Het anker halen we op om 15:00 uur op 5 september en het waait inmiddels best stevig met ca. 18 knopen. De voorspelling is dat deze eerst meer zal worden, maar in de loop van de avond minder. De wind komt pal van achteren en dat vinden Maximo en de crew niet zo prettig, dus besluiten we om een stuk de oceaan op te varen zodat we niet de wind pal van achteren hebben. De windmeter gaat richting de 30 knopen en er staan behoorlijke golven. We zoeken even contact met Vagebond; zij zeilen nl. dichter langs de kust. Zij geven aan dat ze een hele relaxte wind hebben van 15 knopen, dus we besluiten om te gijpen en richting de kust te gaan. We gaan een rustige nacht tegemoet met volle maan en een hele mooie sterrenhemel. Er is weinig scheepvaart, dus redelijk relaxed. Kaap Sint-VincentTegen de ochtend zien we de Kaap Sint-Vincent/Cabo de Sao Vincente. Dit is het meest zuidwestelijke punt van het vasteland van Europa. De 24 meter hoge en 150 jaar oude vuurtoren is de enige bebouwing in de wijde omgeving. Met een zichtwijdte van 90 km is dit één van de belangrijkste bakens langs de Atlantische kust. De vuurtoren is gebouwd op de ruïnes van een oud klooster. Enkele restanten zijn nog altijd zichtbaar.

Het is inmiddels half bewolkt en de wind neemt weer toe. Het zicht wordt minder en naarmate we dichterbij de kaap komen, wordt het een beetje spookachtig. Hoge golven. Shit, hier word ik niet vrolijk van. We gaan wel heel snel, maar met alle vissersstaken is het ook oppassen geblazen hier. We zijn er bijna gelukkig. Nog even doorzetten en we zijn bij de baai. We gaan zo snel, dat we er bijna voorbij gaan, maar het zeil strijken is ook wel even een dingetje met zoveel wind. De verschillende handelingen moeten snel worden gedaan en gaat niet helemaal vloeiend na een nacht met weinig slaap. Op de plek van bestemming wordt het anker om ca. 10 uur uitgegooid en Eric roept: “Wat is dit”? gerafelde lijnHij heeft een stuk gerafelde lijn in zijn handen. “Heb je iets gevoeld/gehoord aan de motor? “lijn uit de schroefNee, ehhh, volgens mij niet”, zeg ik. De lijn moet door de harde wind overboord gewaaid zijn tijdens het strijken van de zeilen en waarschijnlijk in de schroef gekomen zijn. We zijn allebei behoorlijk moe en gaan eerst slapen. Na de powernap duikt Eric onder de boot, naar de schroef, en vindt de rest van de lijn. O, wat hebben we geluk gehad. De lijn had kunnen vastlopen in de schroef en de motor doen afslagen. Na enkele duiken kan Eric de lijn verwijderen, die los maar in elkaar gedraaid om de schroef hangt.  ’s Avonds de tocht geëvalueerd met Roos en Hans van de Vagebond met sardientjes op de bbq, heerlijk! Aan het begin van de avond is ook zeiljacht Ushuaia gearriveerd, waarover later meer. 

Nu eerst genieten van de Algarve, dit is echt zomervakantie!

Voor verdere tochtdetails zie ook SY Vagebond.

Dank Hans & Roos.

Sagres Vagebond en Ushuaia

Het afscheid van de Douro Marina in Porto is even warm als het welkom. Wat een fijne haven en we zijn inmiddels een beetje verliefd geworden op Portugal. We verlaten Porto om 12:00 uur in een dik wolkendek, het miezert en er is geen wind. De weersvoorspelling geeft aan dat we de eerste paar uren geen wind hebben, du

Cascais ankerbaai

s de motor aan. Na een paar uur nog steeds geen wind en zo langzamerhand wordt Eric hier niet vrolijk van. Het grootzeil klappert en we besluiten om het zeil te strijken, zodat het niet stuk gaat.

Yes, eindelijk! Rond 18.00 uur gaat de wind aan en hijsen we de zeilen weer. Nu maar hopen dat de wind blijft, maar helaas. Na 3 uurtjes gaat de motor weer aan en halen we de zeilen naar beneden. Bah, wat een vervelende tocht. Met de motor aan slapen, daar word je ook niet echt vrolijk van. Het bed van de nachtwacht is nl. naast de motor. Onderweg komen af en toe dolfijnen langs en daar word je zo blij van. Echt leuk. Na een onrustige nacht komen we begin van de middag bij Cascais. Dit ligt in de riviermonding van de Taag (Rio Tejo), waarin ook Lissabon ligt. Eric zegt: “Hé, kijk, Vagebond komt eraan!”. Zij zijn al een paar dagen in Cascais, omdat ze bezoek hebben van de ouders van Roos. Vagebond is dolfijnen aan het spotten en is ook nog gelukt. Ze wachten op ons bij de ankerbaai in Cascais. Wat een leuk welkom. Het laatste half uur kunnen we nog zeilen en gaan als een speer door het water met 8-9 knopen. Dit maakt de tocht toch nog een beetje goed. We gooien het anker uit, pompen de bijboot Maxitaxi op en gaan naar de Vagebond voor een borrel. Wat leuk om elkaar weer te zien. Na een nachttocht voelen we ons net alsof je behoorlijk op stap bent geweest en een kater hebt, dus besluiten om vroeg onder zeil te gaan, zodat we de volgende dag weer fris en fruitig zijn.

Surprise! Via de app ontvang ik een berichtje van een ex-collega JJ. Ik zeg eigenlijk nog steeds collega en zo voelt het soms ook nog, maar sinds 1 januari 2017 is dit niet meer zo. Hij is met zijn vriendin Anoek een paar dagen op vakantie in Ericeira (ca. 30 km van Cascais) en het zou leuk zijn om elkaar te treffen. Heel toevallig zijn ze vanmiddag in Cascais, dus Maxitaxi gestart en hun opgehaald om gezellig op de Maximo een borrel (of 2…) te drinken. Het is zo leuk en gezellig. Uiteindelijk in donker/schemer brengen we ze weer terug naar de wal. Met z’n vieren in de Maxitaxi gaat net en we hebben allemaal een natte broek door de harde wind en golven, maar dat mag de pret niet drukken.

2 dagen later worden we door JJ en Anoek uitgenodigd voor een gezellig en heerlijk diner in Cascais. JJ en Anouk, bedankt!

Cascais is een leuke plaats met een mooie ankerbaai. Van oudsher is Cascais een vestingstadje en een vissersdorp. In 1870 werd het op de kaart gezet als vakantiebestemming, nadat de koninklijke familie hier de zomer doorbracht. Hierdoor kwam er meer adel naar Cascais, wat duidelijk zijn sporen achterliet. Dit is nu ook nog te zien. Ook is Cascais een aanrader voor mensen die een weekendje naar Lissabon willen. In de haven treffen we Stella en Huub van zeiljacht Ushuaia. In Porto hebben we hun ook getroffen in de haven. Zij zijn onderweg naar de Algarve en geven aan dat de Algarve zo mooi is. We twijfelden nog om vanaf Cascais rechtstreeks naar Madeira te gaan. Dit doen nl. veel vertrekkers in plaats van via de Algarve. Beslissing is gemaakt: “We gaan via de Algarve”, we hebben tenslotte nog tijd.

Vanuit Cascais kun je met de trein in een halfuurtje naar Lissabon. Plannen worden gemaakt met Vagebond en voordat we het weten zitten we in de trein. trein CascaisEen tussenstop wordt gemaakt in de voorstad van Lissabon: Belém.  Een paar highlights bezoeken we: Torre de Belém (verdedigingstoren), Monument Aos Combatentes (nationaal herdenkingsmonument aan de Portugese militairen die overleden zijn in Afrika tussen 1961 en 1975) , Mosteiro des Jerónimos (klooster) en het hoogtepunt: Pastéis de Belém. Dit is de beroemdste bakkerij van Portugal en dé plek om het befaamde Lissabonse custardgebak te proeven. Je moet er wel even voor in de rij staan, maar dan heb je ook wat.Bakker Belem

Vervolgens in Lissabon een hele lange wandeling gemaakt naar Castelo de Sao Jorge. Dit is met 18 torens de trots boven de stad en vanaf het fort heb je een waanzinnig uitzicht over Lissabon. Via de fado wijk Alfama, langs het centrum terug naar de trein. Het straatbeeld met de steile tram is erg mooi. Lissabon is zeker de moeite waard om nog een keer naar toe te gaan. Wat is het warm, pfff. Na veel gelopen te hebben, besluiten we om weer lekker naar ons mooie terras in de ankerbaai te gaan. Heerlijk om na een lange dag weer moe en voldaan op de Maximo in slaap te vallen. De volgende dag wordt als eerste wederom het weer bestudeerd en overleggen we met Vagebond over ons vertrek naar de Algarve. De planning is om begin van de middag te vertrekken, zodat we morgenochtend de Kaap Sint-Vincent kunnen ronden. Geadviseerd wordt nl. om deze in de ochtend te ronden in verband met de Portugese Noord, die vaak ’s middags erg hard is. Doel is om in de baai van Ponta de Sagres het anker uit te gooien. 

Rio de Tejo

Hoe meer Nederland stilletjes ontwaakt uit het zomerreces en weer massaal aan het werk gaat, hoe meer wij beseffen dat wij de komende 2 jaar dit leven leiden. Af en toe hebben we nog wel haast met onze dagelijkse werkzaamheden, maar steeds vaker zeggen we tegen elkaar: “Het kan ook manana”. We hebben al lange tijd geen lange broek meer gedragen en deze week is alle warme kleding veilig opgeborgen en heel ver weggestopt. Kortom, we komen aardig in de flow van dit avontuur.

Tijdens de relaxte dagen, als we achter het anker liggen en genieten van het mooie weer, kijk ik naar de open zee en voel van binnen het verlangen om weer de zee op te gaan. Het glinsterende water in de zon, de golven, de wind door mijn haren, het ruisen van het water en het geluid hoe Maximo ons door het water meeneemt naar de volgende mooie bestemming. Nooit gedacht dat dit gevoel mij zou overkomen. Ook met in mijn achterhoofd de gedachte dat de kalme zee ineens kan omslaan en van een mooie spiegel kan veranderen in het enge, onstuimige en gevaarlijke wassende water.

Baiona

Vanmorgen, 23 augustus, is het zover. De Spaanse scharrelweken zijn voorbij. In onze laatste bestemming van Spanje, Baiona, halen we het anker op en gaan richting Portugal. Heerlijk. De populaire badplaats Baiona ligt op de uiterste punt van de Ría Vigo. In de haven ligt een replica van La Pinta, één van de 3 schepen van Columbus. In Baiona bracht hij het nieuws van de ontdekking van Amerika. We hebben ons nog even getrakteerd op de laatste tapas in Spanje na een heerlijke wandeling door het oude stadscentrum en het voormalige 16^e eeuwse fort bij de haven.

We halen de laatste proviand, tanken diesel en zijn klaar voor Portugal. Onze volgende bestemming is Porto en we hebben 1 tussenstop in Viana de Castelo. Een andere Nederlandse boot Fastus vertrekt ook vandaag uit Baiona en Vagebond is al in Porto. We komen eraan! Bij het verlaten van de baai worden we nog even getrakteerd op een show van dolfijnen. Dit blijft, ondanks dat we het nu regelmatig meemaken, heel bijzonder en je krijgt er geen genoeg van.

Yes, Porto in zicht na een rustige tocht. Af en toe te weinig wind, maar met de genaker (groot voorzeil voor licht weer) Genakerop gaan we toch nog redelijk snel. Op 24 augustus komen we om 16:00 uur aan in de haven, Douro Marina, in Porto. Ca. 2 mijl voor Porto ligt de haven Leixoes. Vanuit hier kun je in ca. 30 min. met de trein naar Porto. Leixoes is een industriehaven en dat is de reden dat we hebben gekozen voor de haven in Porto. Wel iets duurder, maar vanaf deze rustige haven heb je een hele mooie wandeling (ca. 45 min.) langs de rivier, de Doura, naar Porto. Je komt hier veel mensen tegen, van hardlopers tot vissers en alles wat er tussen zit.

Aankomst PortoWat een warm welkom in de haven in tegenstelling tot in Spanje. De mensen spreken goed Engels en we ontvangen allerlei informatie over Porto en krijgen nog even uitleg over de betekenis van Maximo in het Portugees (= maximum, maximaal). Dit gebruiken ze ook bijvoorbeeld voor als iets het beste/het einde is. Nice to know.

Als je in de haven ligt, moet je officieel inchecken met je documenten, zoals paspoorten, scheepspapieren, etc. Tevens niet te vergeten: indien je de grens passeert een nieuw landenvlaggetje hijsen. In Portugal werden we direct hierop aangesproken bij aankomst in de haven, dat we de Spaanse vlag nog hadden. Dit ligt kennelijk toch gevoelig en ik was eigenwijs. Ik dacht: “Dit doen we in de haven even”.Douro portboten

En wat doe je in Porto? Natuurlijk Port drinken! Porthuis Graham'sAan de kant van de haven zitten de porthuizen met de kelders,  dus we zitten direct goed. Je hebt genoeg keus en wij hebben uiteindelijk gekozen voor Graham’s. Eerst een korte rondleiding, daarna proeven en dat vinden we helemaal niet vervelend. Porto is een fantastische stad en ideaal voor een weekendtrip. Het oude centrum is heel compact en erg levendig,  gezellig en er hangt een relaxte sfeer.

In de Douro vallei bevinden zich de wijngaarden en dit is een adembenemend landschap, met op de soms steile oevers, de in terrasvorm aangelegde wijngaarden. De Douro vallei staat bekend om zijn kwaliteitswijnen en port. We hebben het geluk dat we via een connectie van Alexander Jonkers een auto (van Guus) tot onze beschikking hebben en gaan de vallei bewonderen. Heel veel dank Guus!Douro auto

Het is wel een stukje rijden voordat je in het wijngebied bent, ca. 100 km, maar via een hele mooie landelijke route langs de rivier is dat geen straf. Douro vallei Even auto rijden in plaats van op een boot is ook fijn en je ziet een stuk van het binnenland. Tijdens de route komen we een wijnhuis tegen, Quinta da Massorra,  het lijkt dicht te zijn, maar we proberen het toch. Al snel komt de wijnboer eraan en we zijn welkom voor een korte rondleiding met proeverij. Hij neemt alle tijd en laat ons druiven proeven, zo lekker. Tevens verbouwen ze hier olijven, kiwi’s, kersen en kastanjes. Na de uitleg en rondleiding over hoe ze wijn maken, hebben we de proeverij. Echt heerlijke wijn en hebben dan ook een doosje meegenomen voor bijzondere momenten. Nu zijn we ons aan het voorbereiden op de volgende tocht richting Lissabon en volgens ons motto “Follow the sun”.

Douro view

PS: check Maximo loves food voor een nieuw recept pastasalade tonijn

Na het ronden van de Kaap Finisterre zijn de relaxte Spaanse scharrelweken begonnen. Kaap Finisterre ankerbaaiDe meest zuidelijke kust van Galicië bestaat uit 4 Ría’s in de regio Rías Baixas: Ría de Muros, Ría Aurosa, Ría Pontevedra en Ría de Vigo. Na de laatste Ría begint al het Portugese avontuur, dus we hebben genoeg tijd om in de Ría’s heerlijk rustig aan te scharrelen. Bijzonder is dat deze regio gekenmerkt wordt door alleen maar Spaanse toeristen. Wij vinden dit wel prettig dat je niet platgewalst wordt door de andere Europeanen, waarbij we verder geen namen noemen……BBQ met Vagebond

We starten in Muros met een meet&greet met de Hollandse enclave: SY De Liefde, Fastus, Vagebond en Santana. Santana is op de terugreis en zijn al ruim 7 jaar op pad. Een Hollandse tapasavond wordt georganiseerd en al snel worden alle ervaringen uitgewisseld. Het is ontmoeten en afscheid nemen, waarbij Santana zegt: “we nemen geen afscheid, we zeggen tot later”. Dit gaan we onthouden. De volgende dag is het zwaar bewolkt, in de Ría zelfs mist met regen en je ziet niks, dus lekker binnen een beetje rommelen. Ik trek me terug in de office: bijwerken proviandlijst, uitgavenlijst, logboek, foto’s, blog schrijven en zo is er weer een dag voorbij. Eric doet wat onderhoud aan o.a. de watermaker, motor. “We noemen dit een mollendag”: zegt Santana. Af en toe even naar boven om te kijken of het weer beter wordt, nee, dus weer snel naar beneden. Het zwemwater blijft koud; we hadden gehoopt dat het beter zou worden als je zuidelijker komt, helaas. Het komt niet boven de 15 graden en niet echt uitnodigend dus om lekker lang te zwemmen.

Let’s go: op naar Ría de Aurosa. Hier ligt de wijnhoofdstad Cambados van het bekende DO Rías Baixas wijngebied. Hier worden de beste en bekendste witte albarinowijnen van Galicië gemaakt.  Cambados ligt in het zuiden van de Ría. We scharrelen met Vagebond en zij verkennen een ankerplek. Echter, gezien de noordelijke wind en beperkte plek, besluiten we om in het noorden van de Ría bij Riveira te gaan liggen. Helaas komen we dus niet in Cambados. In deze periode heerst de Portugese Noord. Dit is de wind uit het noorden. ’s Morgens bijna geen wind en vanaf 12:00 uur neemt deze toe en gaat poeieren tot ’s avonds laat richting windkracht 5-7. Heel bijzonder en zeker om rekening mee te houden. In de Ría’s bevinden zich veel pontoons voor o.a. de schelpdierkwekerij. Dit staat niet altijd op de kaart, dus alert zijn voor de navigatie. Het nationale park met de mooie eilanden lonkt en we besluiten om naar het eerste eiland: Isla Isla de Onsde Ons te gaan. Het scharrelavontuur met Vagebond stopt hier even en we zeggen: “Tot later”. De vergunning hebben we op zak, dus here we come. Het eiland is 6 km lang en heeft wandelpaden, geen auto’s, puur natuur. Alleen de hele dag komen ferry’s om dagtoeristen te droppen. Isla de OnsVanaf ’s avonds 8 uur is de rust wedergekeerd en besluiten we om aan wal te gaan voor een eerste verkenning. Vanaf het eiland heb je prachtig uitzicht, ook naar Isla Cies. Dit eiland staat ook op ons verlanglijstje en schijnt mooier te zijn. De volgende dag begint de wind aardig aan te trekken en we liggen niet heel rustig in de golven, dus anker op en de Ría de Pontevedra in. In deze Ría bevindt zich een authentiek oud vissersdorpje Combarro, waar nog oude kruisbeelden en hórreos staan. Dit zijn oude graanschuren die bij een huis horen. Ze staan veelal op granieten palen die Horreos Combarrobovenaan afgedekt zijn met een ronde schijf die plat is aan de onderkant, zodat muizen en ratten niet bij de oogst kunnen. Het stadje is heel toeristisch en we vertrekken snel weer de volgende dag richting Isla de Cies. Hier ligt Playa de Rodas, dat in 2007 werd uitgeroepen tot het mooiste strand van de wereld. Ook hier kun je mooi wandelen en genieten van de flora en fauna en van hele mooie, romantische zonsondergangen. Isla de CiesWe besluiten om ook hier weer ’s avonds aan wal te gaan als alle toeristen weer zijn afgevoerd met de ferry’s. Roeien met de bijboot naar het strand. O nee: in de branding een grote golf over mij heen, kletsnat. De volgende dag schijnt de zon weer en we genieten van another day in paradise in de Spaanse scharrelweken. Komende week gaan we de laatste Ría in en verwachten over ruim een week de Portugese grens over te Isla de Cies sunsetgaan naar Porto. Uiteraard alles afhankelijk van het weer. Ankerplek Isla de Cies

PS: klik hier voor een lekker recept: homemade tzatziki

Deze week hebben we 2 missies, nl. een bezoek brengen aan Santiago de Compostella en het zo snel mogelijk ronden van de Kaap Finisterre om in de westelijke Ría’s te komen. Vrijdag 28 juli pakken we de trein, samen met Vagebond, op naar Santiago. Het is een half uurtje met de trein; prima te doen dus. Santiago is de moeite waard om een bezoek te brengen met natuurlijk als hoogtepunt de kathedraal. Dit is heel indrukwekkend. Op het plein kom je allerlei groepen pelgrims tegen die te voet of met de fiets komen. Voor ons is het grootste deel zeilend afgelegd, alleen de laatste 78 km met de trein. Na het bezoek en de nodige souvenirs ingeslagen te hebben, is het de hoogste tijd voor een terras met wijn en tapas. Je hebt genoeg keuze en wij strijken neer op een terrasje in een zijstraatje, niet al te toeristisch, heerlijk. Uiteindelijk komen we ’s avonds rond een uurtje of 8 weer terug bij de boot en in de ankerbaai zijn inmiddels 2 Nederlandse zeiljachten bij gekomen: zeiljacht De Liefde en Fastus. Vanaf Coruna kom je meer Nederlanders tegen die hetzelfde doel hebben of weer op de terug weg zijn. Gezellig om elkaar te leren kennen en ervaringen uit te wisselen.

Let’s go: op naar missie 2. In 1 keer gaan we de Kaap Finisterre niet halen en besluiten om naar de eerstvolgende Ría te gaan: Ría de Laxe. 8 uur anker op, weinig wind en er is variabele wind voorspelt met windvlagen tot max. 24 knopen in de middag. Het begin van de tocht begint rustig met beetje swell/deining. Af en toe de motor aan, waarop Eric zegt: “Ik ga niet weer weg met zo weinig wind”. Hij wordt op zijn wenken bediend: de wind gaat toenemen en we kunnen heerlijk zeilen. De windmeter loopt op, maar dat is niet zo raar, want er komt een buitje aan. Zodra de bui voorbij is, zal de wind wel weer afnemen. We zetten wel een rif in het grootzeil, ook omdat de wind waarschijnlijk verder gaat toenemen. O jee, na de bui gaat de wind poeieren met wel tot 33 knopen wind (windkracht 7) met behoorlijke golven. De powernap zit er even niet in en alle hands aan dek: voorzeil inrollen en kotterfok erbij. De stemming wordt er niet gezelliger op en ik denk alleen maar: dit is niet leuk en hoop dat we z.s.m. aankomen op onze bestemming. Het zeilen in deze omgeving is niet makkelijk in deze weersomstandigheden. Trots zijn we op Maximo, wat doet ze het goed! De volgende dag ziet het weer er goed uit zodat we onze missie kunnen vervolgen. We besluiten om naar de volgende Ría de Camarinas te gaan. Het is rustig zeilweer en we komen veel boten onderweg tegen. Wanneer we ter hoogte van de Ría zijn worden we gebeld door Vagebond: “Zullen we de Kaap gaan ronden, het is nl. niet heel ver en het is te bezeilen”. 2 zielen 1 gedachte, we zitten er ook aan te denken en hup we gaan door.

De Kaap vormt de noordelijke begrenzing van de Costa de la Muerte (Kust des Doods); het is één van de gevaarlijkste, verraderlijkste kusten ter wereld is. Veel schepen vergingen hier, maar zal verder niet in detail treden met trieste verhalen.

Het is een super tocht en wat imponerend om in een zonnetje de Kaap te ronden. Ook worden we nog op een dolfijnenshow getrakteerd, wat gaaf en bijzonder (zie de video). We leggen de boot voor anker achter de Kaap voor een prachtig wit zandstrand. Na de tocht nog even geëvalueerd te hebben met Vagebond onder het genot van een scheepsbitter gaan we moe maar voldaan de nacht in.

Op zondag 16 juli worden we wakker in Spanje van een boot. Ja hoor, zeiljacht Vagebond is ook gearriveerd en veilig de Golf van Biskaje overgekomen. De tocht wordt geëvalueerd tijdens een

gezamenlijk ontbijt in de Spaanse zon en wat zijn we trots dat we de Golf goed zijn overgestoken. Laat het Spaanse leven nu maar beginnen. “Vanavond bbq op het strand?” De bijboot Maxitaxi wordt klaar gemaakt voor een eerste verkenning op het vaste land, het plaatsje Ribadeo. Na 3 dagen op een boot verlang ik ernaar om vaste ondergrond onder me te hebben en lekker te lopen. Ribadeo ligt in de Ría de Ribadeo in Galicië, een autonome regio van Spanje. Een ría is een rivierdal dat uitmondt in zee en is onderhevig aan werking van eb en vloed. Het lijkt op een fjord. Echter, fjorden zijn door gletsjers uitgesleten dalen. Ría’s niet. Omdat Galicië aan 2 kanten aan de Atlantische Oceaan grenst, is het klimaat over het algemeen gematigd met van tijd tot tijd regen. Dit ondervinden wij dus ook vanaf dag 1. Het zeewater is koud, ca. 15 graden. Zal ik een duik nemen of toch misschien morgen? Eerst maar even de stad in. Dat is pech, het is zondag en geen winkel is open. Het wordt dus geen bbq op het strand. Het is rond een uurtje of 3 en het is gezellig op straat. De Ria de ViveiroSpanjaarden zitten lekker op het terras te genieten van de tapas en vino. Na een wandeling van een klein uurtje hebben we afgesproken met Hans en Roos en besluiten om nu lekker op het terras te zitten, het ziet er allemaal zo lekker en gezellig uit. Het is rond 4 uur en bestellen een heerlijke cerveza. Even later hebben we de tapas uitgekozen en zijn klaar om te bestellen. De ober zegt: la cocina está cerrada! We kijken elkaar aan en het kan niet anders dan dat hij ons probeert duidelijk te maken dat de keuken gesloten is. Oeps, we moeten duidelijk nog even wennen aan de Spaanse cultuur. Het enige wat er nog is, is de lokale specialiteit: Pulpo (octopus). Laten we die dan maar bestellen. Je krijgt een bord met alleen maar Pulpo incl. de “zuignappen”. Het is een delicatesse, echt heerlijk, maar doe mij maar zonder de zuignappen. Een dagelijks ritueel is het bestuderen van het weer en de volgende bestemming. Al snel blijkt, dat het weer hier heel wisselend is; vaak veel wind of geen wind. Ideaal dus voor een zeiler: not. Na 2 nachten kriebelt het om verder te gaan naar de Ría de Viviero. Een mooi dagtochtje met weinig wind. O nee, er staat helemaal geen wind! Het merendeel moeten we motoren tot ongenoegen van de captain. Rond 19:30 uur komen we aan, anker erin en genieten van een ankerbiertje. De volgende dag is het super mooi weer en eindelijk: de bbq kan ’s avonds op het strand worden aangestoken.Ria de Viveiro Samen met Hans en Roos van de Vagebond genieten we van een halve kip en Spaanse worstjes. De mannen hadden beloofd om een tonijn te vangen voor de bbq, maar helaas de tonijn wil nog niet zo happen. Ik ben benieuwd wanneer de eerste tonijn aan boord komt en we deze moeten “slopen”; dit schijnt een behoorlijk bloederige happening te zijn. Nog even wachten dus. De volgende dag gaan we op verkenning in Viviero. We leggen onze Maxitaxi aan een hoge kade in de haven. Na boodschappen te hebben gedaan, gaan we weer naar de Maxitaxi. Eric sleept hem naar een plek waar we makkelijk aan boord kunnen stappen. Wanneer hij bij mij komt, hoor ik een ssssssss. Nee, een lek! Eric zegt dat dit door mosselen aan de hoge kade is gekomen. Snel aan boord en naar Maximo. Ik stribbel nog wat tegen: “Ik ga toch niet in een zinkend bootje stappen”. Maar ja, hoe moet je dan naar huis? Ok, boodschappen erin en ik er naast. We gaan niet zo snel, maar komen gelukkig droog over. Nu op zoek naar het reparatiesetje. Je gaat er niet vanuit, dat je dit snel nodig zult hebben, dus het ligt ook enigszins verstopt. Eindelijk, we hebben het. Wat blijkt? Lijm is niet meer goed. Vagebond schiet nog te hulp, maar ook die lijm is niet meer ok. Dus we hebben een nieuwe missie in Viveiro: op jacht naar geschikte lijm. Uiteindelijk gevonden in een supermarkt. Nu maar hopen dat dit goed blijft. Voorlopig ziet het er goed uit. Op naar de volgende Ría: Ría de Cedeira. Weersvoorspelling ziet er goed uit met niet teveel wind. We moeten wel een kaap ronden: Cape Ortegal. Rondom een kaap kan het soms wel een beetje spoken met de wind en hoge golven, het is immers wel de Atlantische Oceaan. Na de Golf van Biskaje is dit toch een peuleschilletje? Nou, niet helemaal. De golven worden steeds hoger; dit komt door swell/deining en samen met golven is dit behoorlijk. We worden verrast door een golf: we gaan er midden doorheen met water over de hele boot. Dit hebben we nog niet eerder meegemaakt, bizar. De kustlijn is heel hoog, ruig en imposant. De zon schijnt en het is prachtig om hierlangs te zeilen. Eigenlijk wilden we heel graag naar La Coruna, de landingsplaats van velen die de Golf oversteken. Gezien het weer nemen we een tussenstop in Ría de Cedeira om uiteindelijk op maandag 24 juli in La Coruna aan te komen. In plaats van ankeren besluiten we om midden in de stad in de marina Real Club Náutico da Coruña aan te meren. Heerlijk om hier te zijn. Boten van alle nationaliteiten, velen van hen op weg naar een wereldreis of weer terugkerend van een lange reis. Ook hier komen we meerdere Nederlanders tegen. Snel inchecken bij de havenmeester. We worden teruggestuurd om officiële documenten te laten zien: paspoorten, eigendomsbewijs en internationaal verzekeringsbewijs. We vallen met de neus in de boter: morgen is het feest in de stad en dit wordt gevierd! Ieder jaar wordt in Santiago de Compostela het feest gevierd ter ere van de heilige Jakobus. Het begint op 24 juli en duurt ongeveer 2 weken. Later deze week hebben we gepland om naar Santiago te gaan. Dit is een halfuurtje met de trein vanaf La Coruna. Eerst maar even het feestje meepikken in La Coruna. Het is een straatfestival met (doedelzak) muziek, eten, kraampjes, etc. De doedelzak is hét nationale muziekinstrument in Galicië. De bewoners zijn nl. afstammelingen van een Keltisch erfgoed en men voelt zichzelf dan ook sterk verbonden met de Keltische identiteit. Dit was ook duidelijk te zien tijdens dit feest.Doedelzakken De mensen zijn Keltisch verkleed en de doedelzak is nadrukkelijk aanwezig. De day after besluit Eric om zijn wilde haren bij een Spaanse kapper eraf te laten knippen. Het is best lastig; de kapper spreekt geen woord Engels. Met wat gebarentaal begrijpen ze elkaar en heeft hij een mooie “Coupe el Torro”. Na alle was gedaan te hebben en de supermarkt meerdere keren bezocht te hebben, verlaten we de haven en gaan ankeren vlakbij de haven.

De volgende kaap die we gaan ronden is Capo Finisterre. Ook dat is wel een dingetje en hierover kun je ook spookverhalen lezen. Voor degenen die de weerkaarten bijhouden: je ziet daaronder vaak een heel rood gebied. Dit is niet de warme stroom van 30 graden maar minimaal 30 knopen wind (minimaal windkracht 7). En dan te bedenken hoe hoog de golven kunnen staan….. Komende dagen staat er nauwelijks wind, dus we zijn nog niet toe aan deze kaap, maar hopen deze de komende week te ronden. Na de Capo Finisterre gaan we de westelijke Ría’s bezoeken. Tevens staat een bezoek gepland aan het nationale park Atlantische eilanden van Galicië. Voor dit park heb je een vergunning nodig. Deze hebben we reeds en mogen erin. Het natuurreservaat bestaat uit de archipel Cíes en Ons en de eilanden Sálvora en Cortegada. Dit wordt een voorproefje op de Caribbean. We verheugen ons erop.

Het is zover! Op zondag 9 juli om 12:00 uur halen we het anker omhoog en begint de tocht naar het volgende land: Frankrijk. We verlaten Plymouth met heel rustig weer met zon en de overtocht ziet er perfect uit. Vertrek Plymouth, Engeland

We verlangen naar de baquette en vin, maar eigenlijk meer naar de tapas en vino. Echter, vanwege de weersvoorspelling nemen we een tussenstop in Frankrijk. Stiekem ben ik ook wel blij; we zijn dan nl. 2 nachten op zee in plaats van 3 nachten. Ik zag op tegen de eerste nachttocht naar Engeland en nu denk ik: kom maar op. Ik heb er zelfs zin in. In Engeland zouden we een meet&greet hebben met Hans & Roos van zeiljacht Vagebond. Zij zijn mede vertrekkers en hebben het plan om de wereld rond te gaan. Tot op heden is dat niet gelukt, maar we hebben de meet&greet gepland in Camaret sur Mer in Frankrijk. We hebben er zin in, maar eerst nog even 130 mijl zeilen, ca. 24 uur. Maximo gaat als een speer door het water: we halen soms zelfs 10 knopen! Bij de aanschaf van Maximo maakte me de snelheid niet zoveel uit, maar nu met lange afstanden scheelt dat wel heel veel. We rekenen voor onze tochtplanning met een gemiddelde snelheid van ca. 6 mijl per uur. Mijn gedachten gaan naar de langste oversteek dit jaar: de Atlantische overtocht naar de Carieb. Dit is  ca. 2200 mijl. Na een snelle rekensom krijg ik een glimlach op mijn gezicht: dit kan wel ca. 5 dagen schelen op een overtocht van ca. 3 weken. Daar word ik blij van! Even later hoor ik een blije stem van Eric: DOLFIJNEN! Wauw, dit is zo mooi! Wat een verrassing. Ze zwemmen met ons mee naast de boot en voor de boot, bij de boeg zijn ze aan het spelen. Dit geeft zo’n mooi gevoel, het is een kadootje. Op de Golf van Biskaje schijn je vaak dolfijnen tegen te komen, maar ook hier? De nacht verloopt wat rommelig. Ons wachtschema loopt nog niet helemaal goed. Vantevoren hebben we een duidelijke afspraak gemaakt over het aantal uren slapen, maar het schema komt niet helemaal uit. Voor deze tocht is dit niet zo erg, maar voor de langere overtochten wel. Bij aankomst in Frankrijk om 11:00 uur wordt snel het anker uitgegooid en nog even een uurtje slapen. Vagebond is in aantocht en ETA is rond 13:00 uur. Eric wordt wakker en herkent hun stemmen. Ja hoor, Vagebond est arrivée!SY Vagebond Binnen no-time hebben ze hun bijbootje klaar gemaakt en komen aan boord bij de Maximo. Wat een gezellig weerzien en uiteraard hoort daar een borrel bij. Heerlijk om met elkaar bij te praten, ervaringen uit te wisselen, weerkaarten te bediscussiëren, waar loop je tegen aan, etc. Al snel wordt een eetafspraak voor ’s avonds gemaakt om verder te gaan waar we gebleven zijn. Wanneer gaan we de Golf van Biskaje over? Alle weerkaarten worden bestudeerd en uiteindelijk wordt besloten dat we donderdag 13 juli de Golf gaan oversteken. De afgelopen maanden heb ik daar veel over gelezen en gehoord: het kan behoorlijk spoken op de Golf en het weer kan heel verraderlijk omslaan. Af en toe komt een nachtmerrie voorbij met golven zo hoog als flatgebouwen, storm, water over de boot en nog veel meer… Meerdere keren zeg ik tegen Eric: “Is het weer echt wel stabiel? Hoe snel kan het weer omslaan? Ik weet niet of ik het wel durf.” Uiteindelijk gaan we! We zwaaien Vagebond uit en zeggen: tot in Spanje! Afscheid Vagebond in FrankrijkHet is ongelofelijk de zee is als een spiegel, het lijkt wel een meer. Het is zo rustig. Is dit de Golf van Biskaje? Ik ben blij, tot dusver valt het mee. Er is niet veel wind en deze gaat ook nog afnemen. Teveel wind is niet ok voor zeilers, maar te weinig ook weer niet. Eric staat achter het roer en ik hoor negatieve geluiden: “Geen wind, ik doe de motor niet aan, ik heb geen motorboot”. De koers wordt een beetje oncomfortabel: deining en geen wind. We besluiten om de koers iets te verleggen en we kunnen weer rustig zeilen. Het is zo rustig en Eric pakt zijn big game setje erbij: op jacht naar tonijn. Ik wacht nog even met koken, want een heerlijke verse tonijn sushi klinkt erg aantrekkelijk. Helaas, ze bijten niet en het wordt dus opgewarmde macaroni.

2 nachten op zee is spannend. Wat kom je allemaal tegen? De Golf schijnt een drukke scheepvaartroute te zijn, maar waar zijn dan alle boten? We komen bijna niks tegen en hoeven geen rare manoeuvres uit te halen om de grote tankers te omzeilen. De nachtwacht is dus rustig en relaxed. De 2^e nacht besluiten we om het wachtsysteem van 4 uur te veranderen in 3 uur en dat bevalt beter. Een wacht van 4 uur turend in het donker duurt erg lang en het verlangen naar de start van de dag wordt groter. Tijdens de nacht bedenk ik mij wel meerdere keren: nachtzeilen is niet mijn ding en vind het niet leuk, maar het gaat wel vanzelf en het idee dat je na 2 nachten in Spanje aankomt, geeft mij een euforisch gevoel. Na de eerste nacht zegt Eric: “Kom kijken, een walvis”. Ik denk de zeelucht doet jou geen goed en je begint te hallucineren. Het is echt waar, een walvis. Hij kwam naast onze boot en na een paar minuten zwom hij voor onze boot weg…. Wauw, wat gaaf! Ook dit kan dus op de Golf van Biskaje. Tijdens deze tocht worden we ook meerdere keren getrakteerd op dolfijnen. Heel bijzonder.

Yes! Land in zicht na 50 uur. Spanje in zichtHiernaar hebben we verlangd, Spanje! Het duurt nog ca. 4 uur voordat we kunnen landen in de Ria de Ribadeo ten Noord-Westen van Spanje. We zijn dus niet via de gebruikelijke route naar La Coruna (West Spanje) gegaan. Dit heeft te maken met de vele wind die daar zou staan. Heerlijk, anker uit om 18:00 uur en we omhelzen elkaar. Dit is een overwinning: we zijn de Golf van Biskaje over. Het vertrouwen in Maximo en in elkaar is gegroeid. Snel een tosti bakken met een kleine borrel. Wat zullen we lekker slapen vannacht. Ria de Ribadeo

Isle of Wight laten we achter in een dik wolkendek, miezerig weer. Dus hoog tijd om onze reis naar het zonnige zuiden te vervolgen. Let’s go!

Vanuit Wight richting het westen, kom je langs de fraaie toegangspoort tussen Hurst Castle en de hoge krijtrotsen van de Needles. Deze smalle doorvaart tot de Solent behoort tot de mooiste plaatsen die je kunt bezoeken. Ook worden hier vaak zeilraces gehouden. De Needles verdwijnen achter ons in de wolken en de regen. Voor ons ligt alles open. Heerlijk om weer op pad te zijn. Oh nee, dit moeten we ook meemaken: MIST! Niet voorspeld, maar daar is het ineens. Lang leve de radar en AIS! Blij dat we dit aan kunnen doen en natuurlijk allebei alert en goed kijken. Na 31 mijl gooien we het anker erin bij Mupe Bay. Eerst even de laatste berichten checken. Help! Geen internet, geen wifi.  Echt dus even alleen op de wereld. Ook dat is lekker voor een dagje. De nacht is niet heel fijn, we hadden nl. enorme swell/deining. We moesten alles vastzetten en rolden van de éne naar de andere kant. Volgende dag snel weer verder naar de volgende ankerplaats in Weymouth. Doel is om vandaag een pub op te zoeken voor een heerlijke pint met fish&chips. Dit is niet heel moeilijk om te vinden. Het is een gezellige badplaats met genoeg vertier. Na 2 dagen kriebelt het weer om verder te gaan. Ook wel spannend, want we moeten de kaap van Portland Bill passeren en hier ligt de Portland Race. Dit is één van de drie beruchtste getijdenmaalstroom van het Kanaal. Bij zwaar weer kan een extreem gevaarlijke zee staan, maar zelfs bij rustig weer kan het soms ook gevaarlijk zijn. De reden voor de onstuimige stroomrafelingen is het samenkomen van 2 krachtige zuidgaande stromingen aan weerszijden van de kaap. Dit gebeurt op een plek waar de zeebodem onregelmatig is. We nemen het zeker voor het onzekere en gaan er 5 mijl omheen. Hoewel we zeilboten dichtbij de kaap langs zien gaan en dit natuurlijk wel aantrekkelijk lijkt, houden we ons toch aan onze tochtplanning. De wind en stroom zit enorm tegen en ons doel moeten we bijstellen en uiteindelijk anker uitgegooid bij Beer Head. Nog net gelukkig voordat het donker wordt. Mooie baai met een mooie naam, maar wat gebeurt hier? O nee, SWELL! Dit is zo erg, dat we bijna midden in de nacht besluiten om weg te gaan. Maar ja, waarheen? Er is geen vluchthaven in de buurt, dus besluiten om lekker verder te rollen. De volgende dag gaan we via een ankerbaai bij Brixham naar Dartmouth. We liggen hier aan een drijvende steiger, heerlijk rustig. Je kan via de steiger met een watertaxi naar het dorpje of uiteraard met je eigen dinghy. We besluiten om met onze eigen Maxitaxi naar het dorpje te gaan en een mooie wandeling te maken. Dit is echt de moeite waard. Er zijn hier ook allerlei mtb/fietsroutes. Via Dartmouth kun je de rivier de Dart op met zijn mooie glooiende landschap en heuvels. Het is heerlijk zomers weer en prima om hier te vertoeven. Beer Head

Deze kust wordt ook wel de Jurassic Coast genoemd. Je neemt hier een duik in de geschiedenis; van 185 miljoen jaar geleden tot heden. Geschiedenis is niet mijn sterkste punt, dank wikipedia! Het Unesco-werelderfgoed is beroemd vanwege de fossielen van dinosaurussen en zeedieren. De route langs de complete Jurassic Coast is 155 kilometer lang en is zeer geschikt om te wandelen en te combineren met een B&B. Het is moeilijk voor te stellen, maar het klimaat was ooit vergelijkbaar met dat van de Bahama’s in de Caraïben. Nu staat het bekend als het zuidwesten van Engeland, waar ooit dinosaurussen leefden, zowel op het land als in de zee. Overigens hebben wij geen fossielen gevonden….De ruige kustlijn met de steile kliffen behoort tot de mooiste landschappen van Europa.

Dartmouth wordt ingeruild voor Plymouth. Hier duiken we een haven in, het is nl. weer hoog tijd voor de was en Eric is nog op jacht naar iets moois: een big game setje voor o.a. tonijn vissen. Verse sushi! Hoe klinkt dat? Eerst even melden bij de havenmeester. Na het invoeren van onze gegevens wordt de rekening gepresenteerd: 60 pond. Ehhh, voor 2 nachten? “No darling, this is just the fee for one night.” Hollanders als we zijn: laten uiteraard niks merken, maar bij het verlaten van het havenkantoor zeiden we tegen elkaar: “Dit is wel een hele dure was”. Ik wilde nog voorstellen om ergens een hapje te eten, maar dit is niet het juiste moment. Dus trouw naar het washok, netjes de was doen en de volgende dag op jacht naar de hengel! Het is gelukt, helemaal blij en op naar het verdere avontuur.

We willen heel graag verder naar Spanje, eventueel via Brest, Frankrijk. Dus mocht er een weergat zijn, dan moeten we dit serieus in overweging nemen. Elke dag wordt het weer goed bestudeerd met alle mogelijke weerkaarten, gripfiles, apps en het lijkt komende week erg goed, behalve dinsdag. Een behoorlijke zuidwester en dat is juist niet wat je wilt. Dus besluit is genomen, we gaan vandaag (zondag) naar Brest. Dit is een tocht van ca. 130 mijl en verwachten maandag einde van de middag daar aan te komen. Op naar de baquette en vin! En wellicht woensdag verder naar Spanje, La Coruna.

Donderdag 22 juni was het eindelijk zover: de trossen losgooien in Zierikzee om 5:00 uur. De laatste dagen in Zeeland waren tropisch warm. In de hitte nog even de laatste supermarkten geplunderd, de was gedaan en boot gereed maken voor vertrek. Eric is een dag bij de zeilmaker Twan Hanse geweest om mee te helpen en kan inmiddels aan de slag als zeilmaker....