We willen zo snel mogelijk Tenerife verlaten omdat we de havens en ankerbaaien in het zuiden van Gran Canaria willen verkennen voor het bezoek van Anoek en Mathilde en later voor de moeder en broer van Eric. Dus op 12 november anker opgehaald en we zijn benieuwd hoe het gaat met het “acceleratie”-spook (wind). Bij het verlaten van de baai waait het al meer dan 20 knopen en dit neemt nog meer toe en zo wordt het eerste deel weer een pittig tochtje. Gelukkig zijn we voorbereid met een rif in het grootzeil en de kotterfok gezet. De wind wordt gedurende de tocht steeds minder en moeten het laatste stukje zelfs op de motor doen. Dit is typisch voor het zeilen rond de Canarische eilanden; veel wind – geen of weinig wind en deze verschillen soms op zeer kleine afstanden. Tevens zien we Gran Canaria pas liggen als we heel dichtbij zijn als gevolg van “mist”. Echter, dit is geen mist maar zand vanuit de Sahara. Dit wordt ook wel de “Calima” genoemd.CalimaJe ziet het niet alleen je ruikt het ook, de lucht is wat stoffig in tegenstelling tot de anders zo zuivere zeelucht.

Inmiddels hebben we bericht gekregen van Mathilde dat ze zelfs op een luchtbedje in de zeeziek wordt, dus een rustig ankerplekje is wel fijn. De eerste ankerplek bij Puerto de Mogan is niet geschikt, we liggen nl. lekker te rollen. Het stadje en de marina zien er wel erg gezellig uit. De volgende stop is Anfi del Mar, hier liggen we heerlijk rustig en kijken uit op een resort. Er is een heel kleine jachthaven, die bijna altijd vol ligt, voornamelijk met lokale boten. De 3^e is Arguinaguin. Dit is een lokaal vissersdorpje en je ligt hier niet rustig door de vissersbootjes en ook de ferry’s. Voor degenen die van vis houden, je kan in de haven verse vis kopen. De laatste is Pasito Blanco. Bij aankomst waait het behoorlijk de hoek om bij Maspalomas, ca. 20-25 knopen, maar we hebben er heerlijk rustig gelegen. De marina is geen aanrader, er is verder niks. Het is een vakantiepark. Er staan wel wasmachines voor 4 euro per wasbeurt. Conclusie: terug naar Anfi del Mar en inkopen doen. Anfi del Mar is geen plaats maar een groot time sharing complex, zeer fraai aangelegd en opgebouwd uit natuurlijke materialen. Heel anders dan de (meeste) witte kubussen die Gran Canaria zo lelijk maken. Op loopafstand zijn wat winkels.

Yes, een appje van de dames: we zijn in Puerto Rico. Dus wij in de Maxitaxi (ons bijbootje)  om naar de afgesproken parkeerplaats te gaan. Puerto Rico ligt naast Anfi del Mar op ongeveer 5 minuten rijden. Na 2 uur rijden, komen ze er eindelijk aan onder escorte van een taxi. Er waren een aantal wegen afgesloten en de Spanjaarden geven dan geen omleiding aan. Heel handig, niet dus. Hup in de Maxitaxi met alle spullen en zo snel mogelijk aan boord. Wauw, wat hebben jullie allemaal meegenomen? Het lijkt wel Sinterklaas incl. pepernoten. Wat heerlijk en lief, dank! En dan nu borrelen. Tijdens ons afscheid in Harlingen hadden Mathilde en Alex een heerlijke champagne meegenomen om op Barbados te drinken, maar het is natuurlijk veel leuker om deze samen onderweg op te drinken, cheers! Gezellig kletsen, borrelen en eten.

Mathilde wordt aardig witjes en stilletjes. Snel de kooi in en voor de zekerheid de puts mee. Het duurt maar even of Mathilde vlucht naar buiten om de visjes te voeren, vervolgens een goede nacht gehad. Na de 1^e nacht nacht heeft ze echte zeebenen en zegt zelfs: “Ik kan wel mee naar Barbados!”.  Zo snel kan het dus gaan. Na het ontbijt is het ladies day: we gaan naar de wal voor een wandeling en voor een lunch. Eric blijft aan boord. Einde van de middag weer gezellig happy hour op de Maximo en wordt het plan voor de volgende dag gemaakt: Barranco de Mogán.
De weg tussen Puerto de Mogán en het tien kilometer landinwaarts liggende Mogán voert je door de Barranco de Mogán. Dit is een heel divers dal. Onderweg passeer je één van de fraaiste windmolens van Gran Canaria: Molino de Viento. Voordat we het wisten waren we er al voorbij. Nou ja, we hebben genoeg molens in Nederland. Het is een hele mooie route en je komt ook veel racefietsers tegen. Dit is zeker de moeite waard om hier een trainingskamp/fietsvakantie te hebben. Voor ons wellicht een volgende keer.

De laatste avond gaan Anoek en Mathilde de keuken in om een lekkere maaltijd te bereiden. Wat een luxe: er wordt voor je gekookt op je eigen boot. Na nog een laatste drankje gaan we de laatste nacht in en is het de volgende dag alweer tijd voor afscheid. Meiden: bedankt voor de super gezellige dagen en tot later!

Afscheid