang kratermeerweer door. Via het regenwoud “Grand Etang Forest Reserve”, het hoogste punt van het Bananeneiland, de vulkaan Saint Catherine 840 meter, een waterval en kratermeer worden we om 17 uur weer gedropt door Lollypop. Wat een leuke dag hebben we gehad en wat een divers eiland is Grenada.

Naast gezellig de toerist uithangen, moet er natuurlijk ook worden gewerkt. Eerst boodschappen doen. In Nederland Watervalpak je de auto en deze wordt bijna in de AH of Jumbo geparkeerd. Op de Maximo gaat dit anders. Eerst moet de Maxitaxi te water worden gelaten, vervolgens alles mee en gas erop. Meestal kom je, door opspattend water, niet helemaal droog aan op de wal. Echter, dit is niet heel erg. Het is toch lekker warm en zonnig. Vervolgens lopend naar de supermarkt, soms is dit wel meer dan 2 km. Vervolgens BoodschappenBlij met de bananenbepakt en bezakt weer terug lopen. Boodschappen in de Maxitaxi en vervolgens naar de Maximo, waar het hele zaakje weer moet worden uit- en ingeladen. Vervolgens alles wegstouwen in Maximo. Wat vind je ervan? Dit is zeker een ochtendje werken in de hitte en je mag hopen dat je niets bent vergeten.

Het weer wordt nauwlettend in de gaten gehouden voor de oversteek naar Bonaire. Dit is voor ons, omdat we afkruisen, ca. 450 nautische mijlen (ruim 800 km), 3 etmalen ongeveer. En natuurlijk de nodige bootklussen. Eric klimt in de mast om te checken of alles goed is. De watersportwinkels Budgetmarine en Island Waterworld zitten hier, dus hier worden ook nog de nodige aankopen gedaan. Bij de zeilmaker wordt nog een afspraak gemaakt om zonverduisterende flappen te laten maken aan de bimini (zonnescherm), zodat we ook ’s middags meer schaduw hebben. We hadden ze aan de zijkant, maar die gebruiken we nooit. De zon schijnt ‘s middags echter onbarmhartig van achter in de kuip en we willen nu graag schaduwflappen aan de achterkant kunnen ritsen. In Nederland vind je het lekker om in de zon te zitten, maar wij vermijden dit hier zoveel mogelijk. Het is gewoon te heet.

Op 25 mei is het zover: we denken dat we de tocht van Grenada naar Bonaire in ongeveer 2,5 etmaal kunnen doen dus wordt pas even na 16:00 uur het anker opgehaald en de koers richting Bonaire gezet. Zouden we eerder vertrekken dan is het risico groot dat we in de nacht aankomen en dat proberen we te vermijden. Verwachte aankomst Bonaire: ochtend van 28 mei 2018.

Carriacou White Island

Hier hebben we lang op gewacht en over gedroomd. We gaan naar de Grenadines, de bounty-eilanden in de Caribbean!

Wat zijn de Grenadines? De Grenadines is onderdeel van de onafhankelijke eilandstaat Saint Vincent & the Grenadines. Het is tevens een deel van het Britse Commonwealth en ligt in het oostelijk Caribisch gebied, tussen St. Lucia en Grenada. Het is een groep van ongeveer 30 kleine eilandjes, zoals Bequia, Mustique, Canouan, Palm Island, Petit St. Vincent, Union Island en Tobago Cays. De grotere eilanden hebben kleurrijke dorpjes en hoge bergen. De kleinere eilanden zijn vaak onbewoond en je treft niet meer aan dan een parelwit strand, palmbomen en een koraalrif, waarachter je super mooi kan ankeren.

Onze ontdekkingsreis start bij Bequia in Admiralty Bay. Hier vind je het echte Caribische sfeertje met muziek van Bob Marley uit de vele speakers op straat. Allerlei kleurrijke kraampjes met groenten, fruit, sieraden, t-shirts en nog veel meer. Je moet hier echt afdingen, anders word je als toerist mooi afgezet. Nergens staan prijzen en ze hanteren 2 prijzen, nl. voor locals en toeristen. Bequia staat o.a. bekend om de walvisvangst en om zijn scheepsbouw in het Caribische gebied, die teruggaat naar de 18^e eeuw. De bomen op Bequia waren van zeer goede kwaliteit om boten mee te bouwen. Dit is nog terug te vinden, ook in de modelzeilboten winkel. En jongeren maken nog boten van kokosnoten.

Op dag 1 komt een Canadese boot bij ons langs en het blijkt een Nederlands stel uit Amsterdam (25 jaar geleden geëmigreerd naar Canada). Ze nodigen ons uit om 17 uur voor de “Dinghy Raft”. Inmiddels weten we veel over het cruisersleven, maar dit hebben we nog niet eerder gehoord en meegemaakt. We laten ons graag verrassen. Etiquette wordt even uitgelegd: eigen drank meenemen en snacks voor iedereen. “Ok, we zijn erbij”. Om 17 uur verzamelen allerlei dinghy’s bij 1 boot en worden allemaal aan elkaar geknoopt met de lijnen. Uiteindelijk ca. 15. Vervolgens laten we ons wegdrijven totdat de zon ondergaat. Er wordt heel wat afgekakeld, gelachen, gedronken en gegeten. Super leuke ervaring en zo leer je weer snel veel mensen kennen. Helaas heb ik er geen foto van kunnen maken.

MustiqueIn Bequia hebben we veel wind en regen. Na een aantal dagen is het weer rustiger en hoppen door naar het volgende eiland: Mustique. Dit is een eiland waar o.a. Mick Jagger, Brian Adams en George Clooney een villa hebben. In de supermarkt kun je dan ook de Nespresso cups kopen. Haha, “what else?”. Voor een mooring betaal je 200 EC en je mag dan max. 3 nachten blijven. Mustique is erg mooi, maar het ongerepte hebben we niet kunnen vinden. Wil je een wandeling maken over het eiland, dan kom je vaak een bordje tegen: “Private property, forbidden”, dus we blijven op het lange witte zandstrand en bij de haven. Je kan wel het eiland op, maar dan onder begeleiding van een gids. In de bekende “Basils bar” aan het water is het erg leuk om even een drankje te doen en wie weet kom je een celeb tegen. Na 3 nachten hebben we het wel gezien op Mustique en zetten koers naar Canouan, waar we 1 nachtje blijven. Het anker zit er nog niet in of er komt al een boatboy aan met vis. We besluiten om een redsnapper te kopen. Zo lekker vers, heerlijk smullen! De volgende ochtend nog even een korte wandeling op het eiland. De ankerplek is voor een luxe hotel. Maar éénmaal op het eiland, dan loop je de armoede in. Dit is wel moeilijk om te zien. Iedereen is aardig, uiteindelijk komt vaak de vraag of je een biertje voor ze wil kopen of iets te eten voor ze hebt.

MayreauMayreau is onze laatste stop voor Tobago Cays. Mayreau staat bekend om haar mooie en witte zandstranden. De baai is mooi en omgeven door palmbomen, turquoise water en een resort. Het is het kleinste bewoonde eiland van de Grenadines, met slechts 300 inwoners. Het is een kleine baai met veel boten en de (grote) catamarans varen/ankeren tot bijna op het strand. Zonde! We liggen er onrustig te rollen en besluiten dan ook om na 1 nacht verder te gaan.

Tobago CaysTobago Cays

Na heel vaak te zijn weggedroomd bij adembenemende foto’s van de Tobago Cays, is dit dan ook ons hoofddoel in de Caribbean. We zeggen zo vaak tegen elkaar: “Wanneer gaan we er heen? Hoe zou het zijn? Ik wil er zo graag naar toe….”  En dan is het zover: met je eigen boot de Tobago Cays in varen. “Wauw, het is echt zo mooi als op alle plaatjes. Ongelofelijk en onbeschrijfelijk.” Tobago Cays is een beschermd, nationaal park en bestaat uit verschillende onbewoonde eilandjes, die omgeven zijn door het Horseshoe Reef. Dit is een, zoals de naam al aangeeft, hoefijzervormige ondiepte gevormd door koraal en rotsen. Binnen dit rif liggen een aantal kleine Tobago Cays(onbewoonde) eilandjes en rond deze eilandjes kun je prachtig ankeren. De golven van de Atlantische oceaan slaan stuk en je ligt met je boot daardoor betrekkelijk rustig achter het rif. Betrekkelijk want het waait er flink en er staan toch nog steeds genoeg golven om de boten continue te laten bewegen. Maar de omgeving is er prachtig en we hebben het geluk dat het seizoen bijna voorbij is. Er liggen nog steeds behoorlijk wat boten, maar niet zoveel als in het hoogseizoen. We gooien het anker in azuurblauw water om 9 uur en al direct wederom een boatboy met verse vis. Deze keer kijkt de tonijn ons aan en besluiten om deze te kopen. Tip: altijd afdingen. De prijs startte bij 80 EC en uiteindelijk voor 45 EC en een cola mochten we hem hebben. Voor de Tonijneerste keer sushi gemaakt, lekker hoor. Ok, weliswaar niet helemaal zoals die zou moeten zijn, maar toch lekker. We liggen vlakbij het turtle eiland, Baradel, en besluiten om te gaan snorkelen. Eric gaat als eerste en ik ben toch wel een beetje bang. Ik heb nl. gehoord dat hier ook haaien zwemmen, weliswaar de nurse sharks, die niks zullen doen, maar toch. Ook hoorden we eerder dat barracuda’s toch ook wel af en toe bijten. Geadviseerd werd om dit maar eens op youtube te bekijken. Dit heb ik maar niet gedaan, maar met dit allemaal in mijn achterhoofd, is het toch best spannend. Het eerste snorkelavontuur begint met veel schildpadden, van klein naar groot. Zo mooi. Oeps, ik zie Eric wijzen naar een grote, lelijk kijkende barracuda. Ik blijf vlakbij hem. Even later gaat de barracuda weg en genieten we weer van de vele mooie vissen,  Sushi homemadeschildpadden en pijlstaartroggen. Die zijn ook imponerend. Inmiddels voel ik me met al die dieren om me heen niet zo comfortabel meer en wil graag terug naar de Maximo. Waar je ook rekening mee moet houden, is de sterke stroming. Flippers zijn voor het snorkelen dan ook onmisbaar. Voor het park moet je een fee betalen van 10 EC per persoon per dag. We hebben voor 3 dagen betaald. Na 3 dagen achter het rif in de volle wind te hebben gelegen en diverse snorkelsessies besluiten we om het eilandhoppen voort te zetten richting het zuiden.

Het volgende eiland is Palm Island. Dit kleine eiland resort heeft 24 bungalows aan het strand en prachtige witte zandstranden. Bij aankomst op de wal komt direct een Security Officer naar ons toe om uit te leggen waar je mag lopen, eigenlijk alleen op het strand, naar de bar en dan houdt het wel op. Ook lig je hier vaak te rollen, dus besluiten na een korte stop door te gaan naar Petit Saint Vincent (PSV). PSV is ook een privé eiland met een resort. Je ligt hier achter een rif, vrij rustig in prachtig helder blauw water met uitzicht om een witstrand met palmen. Het waait behoorlijk, na 2 nachtjes gaan we naar onze laatste stop in de Grenadines, nl. Union Island. Dit is het PSVlaatste eiland van de Grenadines. Hier moeten we dus uitklaren om verder te gaan naar Carriacou en Grenada. In plaats van te ankeren bij Clifton Harbour achter het rif, gaan we naar Frigate Island, om het hoekje. Mocht je willen kiten, dan kan dit hier perfect en wordt ook veel gedaan. Ook kan je kitesurfles nemen in Clifton Harbour. Bij Frigate Island gaan we aan wal bij Ashton. Dit is een heel klein vissersdorpje. Het is een gedoe om een goede plek voor de dinghy te krijgen. Het voelt ook enigszins niet goed, maar we moeten toch uitklaren, dus we starten met onze wandeling naar Clifton Harbour. Ca. half uurtje. Het dorpje Ashton is arm, zo ook Clifton. Maar Clifton leeft door het tourisme.  De mensen zijn erg aardig allemaal. Zo ook de famous baker, Henry. Hij schreeuwt uit zijn shop: “Fresh bread” en besluiten dan ook om dit te kopen. Bij de customs gaat het snel en formeel. We moeten wel weer allerlei formulieren invullen met carbonpapier. Op de terugweg komen we nog langs 2 dames die aan het bbq-en zijn op straat. Voor 15 EC smikkelen we van een heerlijke kip en allerlei lekkers erbij. Snel terug naar de dinghy. Pffff, de Maxitaxi wacht nog op ons en is niet gestolen, wat een geluk.

Mocht je een bucketlist hebben, dan is ons advies: plaats de Grenadines erop met als hoogtepunt de Tobago Cays en time het, als het even kan buiten het hoogseizoen.

PS: meer foto's volgen later in het reisalbum (in verband met beperkt internet)Mustique Basil's Bar

Wat is het lekker om wakker te worden en te weten dat je Martinique gaat verlaten om je ontdekkingsreis richting het zuiden te vervolgen.

Uiteindelijk zijn we toch nog een paar dagen langer op Martinique gebleven, omdat onze acculader/omvormer (kastje: 12VVictron Multiplus Compact naar 220V) problemen gaf en er uiteindelijk helemaal mee ophield. Nu is de acculader niet zo’n probleem, we liggen immers toch niet aan de walstroom (intussen al sinds begin december niet meer). De omvormer gebruiken we echter dagelijks om ons koffiewater te koken, de laptops en andere apparaten op te laden. Aangezien er in Le Marin een Victron dealer zit, is dus de keuze om met een defect apparaat door te varen of hier te repareren/vervangen snel gemaakt. Helaas moest er een nieuwe in, want onderdelen waren niet meer te verkrijgen. Eric is inmiddels een heuse handyman geworden en heeft er een nieuwe ingehangen en aangesloten. Topper! 

Ook is het lek ontdekt. YES! We hadden immers tijdens ruige overtochten lekkage in de Dekdoorvoervoorpunt waarvan we de oorsprong maar steeds niet konden vinden. De passage tussen Martinique en Saint Lucia is best ruig en Maximo wordt flink zout gewassen; wij ook trouwens. Bij aankomst in Saint Lucia ga ik direct de punt checken: hoeveel water ligt er nu weer in het kastje en onder het bed? Gezien de hoeveelheid water dat we over dek hebben gekregen, vrezen we het ergste. Ik roep Eric: : “Kom eens kijken! Ehh, het is droog? Zal dan toch echt het lek-mysterie zijn opgelost?” Eric heeft de doorvoer in het dek ten behoeve van de reeflijn van de furler helemaal afgekit (excuus voor zeiljargon), en voilà: opgelost. Naast een handyman is hij dus ook een echte Sherlock Holmes.

We liggen rond drie uur achter het anker in Marigot Bay en alles is weer opgeruimd. Intussen hebben we het gastenvlaggetje van St. Lucia gehesen tezamen met het gele quarantaine vlaggetje. Vlaggetje St. Lucia hijsenDit vlaggetje moet je officieel (niet iedereen doet het) voeren zolang je niet bent ingeklaard. Op een gegeven moment vaart er een local voorbij en ziet ons gele vlaggetje. Hij roept dat we nog maar een half uur hebben om in te klaren. Daarna is het kantoor dicht. Omdat het vrijdag is en in het weekend overtime in rekening wordt gebracht (en dat willen we als zuinige Hollanders natuurlijk niet) haasten we ons met de Maxitaxi naar de customs in de marina. We zijn nog net op tijd om in te klaren voor het weekend. Het gaat officieel en het wordt al snel duidelijk dat de betreffende man (strak in uniform) alleen met de captain praat. Ik stel nog een vraag; ik word totaal genegeerd door de beambte. Pffff, zo kan het dus ook gaan in de Caribbean. Ik vind onderdanig zijn aan de captain vaak al heel moeilijk, laat staan dit. Ach, het mag de pret niet drukken. We moeten 40 EC dollar betalen. In het weekend is het tarief 100 EC dollar, dus flinke besparing geregeld. Saint Lucia is mooi, de Caribische sfeer in Marigot Bay, waar we voor anker liggen, is prettig. De locals zijn aardig en niet opdringerig, wat je wel in andere baaien hoort. Ze komen langs om wat te verkopen. Mocht je geen interesse hebben, dan is het geen probleem. Zo kwam Rasta Thomas ook rasta Thomas – Bob Marley fan - langs met zelfgemaakte manden van palmbladeren. Hij kwam al zingend aan, waarschijnlijk had hij al een jointje gerookt. Dat kan hier allemaal. Het was even gezellig, dus we besloten om zijn dag goed te maken en kochten een mand voor 25 EC dollar. Gelijk een nieuwe vriend erbij…

Vanuit de baai heb je direct toegang tot een hike (wandeling) aan de noordkant van de baai. Natuurlijk wil ik die lopen. Het is behoorlijk steil en we zijn dan ook blij dat we om 9 uur gestart zijn in plaats van ’s middags als het erg heet is. De hike duurt ca. 5 kwartier en is de moeite waard met een mooi uitzicht. Even weer lekker de zeebenen getraind, daarna zwemmen en snorkelen. Wat een heerlijk leventje!

De laatste dag in Marigot Bay gaan we nog een wandeling maken naar het dorpje. Inderdaad dorpje; het stelt niks voor. Er staan een paar huizen, een bakker, wat straattentjes, bar en dan houdt het wel op. Er wordt nog gevraagd of we ook een Hikejointje mee willen roken; dit hebben we maar netjes afgeslagen. Marigot Bay is qua ankeren niet heel makkelijk, het is een smalle ingang en aan de noordkant wordt het snel ondiep met stenen en koraal. De bodem lijkt wel van beton en het anker kan zich dus niet ingraven. Veel boten proberen daar toch te ankeren en als het anker niet houdt en gaat krabben, waai je zo de baai uit. We zien verschillende boten met anker en al verschuiven, gelukkig zijn de mensen aan boord en kunnen ze op tijd reageren. Maar op een gegeven moment ziet Eric een jacht de baai uit waaien, niemand op de boot. Snel marifoon pakken, marina oproepen en ook zelf in de Maxitaxi erheen. De eigenaar zit op een terrasje en denkt ook op een gegeven moment: “What the hell is Marigot Villagemy boat doing there? Is it drifting?”. Uiteindelijk met hulp van marina en later de eigenaar, is de boot weer gered. Zo zie je maar weer; je moet altijd alert zijn!

Saint Lucia maakt deel uit van de Kleine Antillen en het Britse Gemenebest. De voertaal is dus Engels en dat is heel fijn. Het heeft een tropisch moesson klimaat, met dus heel veel regen. Dit hebben we ervaren, Maximo is weer mooi schoongespoeld en ontzild. Na elke overtocht tussen de eilanden zit Maximo (en soms wij ook) onder het zout.

Saint Lucia is sinds 1979 een zelfstandig land, maar heeft nog wel de hoofd van de View Marigot BayBritse Monarchie als officieel staatshoofd. De eilanden richting het zuiden zijn allemaal Engelstalig. Net zoals alle andere eilanden is Saint Lucia ook vulkanisch. Het eiland heeft een brede kustlijn met mooie zandstranden en helderblauw water wat perfect is voor de watersport.

In het zuidwesten van het eiland liggen twee vulkanische piramide-achtige vulkanen,Vlag St. Lucia nl. Gros Piton (771 meter) en Petit Piton (743 meter). Deze staan op de werelderfgoedlijst van de Unesco. De Pitons staan symbool voor St. Lucia. Ze zijn tevens terug te vinden op de vlag van Saint Lucia. Het is de moeite waard om beide Pitonsvulkanen te beklimmen. Je kan voor de Pitons aan een mooring (meerboei) liggen. Ook is het lokale Piton biertje prima! Piton biertje, cheers!

Het volgende eiland gaan we overslaan, Saint Vincent, mede omdat het er niet zo veilig is. Hoewel de laatste ervaringen in Cumberland Bay positief zijn, gaan we door naar Bequia. Dit is een dagtocht van ca. 65 mijl. Het anker gaat morgen vroeg op, zodat we zeker bij daglicht aan zullen komen. Bequia, here we come! 

Sunset St. Lucia

’s Ochtends gaan we nog even op bezoek bij de Mar-Jolie. De ouders van Frank zijn op het schip en liggen voor anker bij St. Anne. Ze hebben voor ons een paar onderdelen meegenomen uit Nederland. Super lief van ze! Na een gezellig koffie-uurtje gaan we terug naar de Maximo en halen ons anker op.

Vanaf Le Marin hoppen we samen met Hans&Roos van de Vagebond via de baai Petit Anse naar Pointe du Bout, waar we de auto hebben gehuurd voor 2 dagen. Wat gaan we doen? De dames hebben een plannetje gemaakt na een dagje shoppen in Fort-de-France.

Dag 1 richting de vulkaan, Montagne Pelée en het regenwoud.

Dag 2 richting de Atlantische Kust (oostkant) naar het schiereiland Ile de la Caravelle.

Dag 1:  Vanaf Fort-de-France neem je de afslag richting le Morne-Rouge, het is een prachtige route via het regenwoud. Hike rainforest Éenmaal aangekomen bij de vulkaan is het helaas erg bewolkt en we besluiten om de vulkaan niet te beklimmen vanwege het gebrek aan uitzicht en het ziet er ook wel naar uit dat het nog gaat plensen. Genoeg wandelroutes onderweg, dus de eerste is naar een waterval. Haha wat een farce; nog geen 50 meter lopen en super toeristisch aangelegd. Snel weer door naar de volgende optie. Deze vinden we snel en stoppen bij Pitons du Carbet, er staat maar 1 auto, dus lekker rustig. Al snel begrijp ik waarom: bij de ingang staat een bord hike Pitons du Carbetdat het een “route du acrobatique” is en alleen onder begeleiding van een gids te betreden. Hans&Roos lopen het bord snel voorbij en voordat we het weten start de hike. Even lekker klimmen, beetje glijden, boomstammen klauteren en dat alles op een best wel steil en glad pad, nou ja pad… Het is net een survival. Na 20 minuten ziet het er niet naar uit, dat het pad beter wordt en ik besluit om terug te gaan; Eric gaat met me mee. Hans&Roos gaan nog even verder. Als ze beneden komen, zeggen ze: “Jullie zijn op een goed punt omgekeerd, het werd alleen maar steiler en je moest je zelfs met een touw omhoog trekken”.  Op de terugweg maken we nog een stop met een korte hike bij een waterval en de laatste stop is bij de cathedraal Sacré Coeur, in het dorpje Balata. Het is er bloody hot en we gaan snel Sacré Coeur in Balataweer door. Het volgende doel is shoppen bij de Decathlon. Altijd fijn om nog lekker langs deze sportwinkel te gaan, die een hele uitgebreide watersportafdeling heeft. Eric koopt nog een paar korte flippers, die lange zijn tocht best onhandig, helemaal als ik achter hem zwem is het oppassen geblazen, dat ik niet een trap met een flipper krijg. Ondertussen houdt Eric de mail nauwlettend in de gaten of de watermaker onderdelen inmiddels onderweg zijn naar Le Marin. De onderdelen (pomp en membraan) worden vanaf Italië naar Martinique watertankenverstuurd. Het blijft angstvallig stil. In Le Marin hebben we nog even de watertanks vol kunnen gooien; dit is uiteraard heel fijn, maar niet de bedoeling als je een nieuwe, dure watermaker hebt aangeschaft voor deze reis. Na de Decathlon scoren we een paar pizza’s en nog wat groente en fruit bij een kraam aan de weg. Snel naar de Maxitaxi voor de sundowner op de Maximo. De pizza’s worden in de oven geschoven. Moe en voldaan wordt er nog lekker wat geëvalueerd en worden afspraken gemaakt voor de volgende dag onder het genot van een hapje en een drankje.

Dag 2 : richting de Atlantische Kust naar het schiereiland Ile de la Caravelle.

Ile de la CaravelleVia een toeristische route met heel veel bananen- en suikerrietplantages komen we aan op het schiereiland Ile de La Caravelle. Het is er prachtig. De auto parkeren we vlakbij Chateau Dubuc. Als we bij de poort komen moeten we 5 euro pp betalen om deze ruïne te bekijken. Dit wordt overgeslagen en we gaan op zoek naar een leuke wandelroute. Bij de auto dachten we: “We gaan even naar het chateau en komen zo weer terug”. Dus slippers nog aan, brood in de auto laten liggen, wel genoeg water mee gelukkig. Al snel blijkt, dat het een behoorlijke wandeling gaat worden. Totaal anders dan gisteren, maar ook heel mooi door de mangroves Ile de la Caravellenaar de ruige Atlantische kust. Het is hier veel warmer, dus het drinkwater gaat redelijk snel. Als we bijna bij het eindpunt zijn na min. 3 uur gelopen, wordt het verlangen naar een duik in de zee heel groot. Bij een surfstrand wordt gestopt en kan Roos haar laatste aanschaf bij Decathlon, een bodyboard, testen. Gaaf en heerlijk om hier even uit te puffen. Hans en Eric hebben nog even wat water gescoord en een lekker koud Cariebje, mmmm. Dit is het echte Caribische gevoel. En dan is het alweer de laatste avond met Hans&Roos. Onderweg is er nog een gegrilde kip bij een straatkraam gekocht, die wordt nog even lekker samen Ile de la Caravelleverorberd. De volgende ochtend is het tijd om afscheid te nemen: zij gaan naar het noorden en wij terug naar het zuiden naar Le Marin voor de watermaker. Dank voor de gezellige week en see you op Bonaire……

Mangrove Ile de La Caravelle

Inmiddels is het pakket van de watermaker wel op Martinique aangekomen (26 maart), echter het wordt vastgehouden bij de douane.. Heel frustrerend dat wachten, we willen graag door naar het zuiden. We benutten onze tijd wel nuttig en Eric geeft de motor een beurt; nieuwe olie en filters. Ook dat is hier in Le Marin handig, we kunnen de verlopen olie en filters zo kwijt in een speciale hoek van de afvalplaats in de haven. Eric stalkt de winkel waar de onderdelen voor de watermaker moeten worden afgeleverd dagelijks en na meerdere telefoontjes wordt het eindelijk bezorgd op 5 april. Nu nog de boel klusje watermaker weer installeren. Een nieuwe pomp en een nieuw membraan installeren in een klein hoekje waar het flink warm is. Het is een uitdagend klusje, maar het lukt en Eric heeft nooit geweten dat hij zo handig is. Het moment van de waarheid is aangebroken: TESTEN. Dit is heel spannend en ja hoor, hij doet het! Echt waar. We merken onmiddellijk dat de waterstroom, zowel afvalwater als drinkwater veel groter is dan voorheen. YES! We besluiten wel om een paar dagen nog te blijven om een paar testen te kunnen draaien, zodat we zeker weten dat de watermaker probleemloos draait.

In eerste instantie hadden we er flink de balen van dat we weer terug naar Le Marin moesten, we zijn al veel te lang op Martinique en het verlangen naar het zuiden is zo groot aan het worden na alle verhalen. Uiteindelijk wordt het ook hier nog een hele leuke week. Eric ziet een groot Zweeds zeiljacht “Seabreeze” (van Nederlandse makelaardij en 88 ft lang) wat modderen met de ankerlijn; hij jumpt in de Maxitaxi om even te helpen. ’s Middags nodigen ze ons uit voor een drankje. Het blijkt een jong Australisch stel te zijn en zij zijn crew op dit jacht. Na 2 hele gezellige avonden gaan ze jammer genoeg verder. “See you next time somewhere in the Caribbean”.

“En wie komen daaraan”, zegt Eric tijdens het ontbijt. Ahhh, dat is gezellig: zeiljacht Maaike Saadet. In La Palma (Canarische eilanden) hebben ze ons uitgezwaaid en nu zien we hun weer. Ook ontmoeten we via hun, zeiljacht Incentive, een Nederlands stel uit Limburg met een Victoire 1200. Wat een gezelligheid. Tussendoor wordt nog wat geklust, de laatste boodschappen ingeslagen en de belastingaangifte gedaan. We proberen nog even zoveel mogelijk gebruik te maken van internet, want vanaf dinsdag 10 april wordt internet lastiger en zal Maximo dus ook vaker offline zijn. Tot later......

Heerlijk om het Franse Guadeloupe in te ruilen voor het Engelse Antigua. We hebben er veel zin in om de Franse Vlag te vervangen door de vlag van Antigua Vlag Antigua en we zien er naar uit om de Engelse taal te horen in plaats van het Franse gebrabbel waar zelfs de Fransen af en toe moeite mee hebben. Na een heerlijke zeildag komen we volgens planning rond 16:00 uur aan op Antiqua en zijn heel nieuwsgierig om weer een nieuw eiland te ontdekken. Als we er bijna zijn, ontvang ik een verdrietig berichtje uit Nederland en is het even stil op de Maximo. Dit is wel het lastige van ver weg zijn: het missen van de minder leuke en de leuke dingen. Het bevestigt ons wel weer waarom we nu hier zijn en besluiten er dan ook om een feestje van te maken. Cheers! 

Als we in English harbour aankomen, is de ankerbaai zo goed als vol, maar vinden toch nog een plekje naast een catamaran. Eric staat op de punt om het anker erin te gooien en ik sta achter het roer en denk: “Zie ik dit goed?” Op de catamaran zie ik captain’s wife naakt lopen. En even later de captain ook. Zodra het anker erin ligt, zeg ik tegen Eric: “Leuke buren hier?” Hij doet net of hij het niet gezien heeft. Haha, leer mij mannen kennen….

Op Antigua is het inklaren heel officieel en je moet dit ook binnen 24 uur hebben gedaan. Het is in Nelson’s Dockyard, English Harbour en dichtbij met de Maxitaxi. Je moet langs 4 loketten en bij het laatste loket is het paytime, 117 XCD (East Caribbean Dollar). De wisselkoers is: 1 euro = 3.34 XCD. Nadat we dit geregeld hebben, zijn we ook alweer naarstig op zoek naar wifi. Onze bundel werkt hier nl. niet en zijn dus afhankelijk van wifi. Ook weer een uitdaging.

Nelson's DockyardEerst gaan we Nelson’s Dockyard bewonderen. Dit is de enige in de wereld nog in werking zijnde Britse Marine werf uit de 18^eeeuw en is vernoemd naar de Britse admiraal Nelson. Het is helemaal gerenoveerd en behoort tot de Unesco-Werelderfgoedlijst. Deze oude haven en scheepswerf werd gebruikt door de Royal Navy tijdens de Britse kolonisatie tot aan de onafhankelijkheid van Antigua en Barbuda in 1981. Het is heel bijzonder om hier te lopen en al het moois te bewonderen. Het ziet eruit als een openluchtmuseum en er liggen prachtige superjachten aan de steigers.

Nelson's Dockyard zeilmaker

Het weer is een beetje van slag, de wind gaat draaien naar het westen, zelfs even helemaal geen wind. Dit komt door een lage druk gebied in het noorden van de Atlantische Oceaan. Ook krijgen we hiervan nog behoorlijke swell/deining. Normaal in deze periode heb je alleen (de passaat)wind uit het oosten.

Dit biedt ons wel de kans om naar het oosten van het eiland te gaan, waar ook mooie ankerbaaien liggen. We besluiten om naar de ankerbaai, Nonsuchbay, te gaan. Het is een prachtige, rustige ankerplek en we liggen hier twee nachten heerlijk rustig.

Nelson's Dockyard superjacht

Op de laatste dag op Guadeloupe hadden we een korte evaluatie over de reis en vonden het af en toe saai (hoe is het mogelijk?) en missen soms sociale contacten met andere boten. We hadden verwacht dat dit makkelijker zou gaan en dat je vaak op het strand bijelkaar kwam voor een bbq of happy hour, maar dit valt tegen. Dus op Antigua gaat dit anders zeiden we tegen elkaar. Zo gezegd, zo gedaan. In Nonsuchbay komen we in contact met een Noors stel en hebben hun uitgenodigd voor een happy hour op de Maximo. Dit was ontzettend gezellig en ook leuk om ervaringen uit te wisselen. “Goed bezig!” zeiden we tegen elkaar. Na 2 nachten besluiten we weer om richting de westkant van het eiland te gaan, ook omdat de wind weer gaat draaien naar het oosten. Aan de westkant liggen adembenemende lange, witte zandstranden en dat lijkt ons ook wel wat. Eerst besluiten we om een nachtje voor anker te gaan in Carlisle Bay. Wat jammer is, is dat op een heel mooi strand er weer een groot hotel wordt gebouwd. Het idyllische is ervan af, maar 1 voordeel: met onze super Power Wifi Antenne, die we nog niet veel hebben kunnen gebruiken, pikken we het wifi signaal van het hotel op. Het is een open netwerk en werkt super snel. We zijn als een kind zo blij en er wordt heel wat afgesurfd en ik heb de belastingaangifte kunnen doen. Ook dat loopt hier gewoon door natuurlijk.Richting Jolly Harbour

De volgende bestemming wordt Jolly Harbour, een zeiltochtje achter het rif, dus oppassen met ondieptes. Ook is er tijdens de tocht behoorlijk wat swell (deining/golven). Bij het aanlopen naar Jolly Harbour is de smalle geul max. 4 meter diep en als we aankomen bij de ankerplek is het nauwelijks 2,5 meter (we steken 2.30 meter diep) en er is weinig ruimte. Vanwege de golven en misschien nog invloed van eb/vloed, besluiten we om hier snel weer weg te gaan. Het voelt niet goed. In deze omgeving is geen goed alternatief en gaan terug naar onze wifi-baai, Carlisle Bay. Later horen we dat er ook boten in de problemen zijn gekomen door de swell in Jolly Harbour, maar ook op andere plekken. Gelukkig zijn we terug gegaan en was het midden op de middag, zodat we niet in het donker terug hoefden.

Poetsen met RiwaxAl een paar dagen “zeur” ik (althans dat vindt Eric) om een sportieve Fort George viewwandeling op het eiland en heb 1 gevonden, nl. een wandeling naar Fort George. Dit is dichtbij Falmouth Harbour (aan de andere kant van English Harbour) en deze grote baai  is een prima ankerplek. Zodra we er zijn, wordt er eerst een poetsklusje gedaan met Riwax en blinkt en glimt de Maximo weer tussen al deze mooie jachten hier. De één nog groter dan de ander en allemaal met ingehuurde crew.

Maximo tranformeert in MinimoWe voelen ons heel rijk met onze boot en dat we dit kunnen doen, maar hiertussen voelen we ons ook weer heel klein (dank aan de foto van catamaran Zanzibar uit Lemmer). Hier liggen jachten die meer dan een miljoen per strekkende meter kosten en de lengte varieert tot 95 meter… Ook wordt er onderhoud aan de watermaker gepleegd, deze levert toch te weinig per uur, de druk loopt op en het ligt waarschijnlijk aan de filters. Na wat heen en weer gemail en gebel met de dealer Rob Wink in Nederland, spoelen en filters vervangen, lijkt hij het weer goed te doen en de waterproductie wordt weer opgestart. Een simpele douche kan je zo blij maken!

Fort George hike Op naar Fort George (ontstaan in de 17^e eeuw ter bescherming voor een eventuele Franse invasie). Aangezien we geen data hebben, heb je ook geen google maps. Op dit moment merk je hoe afhankelijk je bent van internet. Beetje avontuur is toch leuk? Paar keer de verkeerde weg, de stemming daalt en de temperatuur stijgt. Uiteindelijk vinden we het, komen 0 toeristen tegen. Ook dat is wel eens lekker. Halverwege bij een huis gaat de poort open en er komt een auto uit met een pakketje op het dak. Eric roept naar de auto en wijst naar het dak. Pakketje op het dak gezet en in de auto gaan zitten, pakketje vergeten. De Engelse man is uiterst dankbaar. Hij laat ons Fort George view zelfs even zijn uitzicht zien op zijn veranda. Zo hartelijk! Het was een leuke tussenstop voor onze verdere klim, die alleen maar steiler wordt. Even de zeebenen trainen, pffff. Het fort stelt niet veel voor, maar je hebt wel een fantastisch uitzicht. 

Antigua is minder hoog dan de andere eilanden en is daarom ook droger en dus minder groen. Snel weer naar beneden voor een verfrissende duik, maar eerst nog even langs een fruitkraam langs de weg voor wat bananen en ander vitaminerijk voedsel.

Superjacht Falmouth HarbourHet besluit wordt genomen om uit te klaren en weer richting Martinique te gaan voor een meet&greet met Hans en Roos van zeiljacht de Vagebond. De laatste keer dat we elkaar zagen was eind oktober op La Palma (Canarische eilanden). Tevens gaan we de ouders van Mar-Jolie opzoeken, zij hebben nl. nog onderdelen voor ons uit Nederland meegenomen.

Het uitklaren gaat hetzelfde als het inklaren: weer alle loketten af en wederom 110 XCD afrekenen. Tevens moet je binnen 24 uur het eiland hebben verlaten.

Falmouth HarbourOp 14 maart vertrekken we rond 8:00 uur en gaan een tussenstop maken op Guadeloupe. De tocht verloopt prima, lekker zeilwindje en het anker gaat er rond 18:00 uur in bij Basse Terre aan de uiterste zuidwest kant van Guadeloupe. Het lijkt een rustige nacht te worden. Niet is minder waar. Enorme valwinden met ook buien en een boot die in het donker te dichtbij gaat ankeren, maakt de nacht onrustig. Om 6:45 uur gaan we verder naar Martinique en hopen op een zelfde zeiltochtje. Helaas, is dit niet zo. Het is aan de wind varen (bijna tegenwind) met hoge golven. Er komt veel water over de Maximo en het is een pittig tochtje, maar Maximo doet het super en gaat als een speer.

Falmouth Harbour R88Dominica laten we dit seizoen links liggen. Ja, je leest het goed: er komt nog een seizoen! Achter Dominica valt de wind weg, dus een stuk op de motor. Eric heeft de watermaker ook aangedaan en  de watermaker gaat opnieuw blokkeren omdat de druk oploopt. Grrrr, het is toch nog niet goed. Dit baart ons zorgen. Ook hebben we nog een andere zorg en is tevens een leuk idee voor een programma: “Waar zit het lek?” Al sinds het begin van de reis hebben we af en toe wat waterlekkage aan de stuurboord kant in de punt bij het bed en ook loopt dit naar het kastje, echter dit wordt steeds erger en er staat nu zelfs een hele plas water in het kastje. Rara, waar komt dit vandaan? Eric ligt zelfs tijdens een heftig aan de winds tochtje, waarin de golven flink over het voordek spoelen, op zijn rug in het vooronder om met een zaklantaarn te speuren naar de bron van de lekkage. Het mysterie is nog niet opgelost, ook niet na hevig in de weer te zijn geweest met de kitspuit….. Wordt vervolgd.

Via Martinique, St. Pierre, gaan we rechtstreeks naar Le Marin, waar we Vagebond gaan ontmoeten en waar we het watermakerprobleem gaan oplossen. Eerst gezellig met Hans en Roos borrelen en bijkletsen. Wat gezellig om elkaar weer te zien;  er worden direct plannen gemaakt om 2 dagen een auto te huren om naar het regenwoud en de vulkaan te gaan, waarover in het volgende blog meer.

Antigua English Harbour met op achtergrond eiland Montserrat

16 februari gaat de wekker om 5 uur en om 5.30 uur verlaten we de laatste baai op Martinique, St. Pierre en zetten koers richting Guadeloupe. De tocht verloopt zeer voorspoedig tussen de eilanden zijn de golven wel wat hoger en er is meer wind. Dominica passeren we, het is een heel hoog eiland en daarmee komen we ook in de luwte van het eiland, dus dat wordt een paar uur motoren. Dominica willen we nog wel bezoeken of op de terugweg of volgend seizoen. De volgende eilandengroep komt in zicht, Les Saintes en er achter ligt Guadeloupe. In les Saintes zoeken we een mooi ankerplekje op; 

Pain Du Sucre - Sukerbollewe wilden graag bij Pain de Sucre, of te wel in het Fries Sûkerbôlle, echter er was geen plek meer voor de Maximo. Dus volgende baai dan maar aan een mooring (meerboei). Er staat een behoorlijke windje in de baai en we liggen dan ook lekker te rollen. Ook moeten we hiervoor nog even 13 euro per nacht afrekenen.

Waar komt de naam Les Saintes vandaan? Christoffel Columbus ontdekte de eilanden in 1493 op Allerheiligen en noemde de eilanden daarom Los Santos. De eerste Fransen kwamen in 1648. Vervolgens is hier een heftige zeeslag geweest tussen de Fransen en Engelsen, mede vanwege de strategische ligging van Les Saintes. Uiteindelijk hebben de Fransen gewonnen.

Na het rolnachtje besluiten we om naar Guadeloupe te gaan, eveneens een Frans eiland. Het is het grootste eiland van de Franse Antillen. Het wordt ook wel het vlindereiland genoemd. Vanuit de lucht gezien heeft Guadeloupe de vorm van een hele grote vlinder. Het bestaat eigenlijk uit twee eilanden die worden gescheiden door een smal kanaal, de Rivière Salée. De twee eilanden zijn totaal verschillend. Het westelijke deel is hoog met de vulkaan La Grande Soufrière (1.467 m) als hoogste punt. Op dit deel van het eiland bevindt zicht ook het nationaal park met watervallen, wandelroutes, tropisch regenwoud, veel bananenplantages. Het oostelijke deel is kleiner, vlakker en droger met heel veel mooie zandstrandjes en baaitjes. En heel veel suikerrietplantages waar men heerlijke rum maakt. Mocht je het nationaal park willen bezoeken dan wordt aanbevolen om een auto te huren. Met de bus is dit niet te doen, erg jammer en we kunnen niet op elk eiland een auto huren.

Onze verkenning start aan de westkant, de eerste baai, waar we ankeren is Pigeon met een eilandje in een beschermd Sundowner Pigeon Islandnatuurgebied. “Auw”, schreeuwt Eric en tegelijkertijd zie ik een been door het dakraam/luik komen. Terwijl ik een heerlijke meloen aan het snijden ben in de kombuis, is Eric bezig de huik (hoes) over het grootzeil te doen. Ik snel naar buiten en gelukkig valt het mee. Wel een behoorlijke plek op het scheenbeen en stijf, dus een paar dagen een manke kapitein. Meestal doen we direct de luiken open als we voor anker gaan, omdat het erg warm is. Tijdens het zeilen hebben we alles dicht, omdat we al meerdere keren toch golven over de boot kregen met het gevolg dat ik binnen weer kan dweilen en alles zoutvrij maken. Als we bovendeks aan het werk zijn, dan doen we (meestal ) ook alles preventief dicht, mede door ervaringen/ongelukken van andere zeilers. Gelukkig is het nu goed afgelopen. Zo zie je maar weer, een ongeluk kan ook gebeuren als je achter anker ligt en gebeurt niet altijd tijdens het zeilen.

We kijken tegen een immens groen eiland aan en dat betekent meestal veel regen. Inderdaad, niet normaal, zoveel, met bakken uit de lucht, dus emmertjes klaar zetten voor opvang van het water.  Hoewel we een watermaker hebben, komen we er toch achter dat het dagelijkse waterverbruik meer is dan we in een uurtje of twee maken, vooral als je gaat wassen en spoelen. Eric houdt dit nauwlettend in de gaten en herinnert mij er bijna dagelijks aan, haha. Hoe kun je zuiniger omgaan met water? Lang haar wassen kost veel water. Dan heb je de optie om naar de kapper te gaan, maar dit doen we toch maar niet. De andere optie is in de zee je haar wassen en naspoelen met zoet water. Eerste besparing is geregeld, nu nog de rest. Het blijft een uitdaging, maar ik blijf mijn best doen. Als het regent zetten we nu emmers onder de bimini (zonnescherm) en vangen dan zo twee emmertjes zoet water op. Dit gebruiken we dan voor was en schoonmaakklusjes.

De volgende dag gaan we naar de baai Deshaies, dit ligt in het noordwesten van het eiland en is de laatste stop om weerBoatclearance Deshaies verder te hoppen. Hier kunnen we ook inklaren bij de Pelican shop en mogen we legaal aan land. Het is een leuk dorpje met een drukke ankerbaai. Als we er zijn, waait het hard (de wind tunnelt tussen de bergen door, waardoor de baai – hoewel beschut tegen swell – erg winderig) is en het blijft ook veel regenen. We willen eigenlijk het hoekje om naar Antigua, maar vanwege de harde wind die de komende week nog blijft, hoppen we weer terug naar het zuiden met als doel de oostkant van Guadeloupe ontdekken.

Tijdens één van deze tochtjes komt er een vissersboot langs, die zwaait, zwaait nog een keer en blijft zwaaien. Eerst denk je nog, dat is aardig, toch maar even ook achter ons kijken. Er komt nog een vissersboot aan en we zien dat we een vissersboei met touw achter de Maximo meeslepen. Oei, dat is niet goed, gelukkig zijn we aan het zeilen, want dit wil je niet tijdens het motoren in je schroef krijgen. Snel zeil naar binnen gerold, Vissers met visnet achter Maximoboot stil leggen en Eric met flippers en snorkelset direct het water in (>100 meter diep). Het touw zit achter de kiel en kan makkelijk weg worden gehaald, gelukkig. Even later gooien we het anker in bij het zuidwest punt, Pointe de Vieux Fort (vlakbij de vuurtoren). Na een paar uurtjes te hebben gelegen ineens “Piep, piep”, het ankeralarm (fijn dat we dit hebben en het geluid aan hebben staan)  gaat af om 17:30 uur, ik wil net gaan koken. Even checken of het anker krabt. Ja hoor, we krabben inderdaad en gelukkig is het nog licht. Er ligt hier veel zeewier op de bodem, waardoor het anker door de stugge slierten zich niet kan ingraven. We hebben een Rocna anker met een zeer scherpe punt en die doet het altijd geweldig, maar nu heeft het anker niet kunnen ingraven. Snel ankerop en een paar mijl verderop een betere ankerplek gevonden.

 ’s Morgensvroeg waait het meestal nog niet zo hard en besluiten dan ook om vroeg verder te gaan, zodat we de zuidpunt redelijk rustig kunnen ronden. Haha, leuk bedacht. Het hoekje zijn we net gepasseerd en de golven worden steeds hoger en de windmeter loopt op. Tegen de wind in hakken en beuken. Hoezo is het makkelijk zeilen in Carieb? Het is niet echt een leuk tochtje en Eric stelt voor om een tussenstop op Les Saintes te maken, morgen staat er minder wind en is de tocht iets aangenamer om naar Pointe-a-Pitre te zeilen. De weersvoorspelling klopt en het tochtje verloopt prima.

Blauw!Als we dichterbij de bestemming komen, wordt het water steeds blauwer, wauw, wat mooi. Zeilen in een heel groot Pointe a Pitre in zichtzwembad. Deze kant van Gaudeloupe is heel anders. Direct links bij binnenkomst in de monding heb je een hele mooie ankerplek. De rest is wat minder, mede vanwege de industriehaven op de achtergrond. Inmiddels zijn we heel nieuwsgierig naar de verdere baaien richting het oosten, het ziet er allemaal zo mooi uit. Na wat proviandering en de was gedaan te hebben, gaan we naar Ile de Gosier. Aan deze kant van het eiland heb je een aantal riffen, dus oppassen geblazen met de diepte. Achter het rif lig je meestal heerlijk rustig voor anker. Zo ook hier. Eric gaat even snorkelen en ziet een barracuda onder de Maximo. Van een andere boot hebben we begrepen dat zij onlangs een haai eronder hadden, volgens mij op Sint Maarten. Ik durf gelijk niet meer in het water, wat als we echt een haai op bezoek krijgen? We krijgen later nog een tip van Barracudazeilers: niet ’s morgens vroeg en op het einde van de dag gaan snorkelen, dan wordt er nl. gejaagd en heb je grotere kans op (agressievere) vissen/haaien. Altijd handig zo’n tip. Vervolgens gaan we via St. Anne naar de laatste baai, St. Francois; beiden achter het rif geankerd. In St. Francois moeten we uitklaren, dit kan in de marina en gaat heel makkelijk en kosteloos. Ook dat is fijn. St. Francois is een mooi plekje met prachtig blauw water. Je ankert achter het rif. Helaas is het er niet zo diep waardoor de ankerplek niet heel groot is en er beperkt ruimte is voor diepstekende jachten. Wij kunnen nog net een plekje vinden direct achter het rif.

Wat ons opvalt, is dat je hier in de Carieb hele vervallen en (half) gezonken boten ziet liggen, iets wat bij ons niet voor zou  komen. Deze liggen dan soms tussen hele, dure jachten. Onbegrijpelijk, dat hieraan niets wordt gedaan. Blijkbaar wil/kan niemand opdraaien voor de kosten van het verwijderen. Het is altijd een troosteloos aanblik, zo’n (half) gezonken boot. Deze kant van het eiland is wel heel toeristisch. Het is tijd om naar een volgend eiland te gaan, Antigua.

De wekker wordt weer om 5 uur gezet en gaan weg zodra het licht is, zodat we veilig uit het rif kunnen en het eerste uur met weinig wind redelijk comfortabel recht tegen de wind in kunnen varen. De route is niet zoals gebruikelijk via de westkant, maar we gaan langs de Atlantische kant. Dit kan omdat de wind dit toelaat. Als er veel wind staat, dan is het ronden van de Pointe des Chateaux gevaarlijk door de snel oplopende diepte (van meer dan 1.000 meter naar 20) waardoor enorme golven ontstaan. Het ronden van de kaap gaat voorspoedig. Hoewel er zelfs nu toch nog redelijke golven staan. Eenmaal de kaap gerond kunnen we met ruime wind richting Antiqua varen. Het is een heerlijke zeildag en we denken rond 16:00 uur aan te komen op Antigua in English harbour. Au revoir!

Warm welkom in Fort-de-France door verschillende Nederlandse boten, die we nog niet eerder hebben gezien. Er komt een dinghy aan en we worden begroet door Pieter en Maria, zij charteren hier en kennen het gebied goed. Zij zijn een aantal jaar geleden de wereld al eens rond geweest en wilden graag terug naar de Carieb.  “Jullie zijn op zoek naar zonnepanelen?”. Tamtam gaat snel blijkbaar. “Tja, dan moet je niet hier zijn, maar moet je terug naar Le Marin, dat is nl. het watersportcentrum van dit gebied, daar kun je echt alles krijgen”. Hoe kunnen we dat nu gemist hebben in onze voorbereiding hierheen? En we zijn reeds langs de baai gekomen vanmorgen. Laten we eerst in Fort-de-France, de hoofdstad van Martinique, kijken. Mochten we het hier inderdaad niet kunnen krijgen, dan gaan we morgen naar Le Marin. Eerst maar met de Maxitaxi naar de wal om in te klaren bij de customs zodat we legaal aan land mogen. Welkom weer in Frankrijk, ze spreken niet/nauwelijks Engels. Zelfs bij een VVV en de cruiseterminal kunnen ze je niet in het Engels uitleggen waar je dit kan doen. Uiteindelijk kan dit in een watersportwinkel, Sea Services, via een computer. Wat een verschil met Barbados, waar je langs 3 loketten moet en alles wordt opgeschreven in boekjes met carbonpapier. Voor de zonnepanelen moeten we toch echt naar Le Marin, dus de volgende dag anker op en naar Le Marin. Hier in Fort-de-France Club Med Le Marinlig je ook niet heel relaxed door de ferry’s en cruiseschepen, dus we vinden het niet erg om dit achter ons te laten. In de baai van Le Marin is het nog wel even tegen de wind in opkruisen en uiteindelijk komen we in de baai met meer dan 200 boten geankerd en aan moorings, daarnaast zit hier ook nog eens de grootste jachthaven van de zuidelijke Carieb. Ongelofelijk. Zwemmen en watermaken doen we maar even niet, het water ziet er nl. niet echt fris uit. We vervolgen onze jacht op de zonnepanelen en ja hoor, in één van de vele winkels in de marina, bij Pochon, worden ze gescoord, mooie panelen van Victron. Helaas hebben ze de speciale NOA omhangbeugels niet. Als een kind zo blij (Eric dan) pakken we de zonnepanelen onder de armen en jumpen in de Maxitaxi, zodat deze zo snel mogelijk opgehangen kunnen worden. Uiteindelijk gaat dit heel voorspoedig en het blijkt dat deze glazen panelen van 100 watt ieder (2 stuks) bijna net zo veel stroom opleveren als de flexibele van 130 watt ieder, die we hadden. Zo, deze missie is geslaagd. Check.

Wat is de volgende missie? Meet&greet met de Mar-Jolie. De laatste keer dat we hun hebben gezien, is geweest op La Meet&greet Mar-JoliePalma (Canarische Eilanden) in oktober. Dus we zijn natuurlijk heel benieuwd om hun weer te zien en bij te kletsen over de overtocht en van alles en nog wat. Na wat appjes heen en weer, treffen we elkaar in de baai bij St. Anne, dit is aan de buitenkant bij Le Marin en is maar een paar mijlen. Ook hier liggen enorm veel boten en ’s avonds als alle ankerlichtjes aangaan, lijkt het wel een enorm dorp, maar het water is er prachtig blauw en schoon en het dorpje St. Anne is leuk. Er wordt veel gelachen, geborreld, gekletst en gegeten. Astrid van de Mar-Jolie besluit nog om de laatste 2 duiken voor haar PADI te doen en dit wordt gevierd op de Maximo met homemade bananenrumtiramisu.  Hoe kan het ook anders in het land van de bananen en rum? (klik hier voor het recept). Ook deze missie is geslaagd. Check.

Op naar de volgende missie. We zien zoveel mooie dinghy’s met snelle motoren in Le Marin en ook in St. Anne. Eigenlijk sinds we Hans en Roos van de Vagebond hebben ontmoet, droom ik al over zo’n mooie dinghy. Éentje die snel gaat, kan planeren en waarin je niet zo nat wordt. Je hebt hier meerdere dealers in Le Marin en het lijkt ons toch wel wat. Laten we eens gaan informeren. Anker op en weer een paar mijl op de motor naar Le Marin. We hoefden er niet lang over na te denken, we liepen namelijk al langer met de gedachte rond en voordat we het wisten, hebben we er één gekocht. Wauw, wat gaaf. De motor hebben ze alleen niet op voorraad, deze komt een week later. Een 8 pk Yamaha Enduro. Dit is een twee takt. In Nederland, (heel Europa?) nauwelijks meer te krijgen, maar hier zie je niet anders en zijn ze er dol op. Twee takt is, ten opzichte van de vier takt, veel lichter, feller en de Enduro’s schijnen onverwoestbaar te zijn.  Nu maar hopen, dat dit geen Caribische afspraken zijn en dat een week zomaar een maand kan zijn. En nu? Maxitaxi verkopen. Wat wil het toeval? Een boot naast ons in de baai wil een andere dinghy, dus wij er langs en de volgende ochtend na een proefvaartje wordt de deal gesloten met een Italiaan, die niet eens probeerde af te dingen. Of is onze prijs dan te laag geweest? Anyhow, we zijn er blij mee, we zitten alleen nog met een 2,5 pk motor. Op verschillende plekken hebben we een flyer opgehangen, dus Grande Anse d'Arlethopen dat het lukt. We hoorden wel in de winkel dat er veel vraag is naar motoren in verband met de nasleep van de orkaan Irma. We besluiten om niet hier te wachten op de nieuwe Maxitaxi, maar in de baai Grande Anse d’Arlet. Even verderop heb je nog een paar mooie baaien, nl. Anse Noir en Anse Dufour. Echter, daar kun je last hebben van valwinden als het heel hard waait. Dat hebben we ook in Grande Anse d’arlet, we draaien alle kanten op achter ons anker en het is er nogal druk met ankeraars. Later komen we er achter dat je beter wat verder van het dorpje, meer aan de noordkant van de baai, kunt liggen. Het water is hier prachtig blauw en het is er veel rustiger. De schildpadden zwemmen links en rechts om de boot en je kan hier prachtig snorkelen. Wat een mooie beesten die schildpadden. Het Caribische leventje bevalt ons wel, wat lekker zeg en we voelen ons erg bevoorrecht dat we dit nu kunnen doen.

We komen hier nog een bekende, Franse,  boot tegen, Namasté; we hebben hun ontmoet op Madeira en nu weer hier. Onder het genot van een Frans wijntje wordt op de Namasté bijgekletst.  Zij hebben heel veel tips over het Caribisch gebied, dus dat is zeer welkom. Het is zo leuk van deze reis dat je zoveel verschillende mensen ontmoet, ieder met hun eigen verhaal, verschillende leeftijden. En wat ook heel bijzonder is? Iedereen helpt elkaar indien mogelijk. Elke dag wordt Maxitaxi afleveringde mail gechecked of de motor al binnen is. Ja hoor, volgens afspraak wordt deze precies een week later afgeleverd en te water gelaten. “Congratulations with your new AB-dinghy”. Yes, missie geslaagd. Check.

De volgende missie is om de vulkaan Mont Pelée te beklimmen bij de ankerbaai St. Pierre. Echter, dit hebben we nog niet genoemd, maar het regent hier zo vaak en zo heftig, niet normaal. Ook staat er de afgelopen dagen veel wind. Het waait hier natuurlijk altijd, maar het is nu wel meer dan anders. In St. Pierre wordt het ons afgeraden, ook vanwege de vele modder en regen, maar ook omdat het zicht heel slecht is. Deze missie is niet geslaagd. De Mont Pelée is met zijn 1397 meter het hoogste punt van Martinique. De laatste uitbarsting is in 1902 geweest en heeft zijn sporen nagelaten, dit is nog goed te zien in St. Pierre. Dit plaatsje vinden we een beetje tegenvallen en daarom besluiten we vanwege het weer om niet te gaan naar Dominica, maar om op Martinique nog even te blijven. Pointe Boute is de bestemming, dit is een erg mooi ankerplekje tegenover Fort-de-France.

Nog 2 missies te gaan. We zijn er bijna, haha. Alweer een zonnepaneel. Niet omdat deze stuk is of er af is gezeild, maar omdat we er zo blij mee zijn en een extra op reserve prettig is. We besluiten om een dagje een auto te huren en dan kunnen we ook nog wat van het eiland zien. Bij het verlaten van het dorpje, zien we direct hoe adembenemend mooi Martinique is. Zo groen, heel veel suikerrietplantages en bananenplantages. Het is erg de moeite waard om ook het binnenland te bekijken. In het noorden heb je de tropische wouden, rivieren en stranden met zwart zand en in het zuiden heb je meerdere Surfspot Le Vauclin (Pointe Faula)mooie baaitjes en stranden met goudkleurig zand. Aan de ruigere Atlantische kant, heb je ook een hele mooie (kite) surfspot bij Le Vauclin (Pointe Faula) , waar we een stop maken. Onderweg genieten we van een lunch, bij een tentje waar het vol zit met “locals”, met een lokale specialiteit “accras” (soort beignet met vulling van garnalen, groenten, stokvis…)”. Dat is echt lekker. Wat heel bijzonder is, is dat ze hier vaak een aperitief met pure rum drinken. De fles rum komt op tafel te staan, ook midden op de dag. Dit slaan we maar even over. Op de terugweg scoren we nog wat watersportspullen bij de Decathlon (de grootste die ik ooit heb gezien) en campingaz in het dorpje bij de baai. Je ziet overal Total gaz staan, vaak hebben ze ook campingaz als je het vraagt. Met name op de Franstalige eilanden schijnt dit makkelijk verkrijgbaar te zijn. Bij terugkomst wordt de Maxitaxi volgegooid met de spullen en zijn we net voor donker weer terug op Maximo. De boodschappen gaan we morgenvroeg doen bij de Leaderprice (Franse Lidl). Om 10 uur moet de auto worden ingeleverd, dus we zorgen dat we er vroeg zijn. Haha, zelfs voordat de winkel wordt geopend, om 7:45 uur staan we er al. Echte early birds. Overigens zijn we niet de enige wachtenden, Al een stuk of tien locals staan geduldig en druk keuvelend voor de deur te wachten. Niet omdat we boodschappen doen zo leuk vinden, maar omdat het moet. Dan kom ik gelijk bij de laatste missie: olympische spelen kijken! Lange tijd maak ik me er al druk over of we er wel wat van mee krijgen, kunnen we wel ergens kijken of via onze laptop? Eric verdenkt me er zelfs van dat dit de reden is waarom we Martinique nog niet verlaten hebben (onze Vodafone Red abonnement geldt hier gewoon). Gisteren zijn de spelen geopend en vanmorgen moet Ireen Wüst de 3 km rijden. Gelukkig hebben we hier goed bereik. Dit is echt super.  In de auto naar de supermarkt kijk ik al op mijn mobiel, zo ook in de supermarkt en weer op de terugweg. Wat gaaf: 1, 2 en 3. Morgen moet Sven de 5 kilometer. Echter, vanwege het tijdsverschil is de start om 3 uur ’s nachts. Ik zeg tegen Eric: “Ik zet de wekker”. Ik zie hem denken, meen je dat echt en ik moet nog zien of je er inderdaad uitgaat. Ja hoor om 3 uur eruit, kopje thee erbij en genieten maar. Wat een fantastische race en prestatie: goud! Voldaan ga ik weer de kooi in om nog een paar uurtjes te slapen. Ik ben blij dat we hier goed bereik hebben en kunnen kijken. Komende week lijkt het weer rustiger te worden en we willen heel graag verder naar Les Saintes (ligt tussen Dominica en Guadaloupe). “Wanneer gaan we?”, vraagt Eric. Waarop ik antwoord: “In ieder geval na de 10 km van Sven op donderdag, hier hebben we nl. goed bereik”. We besluiten om donderdag na de 10 km ankerop te gaan en opnieuw naar St. Pierre, in het noorden van Martinique te varen. Hier uit te klaren en dan vrijdagochtend om een uur of zes te vertrekken richting Les Saintes. Dit is dan nog een kleine 75 mijl (zo’n 135 km) varen en we denken dat dan voor donker (18:30 uur lokale tijd) te kunnen redden.

Carlisle BayNee! Wat is dat? We zijn weer terug in de ankerbaai Carlisle Bay na het inklaren en zijn op weg naar een borrel bij Fastus; zij liggen vlakbij ons. We kijken naar de Maximo en zien iets vreemds, een zonnepaneel hangt heel raar aan de reling.  John en Monique van de Fastus gebaren al naar ons en we horen het verhaal. Vandaag was een wedstrijd met J-24’s; dit zijn kleine wedstrijd zeilbootjes. Deze hadden we vanmorgen ook gezien en begroet. Na de wedstrijd heeft één van deze bootjes een zonnepaneel vernield van de Maximo. Jeetje, zijn we de oceaan schadevrij overgestoken en dan gebeurt dit hier in de ankerbaai. Gelukkig is er verder geen schade aan de romp, alleen het paneel is totaal vernield, de NOA omhangbeugels ontzet en twee sceptersvoeten (paaltjes) iets verbogen in het dek. Fastus heeft de gegevens van de betreffende boot en de eigenaar. Toch heel fijn als je hulp krijgt van bekenden, anders weet je nooit of je wel de gegevens krijgt.Zonnepaneel gecrashed

Het is wel heel vervelend dat het zonnepaneel stuk is, we zijn nl. afhankelijk hiervan en moeten wel genoeg stroom opwekken voor de koelkast, watermaker en verlichting. Dat lukt met een paneel minder onvoldoende en op Barbados zijn dit soort materialen moeilijk, te duur of niet te verkrijgen (zoals op de meeste eilanden hier).

Nadat we contact hadden gezocht met de eigenaar was een afspraak snel gemaakt. Gregory was uiterst behulpzaam en aardig en voordat we het wisten, zaten we gezellig een lokaal biertje, Banks, met hem te drinken op de Barbados Yacht Club en heeft hij ons de schade vergoed. Deze club ligt bij de ankerbaai en je kan voor 1 week gratis lid worden en je mag dan gebruik maken van alle faciliteiten. Er liggen ook 4 mooie tennisbanen en dat begint dan wel te kriebelen. Ik heb mijn rackets niet mee, dus een potje tennis zit er nu even niet in. Misschien een andere keer in de Carieb. Gregory gaf ook allerlei tips over het eiland en 1 daarvan hebben we opgevolgd. Eric zag vroeger allemaal mooie, lekkere plaatjes over het Surfers’paradise op Barbados, dus daar wilden we in ieder geval naar toe. Hij gaf aan dat we dan Busjenaar Silver Sands zouden moeten gaan. Hup, wij in een busje en dit is al een belevenis op zich. Het is in het zuiden van het eiland en ongeveer een klein halfuurtje met de bus. Het kost 2 dollars per persoon, ongeacht hoelang je in de bus zit en onder het genot van luide gangstermuziek scheuren we richting Silver Sands. De lokale busjes (privé) rijden met twee personen; een chauffeur en iemand die het geld int. Je kunt overal instappen, gewoon even je hand opsteken en ze stoppen. De munteenheid is hier de Barbados dollar, je kan ook met US dollars betalen. (2 Barbados dollars = 1 US dollar).

Silver Sand is de surfspot en stelt niet zo heel veel voor, maar er hangt wel een heel Silver Sandrelaxed sfeertje. Helaas geen windsurfers maar wel kitesurfers. Het was wat onbestendig weer dus af en toe een flinke bui en dreigende wolkenluchten. Het ziet er mooi uit en lijkt me ook wel wat om te leren; wie weet op Bonaire of elders in de Carbibean.

En dan is het zomaar 10 januari, ik ben jarig! Heel bijzonder om dit hier te vieren met een happy hour op de Maximo, waarbij Fastus en Zeester aanwezig zijn. Wat heel toevallig is, is dat zeiljacht Zeester uit Petten komt en zij kennen weer vrienden; Marita en Bas. Met Marita heb ik jarenlang in het tennisteam gezeten en ik heb ook meerdere malen met het Badgastentennistoernooi in Birthday!Petten meegedaan. Hoe klein is soms het wereldje?

De volgende dag horen we: “Volk, volk, hallo!”. We snellen naar buiten en begroeten de Thalassa, Geert en Edith. Ze komen aan vanaf de Kaapverden. Wat leuk! De volgende dag worden onze oversteken gevierd op de Thalassa samen met Fastus onder het genot van champagne. Wat geweldig om alle verhalen en ervaringen van de oversteek uit te wisselen. Het blijft bijzonder dat we helemaal hierheen zijn gezeild en wat ook heerlijk is, is dat je nu weer een hele nacht door kan slapen. Heerlijk genieten is dit. De eerste nacht riep Eric ’s nachts plotseling “wie zeilt de boot nu?!” Maar toen hij door had dat we achter het anker lagen en het dus niet vreemd was dat we samen lagen te slapen, viel hij weer snel in slaap.

Na 18 dagen op zee te hebben gezeten, is de waszak aardig vol en ook is alles behoorlijk zout, dus waar kun je wassen? Tegenover de Yacht Club zit een wasserette. Geen zelfservice, maar alles wordt voor je gedaan en je krijgt het netjes opgevouwen terug. Het kost 4,5 Barbados dollar per pond was. Ik kijk Eric aan en zie aan zijn gezicht dat hij wil zeggen: “No, thank you for the information, bye”. Ik ben net iets sneller en maak de afspraak voor het wassen. Eigenlijk belachelijk natuurlijk, maar wel erg prettig, dus we besluiten om het meest noodzakelijke te doen en de rest doen we op onze volgende bestemming.

Barbados is een land in het Caribisch gebied dat bestaat uit één eiland. De Britten zijn meer dan 300 jaar de baas geweest in Barbados. Dat is nu nog te merken aan de taal, sommige gebouwen en straatnamen. De meerderheid van de bevolking stamt af van slaven uit Afrika, zoals op veel Caribische eilanden. Er zijn hier veel suikerrietplantages te vinden en rum is hier één van de belangrijke producten. In de hoofdstad in Bridgetown staan bijna op elke hoek van de straat groente- en fruitkraampjes. Wel oppassen want ze kunnen toeristen wel afzetten. Het is ook vrij duur. Dit komt mede door de Europeanen en de vele cruiseschepen die hier vakantie vieren. Het regenseizoen is hier van juni tot november, echter, wij hebben hier heel veel regen al gehad. Dit is niet normaal voor deze periode van het jaar, maar Barbados is hiermee heel blij. Het is hier nl. veel te droog sinds een aantal jaren. De mensen op Barbados zijn bijzonder aardig en behulpzaam.

Hierbij nog wat tips namens onze “zonnepaneel”-crasher:

1. Harrison’s cave: midden op het eiland kun je de grotten bezichtigen in een treintje.
2. Oistins: in het zuiden van Barbados ligt de vissersbadplaats Oistins. Op vrijdag en zaterdag zijn hier markten ‘Fish Fry’ waarbij je heerlijke (vis)gerechten kunt proeven bij verschillende kraampjes. Later op de avond is er live muziek en kun je lekker dansen.
3. In Bridgetown lunchen in restaurant Mustor’s, waar je heerlijk kan genieten van de lokale keuken, o.a. “Flying Fish en Cou-Cou”.
4. Op het strand eten bij Lobster Alive onder het genot van live muziek.
5. Pelican Craft Village in Bridgetown, dit is vlakbij de cruiseterminal waar je moet in-/uitklaren.

Wachten bij uitklarenDe perikelen met de zonnepanelen blijft ons achtervolgen en Eric wil dit zo snel mogelijk repareren. We besluiten dan ook om afscheid te nemen van Barbados en naar Martinique te gaan, dit is 1 nacht zeilen en op Martinique zitten heel veel (watersport) winkels, dus daar moet het kunnen worden gefixed. Eerst weer uitklaren op Barbados, dit kost 100 Barbados dollars = ca. 50 US dollar; het gaat weer op zijn Barbados (tig keer hetzelfde opschrijven en werken met carbonpapier). Uiteindelijk verloopt het allemaal heel voorspoedig.

We vertrekken op 17 januari en na een vlot en super relaxed tochtje komen we ’s ochtends al heel  vroeg aan in Fort de France, de hoofdstad van het Franse Martinique. De Franse vlag kan weer worden gehesen en op naar de baquettes, croissants en zonnepanelen! Wordt vervolgd…..

Silver Sand

Anker ophalen Gran CanariaHet is spannend, het voelt als een soort examenstress. Alles is goed voorbereid en ik ben gisteren begonnen met Vitamine C en homeopathische gemberpillen preventief tegen zeeziekte. Op 19 december om 12.00 wordt het anker opgehaald in de baai van Anfi del Mar, Gran Canaria, om koers te zetten richting Barbados. We hebben er veel zin. Het weer ziet er goed uit met in het begin van de tocht wat meer wind. Het is zaak om zo snel mogelijk bij de eilanden weg te komen om de invloeden met de acceleratiezones achter ons te laten. We zijn nog maar net weg en de wind valt weg als gevolg van de luwte van het eiland Gran Canaria. De eerste paar uren wordt het motoren. We varen richting Tenerife en de acceleratiezone tussen Gran Canaria en Tenerife en al snel trekt de wind aan en kunnen we zeilen, heerlijk! Mooi windje, wel wat rommelige golven, maar ziet er goed uit. De wind trekt aan en we reven onze zeilen. De weermodellen rondom de eilanden zijn niet betrouwbaar en is dus maar afwachten hoe het zich gaat ontwikkelen. Het duurt niet lang of de wind blijft maar toenemen, tot uiteindelijk 25-30 knopen (windkracht 6-7) met uitschieters naar 35 knopen. En de golven worden ook steeds hoger (4-5 m). Even rustig erin komen is er niet bij. De adrenaline stijgt aan boord. Zaak is om de boot heel te houden en elkaar. We doen er alles aan om veilig aan boord te leven en goed op elkaar te letten. “De boot is zo sterk als zijn bemanning” is een gezegde, die er niet voor niets is. Op een paar blauwe plekken na gaat het allemaal goed. Zelfs geen zeeziekte aan boord.

Deze harde wind  houden we de eerste drie dagen en ik ben blij dat ik wat maaltijden heb voorbereid, snel even opwarmen en klaar. Snel opwarmen, lijkt makkelijk, maar ook dit is met zo’n ruige zee net apenkooi. De normale, primaire dingen, zoals eten maken, koffie/thee zetten, douchen,  toilet bezoeken, etc. worden allemaal uitdagingen. De eerste nacht is donker, geen maan en er hangen ook buien in de lucht, waarin ook extra wind kan zitten. Gelukkig hebben we radar waarop je de Regenboogbuien en de intensiteit daarvan kan zien.  De zeilpakken worden aangetrokken voor de nachtwacht. Hoe gaan we de eerste nacht doen? Ik geef aan dat ik wel als eerste wil slapen, omdat Eric de eerste dagen daarmee meestal moeite heeft. Als ik in de kooi lig, voelt het alsof ik in een wasmachine lig. Ik word alle kanten op geslingerd en het water en de golven klotsen lekker tegen de romp. Waarom doe ik dit allemaal? Op dag 1 begin ik al met aftellen. Hoewel ik weet dat dit nergens op slaat als je nog 3 weken voor de boeg hebt, maar toch doe ik het. Voordat ik het weet, moet ik alweer wisselen met Eric en hij ervaart hetzelfde en doet geen oog dicht. De nachtwachten lopen erg rommelig en we kunnen er nog niet echt een systeem in vinden. Dit komt uiteraard mede door de ruige omstandigheden. Het is nog best koud en ’s nachts hebben we zeilpakken aan. Elke dag worden de weerkaarten met behulp van de satelliet binnengehaald en nauwkeurig bestudeerd. Dit kost ca. 2 uur per dag, mede doordat satellietverbinding traag werkt. Het lijkt erop dat dit weer tot de Kerst blijft en dat is dus een hele week! Het wordt een lange week. Eric blijft last hebben met slapen. Nu hebben we een hele scheepsapotheek aan boord met verschillende pilletjes, die hem daarbij kunnen helpen. Echter, een captain die knock-out in de kooi ligt, lijkt ons ook niet zo’n goed plan, dus toch maar zo doorgaan. Uiteindelijk lukt het vanaf vrijdag een beetje beter met slapen en zo raken we steeds meer ingeslingerd aan boord. Normaal duurt dit 3 dagen, maar bij ons met deze ruige omstandigheden ca. 1 week.

Als de wind te ver afneemt ontstaat er een ander ongemak. Door de hoge golven en te weinig winddruk in de zeilen, beginnen deze heel hinderlijk en dreigend te klapperen. Eric heeft hier een verschrikkelijke hekel aan, want hierdoor heeft het materiaal te lijden en gaan dingen stuk. Hij probeert alles om het klapperen maar zo veel mogelijk tegen te gaan en vooral hopen op meer wind.

Schoothoek grootzeil losIk lig nog in de kooi te slapen en Eric roept: “Marleen, nu komen!”; dit klinkt heel serieus en is heel anders dan gisteren: “Schatje, zal ik een kopje koffie voor je maken?”. Hup, kleding aan en naar buiten. Het blijkt dat de schoothoek van het grootzeil los is gegaan (de pen is uit de harp getrild). Eric kan de schoothoek weer makkelijk terug in de harp bevestigen en zekert deze nu met een tie-wrap.  

En dan is het zomaar Kerst. Dit wordt gevierd met een heerlijke kerststol, die we konden kopen op Gran Canaria. Vanwege het weer verder geen Kerstactiviteiten op de Maximo. Inmiddels zijn we een week onderweg, nog 2 te gaan…..Het weer wordt steeds aangenamer, lekker warm. Watertemperatuur is inmiddels gestegen naar 25 graden. Voor ons afscheid hebben we van de familie van Eric ingeblikt vlees gekregen van een hele goede kwaliteit (www.hetlekkerewinkeltje.nl uit Leek), dit was zo makkelijk en lekker. Van tevoren had ik al een bak met rijst gemaakt en kon zo vanuit de koelkast bij o.a. de kipsaté, goulash, kip stoofpotje, heerlijk genieten!

Na de Kerst wordt het rustiger en kunnen we zo langzamerhand alles doen aan boord. Lekker even bijkomen van de eerste week en bijslapen. Dat is wel nodig. En een heerlijke buitendouche midden op de oceaan. Hoe lekker is dat? Ook komen we in het ritme van de nachtwachten. We starten om 21:00 uur met wachten van 3 uur op en 3 uur af. Ik blijf het wreed vinden om zo uit je slaap te worden gehaald en gelukkig word ik af en toe gematst door Eric. Dat is heel fijn.

Positie intekenen op kaartDe dagen vliegen voorbij, maar waarmee eigenlijk? De dag wordt gestart met het binnenhalen en bestuderen van de weerkaarten, routeplanning, positie op kaart zetten, rondje dek-check, ontbijten, powernaps, water maken, groenten-/fruitnetten controleren, check accu’s en zonnepanelen, lezen, chillen, zelf yoghurt maken (klik hier voor recept) mijmeren over de oceaan en voordat je het weet, zit je alweer aan het diner. Tijdens het diner wordt besproken hoe we de nacht ingaan, wie als eerste gaat slapen, voorbereiden van de nacht, etc. We merken dat door alle apparatuur aan boord de accu’s snel leger worden en ook door de vele bewolking van de eerste week. Af en toe draaien we dan de motor bij, zodat Chillende accu’s weer geladen worden en we ook alle apparatuur weer kunnen opladen en water kunnen maken.

Sommige mensen, die de oceaan oversteken komen geen, of bijna geen, boten tegen. Ik weet niet of het komt doordat wij een wat noordelijkere koers varen of dat het toeval is, maar wij zien af en toe wel boten. Soms niet live, maar op de AIS. Op een gegeven moment moet Eric zelfs een boot oproepen omdat deze op ramkoers met ons ligt. De kapitein is erg vriendelijk en wijkt zelfs voor ons uit. De dag voor Kerst zien we een schip dat ons oproept Groenten-/fruitnettenen een praatje maakt. Na een leuk gesprek en elkaar over en weer een prettige kerst te hebben gewenst, beëindigen we het gesprek.

Op 30 december is het een heerlijke rustige dag en Eric gooit z’n hengel uit. We besluiten om die dag makkelijk te dineren met een tosti. Ik zeg nog tegen Eric: “Haal die hengel maar voor die tosti eruit, want het is ook zo donker”, waarop hij zegt: “Na het eten haal ik hem eruit, nu begint de beste tijd van de dag”. Na de laatste hap maakt de hengel het ratelende geluid van “BEET”! Yes! Na de ervaring met de Mahi Mahi op onze reis tussen Portugal en Porto Santo ruimen we alles snel op en brengen alles in gereedheid voor de vis. Wat zal het zijn? We varen nog veel te snel om de vis binnen te halen, dus voorzeil naar binnen, uiteindelijk zelfs motor in z’n achteruit gezet om bootsnelheid eruit te halen, want het is anders meer een gevecht tegen de voortzeilende boot dan tegen de vis. Het duurt lang en de kans dat een haai de gehaakte vis als prooi ziet wordt daardoor steeds groter. Op een gegeven moment zegt Eric: “Volgens mij zit er Wahooalleen nog maar een kop aan, ik voel niets meer”. Ehm, dat zou heel zuur zijn van alle inspanningen. Echter, na bijna een uur, wordt de vis binnengehaald. Wauw, een Wahoo van ca. 1 meter! Eric maakt de vis schoon en ik vacuümeer 3 porties voor in de koelkast. Voor morgen hebben we een mooi verjaardagsmaal voor Eric.

Oud en nieuw en de verjaardag op de oceaan. Hoe bijzonder is dat? Zonder gebak en oliebollen, hoewel dat best lekker zou zijn. Wel nog een leuke verrassing van de dolfijnen die ons kwamen opzoeken. Zo bijzonder blijft dat. Ook worden we regelmatig bezocht door vliegende vissen aan boord. Dit ruik je direct, ze stinken! Je ziet ze overdag regelmatig in groepjes het water uit komen om na een vlucht, met soms onverwachte hoeken, een flink stuk verder weer in het water te belanden. Het lijken dan net een koppel zilverkleurige vogeltjes die over het water vliegen. Apart gezicht.

Verder gaan de feestdagen een beetje aan ons voorbij, het gevoel is er niet echt. We besluiten om de feestjes te bewaren voor op Barbados. Na weinig wind en 8 motoruren in de nacht van 1 januari gaat vanaf 2 januari de wind weer toenemen en zal het weer wat minder makkelijk allemaal zijn aan boord, dus alvast extra maaltijd maken. Ook wordt het nog warmer, watertemperatuur inmiddels richting 30 graden. Dat is lekker. Het verlangen naar een frisse duik op Barbados groeit. Weersvoorspelling klopt, wind neemt toe tot ca. 20-25 knopen en Maximo gaat weer als een speer door het water. Voorzichtig kijken we naar de ETA voor Barbados, waarschijnlijk zaterdag-zondag. We zullen zien. De windrichting is niet altijd overeenkomstig de voorspelling en die is bepalend voor de richting waarin we varen. Vurig hoop ik op zaterdag, maar ik probeer dit wel los te laten, hoe moeilijk dit soms ook is.

Woensdag 3 januari begint heel positief: nog maar 500 mijl te gaan en aankomst zaterdag. In de loop van de middag neemt de bewolking toe en we zetten de radar bij en zien allemaal buien om ons heen. Het duurt maar even of we krijgen de volle laag van een squall (heftige tropische bui met veel wind en regen). Éen voordeel: de boot wordt even flink schoon gespoeld en wij ook. We waren nl. te laat met het aantrekken van onze zeilpakken. Na deze bui is het nog niet gedaan met de squalls, het blijft de hele nacht onrustig waardoor we ook niet goed kunnen slapen, we moeten alert zijn. De volgende dag klaart het gelukkig op en enigszins zenuwachtig begin ik aan de nachtwacht. Ik hoop niet weer op squalls. We hebben geluk: volle maan en een heldere nacht.Squalls vlakbij Barbados

Het is echt waar: zaterdag komen we aan op Barbados! Wat een gaaf bericht en een heerlijk gevoel om daarnaar toe te leven. De champagne kan in de koelkast worden gezet. Ik kan niet wachten om het anker uit te gooien. De laatste 24 uur is nog even pittig met opnieuw allemaal buien en heftige squalls. Eric besluit om de hele nacht buiten en alert te blijven. LAND IN ZICHTZaterdagochtend is het zover: LAND IN ZICHT! Dit is het mooiste moment van deze tocht. Na 18 nachten, 4,5 uren en 3032 mijlen komen we aan in de regen op Barbados. Dit hadden we niet verwacht, maar mag de pret niet drukken.

We varen de ankerbaai in en er komt een dinghy ons tegemoet. Haha, zeiljacht Fastus. Wat een leuk welkom, dit hadden we niet verwacht. Wij dachten dat ze nog op de Kaapverden waren. Nadat we anker hebben uitgegooid en meest belangrijke dingen hebben opgeruimd, nemen we een ankerbiertje en daarna champagne. Wat een trots gevoel. Het besef is er nog niet echt als we de nacht ingaan. Volgende ochtend een heuglijk Barbados vlag hijsenmoment: de Barbados vlag hijsen en de gele, quarantaine vlag. Deze vlag dien je te hijsen als je nog niet ingeklaard bent. Nadat we de Maxitaxi weer te water hebben gelaten, gaan we ons als eerste inklaren. We houden er rekening mee dat dit wel wat tijd kost. De customs zit bij de cruise terminal. Je moet langs 3 loketten: health officer, customs en immigration. In eerste instantie waren we naar een verkeerd loket verwezen, nl. het loket als je weer gaat uitklaren. Echter, toen we hier aanklopten om 13:00 uur, hadden ze siësta tot 16:00 uur. Dat is pech. Er was een leuk barretje met extreem goede wifi incl. bier en hamburgers, dus het was geen straf om te wachten. Uiteindelijk ging het allemaal heel voorspoedig en waren we net voor donker (18:00 uur) weer terug op de Maximo. Hier hadden we een vervelende verrassing, waarover in ons volgende blog meer.Yes, we did it!

PS: het blog is enigszins vertraagd online beschikbaar gekomen door alle internet en wifi frustraties... Dit is toch echt een andere wereld en online zijn is niet vanzelfsprekend. Dit is voor de crew van Maximo even wennen.