Deze week hebben we 2 missies, nl. een bezoek brengen aan Santiago de Compostella en het zo snel mogelijk ronden van de Kaap Finisterre om in de westelijke Ría’s te komen. Vrijdag 28 juli pakken we de trein, samen met Vagebond, op naar Santiago. Het is een half uurtje met de trein; prima te doen dus. Santiago is de moeite waard om een bezoek te brengen met natuurlijk als hoogtepunt de kathedraal. Dit is heel indrukwekkend. Op het plein kom je allerlei groepen pelgrims tegen die te voet of met de fiets komen. Voor ons is het grootste deel zeilend afgelegd, alleen de laatste 78 km met de trein. Na het bezoek en de nodige souvenirs ingeslagen te hebben, is het de hoogste tijd voor een terras met wijn en tapas. Je hebt genoeg keuze en wij strijken neer op een terrasje in een zijstraatje, niet al te toeristisch, heerlijk. Uiteindelijk komen we ’s avonds rond een uurtje of 8 weer terug bij de boot en in de ankerbaai zijn inmiddels 2 Nederlandse zeiljachten bij gekomen: zeiljacht De Liefde en Fastus. Vanaf Coruna kom je meer Nederlanders tegen die hetzelfde doel hebben of weer op de terug weg zijn. Gezellig om elkaar te leren kennen en ervaringen uit te wisselen.

Let’s go: op naar missie 2. In 1 keer gaan we de Kaap Finisterre niet halen en besluiten om naar de eerstvolgende Ría te gaan: Ría de Laxe. 8 uur anker op, weinig wind en er is variabele wind voorspelt met windvlagen tot max. 24 knopen in de middag. Het begin van de tocht begint rustig met beetje swell/deining. Af en toe de motor aan, waarop Eric zegt: “Ik ga niet weer weg met zo weinig wind”. Hij wordt op zijn wenken bediend: de wind gaat toenemen en we kunnen heerlijk zeilen. De windmeter loopt op, maar dat is niet zo raar, want er komt een buitje aan. Zodra de bui voorbij is, zal de wind wel weer afnemen. We zetten wel een rif in het grootzeil, ook omdat de wind waarschijnlijk verder gaat toenemen. O jee, na de bui gaat de wind poeieren met wel tot 33 knopen wind (windkracht 7) met behoorlijke golven. De powernap zit er even niet in en alle hands aan dek: voorzeil inrollen en kotterfok erbij. De stemming wordt er niet gezelliger op en ik denk alleen maar: dit is niet leuk en hoop dat we z.s.m. aankomen op onze bestemming. Het zeilen in deze omgeving is niet makkelijk in deze weersomstandigheden. Trots zijn we op Maximo, wat doet ze het goed! De volgende dag ziet het weer er goed uit zodat we onze missie kunnen vervolgen. We besluiten om naar de volgende Ría de Camarinas te gaan. Het is rustig zeilweer en we komen veel boten onderweg tegen. Wanneer we ter hoogte van de Ría zijn worden we gebeld door Vagebond: “Zullen we de Kaap gaan ronden, het is nl. niet heel ver en het is te bezeilen”. 2 zielen 1 gedachte, we zitten er ook aan te denken en hup we gaan door.

De Kaap vormt de noordelijke begrenzing van de Costa de la Muerte (Kust des Doods); het is één van de gevaarlijkste, verraderlijkste kusten ter wereld is. Veel schepen vergingen hier, maar zal verder niet in detail treden met trieste verhalen.

Het is een super tocht en wat imponerend om in een zonnetje de Kaap te ronden. Ook worden we nog op een dolfijnenshow getrakteerd, wat gaaf en bijzonder (zie de video). We leggen de boot voor anker achter de Kaap voor een prachtig wit zandstrand. Na de tocht nog even geëvalueerd te hebben met Vagebond onder het genot van een scheepsbitter gaan we moe maar voldaan de nacht in.