Warm welkom in Fort-de-France door verschillende Nederlandse boten, die we nog niet eerder hebben gezien. Er komt een dinghy aan en we worden begroet door Pieter en Maria, zij charteren hier en kennen het gebied goed. Zij zijn een aantal jaar geleden de wereld al eens rond geweest en wilden graag terug naar de Carieb.  “Jullie zijn op zoek naar zonnepanelen?”. Tamtam gaat snel blijkbaar. “Tja, dan moet je niet hier zijn, maar moet je terug naar Le Marin, dat is nl. het watersportcentrum van dit gebied, daar kun je echt alles krijgen”. Hoe kunnen we dat nu gemist hebben in onze voorbereiding hierheen? En we zijn reeds langs de baai gekomen vanmorgen. Laten we eerst in Fort-de-France, de hoofdstad van Martinique, kijken. Mochten we het hier inderdaad niet kunnen krijgen, dan gaan we morgen naar Le Marin. Eerst maar met de Maxitaxi naar de wal om in te klaren bij de customs zodat we legaal aan land mogen. Welkom weer in Frankrijk, ze spreken niet/nauwelijks Engels. Zelfs bij een VVV en de cruiseterminal kunnen ze je niet in het Engels uitleggen waar je dit kan doen. Uiteindelijk kan dit in een watersportwinkel, Sea Services, via een computer. Wat een verschil met Barbados, waar je langs 3 loketten moet en alles wordt opgeschreven in boekjes met carbonpapier. Voor de zonnepanelen moeten we toch echt naar Le Marin, dus de volgende dag anker op en naar Le Marin. Hier in Fort-de-France Club Med Le Marinlig je ook niet heel relaxed door de ferry’s en cruiseschepen, dus we vinden het niet erg om dit achter ons te laten. In de baai van Le Marin is het nog wel even tegen de wind in opkruisen en uiteindelijk komen we in de baai met meer dan 200 boten geankerd en aan moorings, daarnaast zit hier ook nog eens de grootste jachthaven van de zuidelijke Carieb. Ongelofelijk. Zwemmen en watermaken doen we maar even niet, het water ziet er nl. niet echt fris uit. We vervolgen onze jacht op de zonnepanelen en ja hoor, in één van de vele winkels in de marina, bij Pochon, worden ze gescoord, mooie panelen van Victron. Helaas hebben ze de speciale NOA omhangbeugels niet. Als een kind zo blij (Eric dan) pakken we de zonnepanelen onder de armen en jumpen in de Maxitaxi, zodat deze zo snel mogelijk opgehangen kunnen worden. Uiteindelijk gaat dit heel voorspoedig en het blijkt dat deze glazen panelen van 100 watt ieder (2 stuks) bijna net zo veel stroom opleveren als de flexibele van 130 watt ieder, die we hadden. Zo, deze missie is geslaagd. Check.

Wat is de volgende missie? Meet&greet met de Mar-Jolie. De laatste keer dat we hun hebben gezien, is geweest op La Meet&greet Mar-JoliePalma (Canarische Eilanden) in oktober. Dus we zijn natuurlijk heel benieuwd om hun weer te zien en bij te kletsen over de overtocht en van alles en nog wat. Na wat appjes heen en weer, treffen we elkaar in de baai bij St. Anne, dit is aan de buitenkant bij Le Marin en is maar een paar mijlen. Ook hier liggen enorm veel boten en ’s avonds als alle ankerlichtjes aangaan, lijkt het wel een enorm dorp, maar het water is er prachtig blauw en schoon en het dorpje St. Anne is leuk. Er wordt veel gelachen, geborreld, gekletst en gegeten. Astrid van de Mar-Jolie besluit nog om de laatste 2 duiken voor haar PADI te doen en dit wordt gevierd op de Maximo met homemade bananenrumtiramisu.  Hoe kan het ook anders in het land van de bananen en rum? (klik hier voor het recept). Ook deze missie is geslaagd. Check.

Op naar de volgende missie. We zien zoveel mooie dinghy’s met snelle motoren in Le Marin en ook in St. Anne. Eigenlijk sinds we Hans en Roos van de Vagebond hebben ontmoet, droom ik al over zo’n mooie dinghy. Éentje die snel gaat, kan planeren en waarin je niet zo nat wordt. Je hebt hier meerdere dealers in Le Marin en het lijkt ons toch wel wat. Laten we eens gaan informeren. Anker op en weer een paar mijl op de motor naar Le Marin. We hoefden er niet lang over na te denken, we liepen namelijk al langer met de gedachte rond en voordat we het wisten, hebben we er één gekocht. Wauw, wat gaaf. De motor hebben ze alleen niet op voorraad, deze komt een week later. Een 8 pk Yamaha Enduro. Dit is een twee takt. In Nederland, (heel Europa?) nauwelijks meer te krijgen, maar hier zie je niet anders en zijn ze er dol op. Twee takt is, ten opzichte van de vier takt, veel lichter, feller en de Enduro’s schijnen onverwoestbaar te zijn.  Nu maar hopen, dat dit geen Caribische afspraken zijn en dat een week zomaar een maand kan zijn. En nu? Maxitaxi verkopen. Wat wil het toeval? Een boot naast ons in de baai wil een andere dinghy, dus wij er langs en de volgende ochtend na een proefvaartje wordt de deal gesloten met een Italiaan, die niet eens probeerde af te dingen. Of is onze prijs dan te laag geweest? Anyhow, we zijn er blij mee, we zitten alleen nog met een 2,5 pk motor. Op verschillende plekken hebben we een flyer opgehangen, dus Grande Anse d'Arlethopen dat het lukt. We hoorden wel in de winkel dat er veel vraag is naar motoren in verband met de nasleep van de orkaan Irma. We besluiten om niet hier te wachten op de nieuwe Maxitaxi, maar in de baai Grande Anse d’Arlet. Even verderop heb je nog een paar mooie baaien, nl. Anse Noir en Anse Dufour. Echter, daar kun je last hebben van valwinden als het heel hard waait. Dat hebben we ook in Grande Anse d’arlet, we draaien alle kanten op achter ons anker en het is er nogal druk met ankeraars. Later komen we er achter dat je beter wat verder van het dorpje, meer aan de noordkant van de baai, kunt liggen. Het water is hier prachtig blauw en het is er veel rustiger. De schildpadden zwemmen links en rechts om de boot en je kan hier prachtig snorkelen. Wat een mooie beesten die schildpadden. Het Caribische leventje bevalt ons wel, wat lekker zeg en we voelen ons erg bevoorrecht dat we dit nu kunnen doen.

We komen hier nog een bekende, Franse,  boot tegen, Namasté; we hebben hun ontmoet op Madeira en nu weer hier. Onder het genot van een Frans wijntje wordt op de Namasté bijgekletst.  Zij hebben heel veel tips over het Caribisch gebied, dus dat is zeer welkom. Het is zo leuk van deze reis dat je zoveel verschillende mensen ontmoet, ieder met hun eigen verhaal, verschillende leeftijden. En wat ook heel bijzonder is? Iedereen helpt elkaar indien mogelijk. Elke dag wordt Maxitaxi afleveringde mail gechecked of de motor al binnen is. Ja hoor, volgens afspraak wordt deze precies een week later afgeleverd en te water gelaten. “Congratulations with your new AB-dinghy”. Yes, missie geslaagd. Check.

De volgende missie is om de vulkaan Mont Pelée te beklimmen bij de ankerbaai St. Pierre. Echter, dit hebben we nog niet genoemd, maar het regent hier zo vaak en zo heftig, niet normaal. Ook staat er de afgelopen dagen veel wind. Het waait hier natuurlijk altijd, maar het is nu wel meer dan anders. In St. Pierre wordt het ons afgeraden, ook vanwege de vele modder en regen, maar ook omdat het zicht heel slecht is. Deze missie is niet geslaagd. De Mont Pelée is met zijn 1397 meter het hoogste punt van Martinique. De laatste uitbarsting is in 1902 geweest en heeft zijn sporen nagelaten, dit is nog goed te zien in St. Pierre. Dit plaatsje vinden we een beetje tegenvallen en daarom besluiten we vanwege het weer om niet te gaan naar Dominica, maar om op Martinique nog even te blijven. Pointe Boute is de bestemming, dit is een erg mooi ankerplekje tegenover Fort-de-France.

Nog 2 missies te gaan. We zijn er bijna, haha. Alweer een zonnepaneel. Niet omdat deze stuk is of er af is gezeild, maar omdat we er zo blij mee zijn en een extra op reserve prettig is. We besluiten om een dagje een auto te huren en dan kunnen we ook nog wat van het eiland zien. Bij het verlaten van het dorpje, zien we direct hoe adembenemend mooi Martinique is. Zo groen, heel veel suikerrietplantages en bananenplantages. Het is erg de moeite waard om ook het binnenland te bekijken. In het noorden heb je de tropische wouden, rivieren en stranden met zwart zand en in het zuiden heb je meerdere Surfspot Le Vauclin (Pointe Faula)mooie baaitjes en stranden met goudkleurig zand. Aan de ruigere Atlantische kant, heb je ook een hele mooie (kite) surfspot bij Le Vauclin (Pointe Faula) , waar we een stop maken. Onderweg genieten we van een lunch, bij een tentje waar het vol zit met “locals”, met een lokale specialiteit “accras” (soort beignet met vulling van garnalen, groenten, stokvis…)”. Dat is echt lekker. Wat heel bijzonder is, is dat ze hier vaak een aperitief met pure rum drinken. De fles rum komt op tafel te staan, ook midden op de dag. Dit slaan we maar even over. Op de terugweg scoren we nog wat watersportspullen bij de Decathlon (de grootste die ik ooit heb gezien) en campingaz in het dorpje bij de baai. Je ziet overal Total gaz staan, vaak hebben ze ook campingaz als je het vraagt. Met name op de Franstalige eilanden schijnt dit makkelijk verkrijgbaar te zijn. Bij terugkomst wordt de Maxitaxi volgegooid met de spullen en zijn we net voor donker weer terug op Maximo. De boodschappen gaan we morgenvroeg doen bij de Leaderprice (Franse Lidl). Om 10 uur moet de auto worden ingeleverd, dus we zorgen dat we er vroeg zijn. Haha, zelfs voordat de winkel wordt geopend, om 7:45 uur staan we er al. Echte early birds. Overigens zijn we niet de enige wachtenden, Al een stuk of tien locals staan geduldig en druk keuvelend voor de deur te wachten. Niet omdat we boodschappen doen zo leuk vinden, maar omdat het moet. Dan kom ik gelijk bij de laatste missie: olympische spelen kijken! Lange tijd maak ik me er al druk over of we er wel wat van mee krijgen, kunnen we wel ergens kijken of via onze laptop? Eric verdenkt me er zelfs van dat dit de reden is waarom we Martinique nog niet verlaten hebben (onze Vodafone Red abonnement geldt hier gewoon). Gisteren zijn de spelen geopend en vanmorgen moet Ireen Wüst de 3 km rijden. Gelukkig hebben we hier goed bereik. Dit is echt super.  In de auto naar de supermarkt kijk ik al op mijn mobiel, zo ook in de supermarkt en weer op de terugweg. Wat gaaf: 1, 2 en 3. Morgen moet Sven de 5 kilometer. Echter, vanwege het tijdsverschil is de start om 3 uur ’s nachts. Ik zeg tegen Eric: “Ik zet de wekker”. Ik zie hem denken, meen je dat echt en ik moet nog zien of je er inderdaad uitgaat. Ja hoor om 3 uur eruit, kopje thee erbij en genieten maar. Wat een fantastische race en prestatie: goud! Voldaan ga ik weer de kooi in om nog een paar uurtjes te slapen. Ik ben blij dat we hier goed bereik hebben en kunnen kijken. Komende week lijkt het weer rustiger te worden en we willen heel graag verder naar Les Saintes (ligt tussen Dominica en Guadaloupe). “Wanneer gaan we?”, vraagt Eric. Waarop ik antwoord: “In ieder geval na de 10 km van Sven op donderdag, hier hebben we nl. goed bereik”. We besluiten om donderdag na de 10 km ankerop te gaan en opnieuw naar St. Pierre, in het noorden van Martinique te varen. Hier uit te klaren en dan vrijdagochtend om een uur of zes te vertrekken richting Les Saintes. Dit is dan nog een kleine 75 mijl (zo’n 135 km) varen en we denken dat dan voor donker (18:30 uur lokale tijd) te kunnen redden.