Eric Zuidema (31 december 1968)

Het is niet vreemd dat ik mij thuis voel op en bij het water. Ik ben geboren en opgegroeid op een plek waar zowel voor, achter als opzij van het huis een kanaal liep. Al als klein jongetje moest mijn moeder mij uit een kano halen, waar ik stiekem in was geklommen, maar niet meer uit durfde te klimmen omdat het ding zo wiebelde. Zodra het mocht stuurden mijn ouders mij op zwemles en toen ik mijn zwemdiploma’s had, was ik niet meer van het water weg te slaan: bootje varen, vissen, zwemmen en ’s winters schaatsen.

Hoewel ik een fanatiek windsurfer was, kwam ik pas op latere leeftijd met zeilen in aanraking. In het jaar 2000 vroeg een collega mij om een etappe mee te varen van zijn rondje om Groot-Brittannië. Als voorbereiding hierop – en om te testen of ik wel echt zeebenen had – werd een (bar) tochtje van Lauwersoog via Ameland naar Harlingen gezeild. Na dit tochtje met glans te hebben doorstaan volgde in juni 2001 een weekje varen vanaf Milford Haven (Wales) naar St. Ives.

Tot mijn 35^e jaar was ik naast fanatiek windsurfer een begenadigd sportvisser. Samen met vrienden ging ik één keer, in sommige jaren zelfs twee keer, per jaar naar Zweden, om daar met onze boten op het grote water van de Oostzee scheren van Karlskrona, Blankaholm en Vastervik op snoek te vissen.

Na het verkopen van mijn visboot in 2008 begon ik echter het varen erg te missen en langzaam aan begon het idee zich te ontwikkelen om toch eens een zeiljachtje te kopen. Om niet over één nacht ijs te gaan en om uit te vinden of ik het zeilen echt leuk zou vinden, besloot ik om een midweek een zeiljacht te huren en tegelijkertijd een zeiltraining te volgen. Na lang zoeken kocht ik een Victoire 933. Met deze boot maakte ik mij het zeilen verder eigen op het IJsselmeer, het wad en de Nederlandse Noordzee. Intussen had ik Marleen leren kennen en hoewel zij geen affiniteit met zeilen had, ging zij met plezier mee zeilen. De eerste keren werd ze nog wel zeeziek, maar dat veranderde snel.  In augustus van 2012 liep ik tegen een Victoire 1044 aan, het grotere zusje van de Victoire 933. Ik ruilde de Victoire 933 om voor de 1044 en met deze boot werden tochten gemaakt naar onder andere de Oostzee. Tijdens de vakanties, die maximaal 3 weken duurden, werd steeds weer duidelijk dat 3 weken voor een wat verdere zeilvakantie toch echt te kort is en werd er gefantaseerd over langere vakanties en langere zeereizen. Uiteindelijk, aangestoken door de verhalen van vertrekkers als De Blauwe Pinquin, Duende, Puff, Nightfly enz., werd het idee steeds sterker om een lange reis te gaan maken en daarmee een break in het jachtige leven als zzp-er (controller) aan te brengen.