Anker ophalen Gran CanariaHet is spannend, het voelt als een soort examenstress. Alles is goed voorbereid en ik ben gisteren begonnen met Vitamine C en homeopathische gemberpillen preventief tegen zeeziekte. Op 19 december om 12.00 wordt het anker opgehaald in de baai van Anfi del Mar, Gran Canaria, om koers te zetten richting Barbados. We hebben er veel zin. Het weer ziet er goed uit met in het begin van de tocht wat meer wind. Het is zaak om zo snel mogelijk bij de eilanden weg te komen om de invloeden met de acceleratiezones achter ons te laten. We zijn nog maar net weg en de wind valt weg als gevolg van de luwte van het eiland Gran Canaria. De eerste paar uren wordt het motoren. We varen richting Tenerife en de acceleratiezone tussen Gran Canaria en Tenerife en al snel trekt de wind aan en kunnen we zeilen, heerlijk! Mooi windje, wel wat rommelige golven, maar ziet er goed uit. De wind trekt aan en we reven onze zeilen. De weermodellen rondom de eilanden zijn niet betrouwbaar en is dus maar afwachten hoe het zich gaat ontwikkelen. Het duurt niet lang of de wind blijft maar toenemen, tot uiteindelijk 25-30 knopen (windkracht 6-7) met uitschieters naar 35 knopen. En de golven worden ook steeds hoger (4-5 m). Even rustig erin komen is er niet bij. De adrenaline stijgt aan boord. Zaak is om de boot heel te houden en elkaar. We doen er alles aan om veilig aan boord te leven en goed op elkaar te letten. “De boot is zo sterk als zijn bemanning” is een gezegde, die er niet voor niets is. Op een paar blauwe plekken na gaat het allemaal goed. Zelfs geen zeeziekte aan boord.

Deze harde wind  houden we de eerste drie dagen en ik ben blij dat ik wat maaltijden heb voorbereid, snel even opwarmen en klaar. Snel opwarmen, lijkt makkelijk, maar ook dit is met zo’n ruige zee net apenkooi. De normale, primaire dingen, zoals eten maken, koffie/thee zetten, douchen,  toilet bezoeken, etc. worden allemaal uitdagingen. De eerste nacht is donker, geen maan en er hangen ook buien in de lucht, waarin ook extra wind kan zitten. Gelukkig hebben we radar waarop je de Regenboogbuien en de intensiteit daarvan kan zien.  De zeilpakken worden aangetrokken voor de nachtwacht. Hoe gaan we de eerste nacht doen? Ik geef aan dat ik wel als eerste wil slapen, omdat Eric de eerste dagen daarmee meestal moeite heeft. Als ik in de kooi lig, voelt het alsof ik in een wasmachine lig. Ik word alle kanten op geslingerd en het water en de golven klotsen lekker tegen de romp. Waarom doe ik dit allemaal? Op dag 1 begin ik al met aftellen. Hoewel ik weet dat dit nergens op slaat als je nog 3 weken voor de boeg hebt, maar toch doe ik het. Voordat ik het weet, moet ik alweer wisselen met Eric en hij ervaart hetzelfde en doet geen oog dicht. De nachtwachten lopen erg rommelig en we kunnen er nog niet echt een systeem in vinden. Dit komt uiteraard mede door de ruige omstandigheden. Het is nog best koud en ’s nachts hebben we zeilpakken aan. Elke dag worden de weerkaarten met behulp van de satelliet binnengehaald en nauwkeurig bestudeerd. Dit kost ca. 2 uur per dag, mede doordat satellietverbinding traag werkt. Het lijkt erop dat dit weer tot de Kerst blijft en dat is dus een hele week! Het wordt een lange week. Eric blijft last hebben met slapen. Nu hebben we een hele scheepsapotheek aan boord met verschillende pilletjes, die hem daarbij kunnen helpen. Echter, een captain die knock-out in de kooi ligt, lijkt ons ook niet zo’n goed plan, dus toch maar zo doorgaan. Uiteindelijk lukt het vanaf vrijdag een beetje beter met slapen en zo raken we steeds meer ingeslingerd aan boord. Normaal duurt dit 3 dagen, maar bij ons met deze ruige omstandigheden ca. 1 week.

Als de wind te ver afneemt ontstaat er een ander ongemak. Door de hoge golven en te weinig winddruk in de zeilen, beginnen deze heel hinderlijk en dreigend te klapperen. Eric heeft hier een verschrikkelijke hekel aan, want hierdoor heeft het materiaal te lijden en gaan dingen stuk. Hij probeert alles om het klapperen maar zo veel mogelijk tegen te gaan en vooral hopen op meer wind.

Schoothoek grootzeil losIk lig nog in de kooi te slapen en Eric roept: “Marleen, nu komen!”; dit klinkt heel serieus en is heel anders dan gisteren: “Schatje, zal ik een kopje koffie voor je maken?”. Hup, kleding aan en naar buiten. Het blijkt dat de schoothoek van het grootzeil los is gegaan (de pen is uit de harp getrild). Eric kan de schoothoek weer makkelijk terug in de harp bevestigen en zekert deze nu met een tie-wrap.  

En dan is het zomaar Kerst. Dit wordt gevierd met een heerlijke kerststol, die we konden kopen op Gran Canaria. Vanwege het weer verder geen Kerstactiviteiten op de Maximo. Inmiddels zijn we een week onderweg, nog 2 te gaan…..Het weer wordt steeds aangenamer, lekker warm. Watertemperatuur is inmiddels gestegen naar 25 graden. Voor ons afscheid hebben we van de familie van Eric ingeblikt vlees gekregen van een hele goede kwaliteit (www.hetlekkerewinkeltje.nl uit Leek), dit was zo makkelijk en lekker. Van tevoren had ik al een bak met rijst gemaakt en kon zo vanuit de koelkast bij o.a. de kipsaté, goulash, kip stoofpotje, heerlijk genieten!

Na de Kerst wordt het rustiger en kunnen we zo langzamerhand alles doen aan boord. Lekker even bijkomen van de eerste week en bijslapen. Dat is wel nodig. En een heerlijke buitendouche midden op de oceaan. Hoe lekker is dat? Ook komen we in het ritme van de nachtwachten. We starten om 21:00 uur met wachten van 3 uur op en 3 uur af. Ik blijf het wreed vinden om zo uit je slaap te worden gehaald en gelukkig word ik af en toe gematst door Eric. Dat is heel fijn.

Positie intekenen op kaartDe dagen vliegen voorbij, maar waarmee eigenlijk? De dag wordt gestart met het binnenhalen en bestuderen van de weerkaarten, routeplanning, positie op kaart zetten, rondje dek-check, ontbijten, powernaps, water maken, groenten-/fruitnetten controleren, check accu’s en zonnepanelen, lezen, chillen, zelf yoghurt maken (klik hier voor recept) mijmeren over de oceaan en voordat je het weet, zit je alweer aan het diner. Tijdens het diner wordt besproken hoe we de nacht ingaan, wie als eerste gaat slapen, voorbereiden van de nacht, etc. We merken dat door alle apparatuur aan boord de accu’s snel leger worden en ook door de vele bewolking van de eerste week. Af en toe draaien we dan de motor bij, zodat Chillende accu’s weer geladen worden en we ook alle apparatuur weer kunnen opladen en water kunnen maken.

Sommige mensen, die de oceaan oversteken komen geen, of bijna geen, boten tegen. Ik weet niet of het komt doordat wij een wat noordelijkere koers varen of dat het toeval is, maar wij zien af en toe wel boten. Soms niet live, maar op de AIS. Op een gegeven moment moet Eric zelfs een boot oproepen omdat deze op ramkoers met ons ligt. De kapitein is erg vriendelijk en wijkt zelfs voor ons uit. De dag voor Kerst zien we een schip dat ons oproept Groenten-/fruitnettenen een praatje maakt. Na een leuk gesprek en elkaar over en weer een prettige kerst te hebben gewenst, beëindigen we het gesprek.

Op 30 december is het een heerlijke rustige dag en Eric gooit z’n hengel uit. We besluiten om die dag makkelijk te dineren met een tosti. Ik zeg nog tegen Eric: “Haal die hengel maar voor die tosti eruit, want het is ook zo donker”, waarop hij zegt: “Na het eten haal ik hem eruit, nu begint de beste tijd van de dag”. Na de laatste hap maakt de hengel het ratelende geluid van “BEET”! Yes! Na de ervaring met de Mahi Mahi op onze reis tussen Portugal en Porto Santo ruimen we alles snel op en brengen alles in gereedheid voor de vis. Wat zal het zijn? We varen nog veel te snel om de vis binnen te halen, dus voorzeil naar binnen, uiteindelijk zelfs motor in z’n achteruit gezet om bootsnelheid eruit te halen, want het is anders meer een gevecht tegen de voortzeilende boot dan tegen de vis. Het duurt lang en de kans dat een haai de gehaakte vis als prooi ziet wordt daardoor steeds groter. Op een gegeven moment zegt Eric: “Volgens mij zit er Wahooalleen nog maar een kop aan, ik voel niets meer”. Ehm, dat zou heel zuur zijn van alle inspanningen. Echter, na bijna een uur, wordt de vis binnengehaald. Wauw, een Wahoo van ca. 1 meter! Eric maakt de vis schoon en ik vacuümeer 3 porties voor in de koelkast. Voor morgen hebben we een mooi verjaardagsmaal voor Eric.

Oud en nieuw en de verjaardag op de oceaan. Hoe bijzonder is dat? Zonder gebak en oliebollen, hoewel dat best lekker zou zijn. Wel nog een leuke verrassing van de dolfijnen die ons kwamen opzoeken. Zo bijzonder blijft dat. Ook worden we regelmatig bezocht door vliegende vissen aan boord. Dit ruik je direct, ze stinken! Je ziet ze overdag regelmatig in groepjes het water uit komen om na een vlucht, met soms onverwachte hoeken, een flink stuk verder weer in het water te belanden. Het lijken dan net een koppel zilverkleurige vogeltjes die over het water vliegen. Apart gezicht.

Verder gaan de feestdagen een beetje aan ons voorbij, het gevoel is er niet echt. We besluiten om de feestjes te bewaren voor op Barbados. Na weinig wind en 8 motoruren in de nacht van 1 januari gaat vanaf 2 januari de wind weer toenemen en zal het weer wat minder makkelijk allemaal zijn aan boord, dus alvast extra maaltijd maken. Ook wordt het nog warmer, watertemperatuur inmiddels richting 30 graden. Dat is lekker. Het verlangen naar een frisse duik op Barbados groeit. Weersvoorspelling klopt, wind neemt toe tot ca. 20-25 knopen en Maximo gaat weer als een speer door het water. Voorzichtig kijken we naar de ETA voor Barbados, waarschijnlijk zaterdag-zondag. We zullen zien. De windrichting is niet altijd overeenkomstig de voorspelling en die is bepalend voor de richting waarin we varen. Vurig hoop ik op zaterdag, maar ik probeer dit wel los te laten, hoe moeilijk dit soms ook is.

Woensdag 3 januari begint heel positief: nog maar 500 mijl te gaan en aankomst zaterdag. In de loop van de middag neemt de bewolking toe en we zetten de radar bij en zien allemaal buien om ons heen. Het duurt maar even of we krijgen de volle laag van een squall (heftige tropische bui met veel wind en regen). Éen voordeel: de boot wordt even flink schoon gespoeld en wij ook. We waren nl. te laat met het aantrekken van onze zeilpakken. Na deze bui is het nog niet gedaan met de squalls, het blijft de hele nacht onrustig waardoor we ook niet goed kunnen slapen, we moeten alert zijn. De volgende dag klaart het gelukkig op en enigszins zenuwachtig begin ik aan de nachtwacht. Ik hoop niet weer op squalls. We hebben geluk: volle maan en een heldere nacht.Squalls vlakbij Barbados

Het is echt waar: zaterdag komen we aan op Barbados! Wat een gaaf bericht en een heerlijk gevoel om daarnaar toe te leven. De champagne kan in de koelkast worden gezet. Ik kan niet wachten om het anker uit te gooien. De laatste 24 uur is nog even pittig met opnieuw allemaal buien en heftige squalls. Eric besluit om de hele nacht buiten en alert te blijven. LAND IN ZICHTZaterdagochtend is het zover: LAND IN ZICHT! Dit is het mooiste moment van deze tocht. Na 18 nachten, 4,5 uren en 3032 mijlen komen we aan in de regen op Barbados. Dit hadden we niet verwacht, maar mag de pret niet drukken.

We varen de ankerbaai in en er komt een dinghy ons tegemoet. Haha, zeiljacht Fastus. Wat een leuk welkom, dit hadden we niet verwacht. Wij dachten dat ze nog op de Kaapverden waren. Nadat we anker hebben uitgegooid en meest belangrijke dingen hebben opgeruimd, nemen we een ankerbiertje en daarna champagne. Wat een trots gevoel. Het besef is er nog niet echt als we de nacht ingaan. Volgende ochtend een heuglijk Barbados vlag hijsenmoment: de Barbados vlag hijsen en de gele, quarantaine vlag. Deze vlag dien je te hijsen als je nog niet ingeklaard bent. Nadat we de Maxitaxi weer te water hebben gelaten, gaan we ons als eerste inklaren. We houden er rekening mee dat dit wel wat tijd kost. De customs zit bij de cruise terminal. Je moet langs 3 loketten: health officer, customs en immigration. In eerste instantie waren we naar een verkeerd loket verwezen, nl. het loket als je weer gaat uitklaren. Echter, toen we hier aanklopten om 13:00 uur, hadden ze siësta tot 16:00 uur. Dat is pech. Er was een leuk barretje met extreem goede wifi incl. bier en hamburgers, dus het was geen straf om te wachten. Uiteindelijk ging het allemaal heel voorspoedig en waren we net voor donker (18:00 uur) weer terug op de Maximo. Hier hadden we een vervelende verrassing, waarover in ons volgende blog meer.Yes, we did it!

PS: het blog is enigszins vertraagd online beschikbaar gekomen door alle internet en wifi frustraties... Dit is toch echt een andere wereld en online zijn is niet vanzelfsprekend. Dit is voor de crew van Maximo even wennen.