Wat is het lekker om wakker te worden en te weten dat je Martinique gaat verlaten om je ontdekkingsreis richting het zuiden te vervolgen.

Uiteindelijk zijn we toch nog een paar dagen langer op Martinique gebleven, omdat onze acculader/omvormer (kastje: 12VVictron Multiplus Compact naar 220V) problemen gaf en er uiteindelijk helemaal mee ophield. Nu is de acculader niet zo’n probleem, we liggen immers toch niet aan de walstroom (intussen al sinds begin december niet meer). De omvormer gebruiken we echter dagelijks om ons koffiewater te koken, de laptops en andere apparaten op te laden. Aangezien er in Le Marin een Victron dealer zit, is dus de keuze om met een defect apparaat door te varen of hier te repareren/vervangen snel gemaakt. Helaas moest er een nieuwe in, want onderdelen waren niet meer te verkrijgen. Eric is inmiddels een heuse handyman geworden en heeft er een nieuwe ingehangen en aangesloten. Topper! 

Ook is het lek ontdekt. YES! We hadden immers tijdens ruige overtochten lekkage in de Dekdoorvoervoorpunt waarvan we de oorsprong maar steeds niet konden vinden. De passage tussen Martinique en Saint Lucia is best ruig en Maximo wordt flink zout gewassen; wij ook trouwens. Bij aankomst in Saint Lucia ga ik direct de punt checken: hoeveel water ligt er nu weer in het kastje en onder het bed? Gezien de hoeveelheid water dat we over dek hebben gekregen, vrezen we het ergste. Ik roep Eric: : “Kom eens kijken! Ehh, het is droog? Zal dan toch echt het lek-mysterie zijn opgelost?” Eric heeft de doorvoer in het dek ten behoeve van de reeflijn van de furler helemaal afgekit (excuus voor zeiljargon), en voilà: opgelost. Naast een handyman is hij dus ook een echte Sherlock Holmes.

We liggen rond drie uur achter het anker in Marigot Bay en alles is weer opgeruimd. Intussen hebben we het gastenvlaggetje van St. Lucia gehesen tezamen met het gele quarantaine vlaggetje. Vlaggetje St. Lucia hijsenDit vlaggetje moet je officieel (niet iedereen doet het) voeren zolang je niet bent ingeklaard. Op een gegeven moment vaart er een local voorbij en ziet ons gele vlaggetje. Hij roept dat we nog maar een half uur hebben om in te klaren. Daarna is het kantoor dicht. Omdat het vrijdag is en in het weekend overtime in rekening wordt gebracht (en dat willen we als zuinige Hollanders natuurlijk niet) haasten we ons met de Maxitaxi naar de customs in de marina. We zijn nog net op tijd om in te klaren voor het weekend. Het gaat officieel en het wordt al snel duidelijk dat de betreffende man (strak in uniform) alleen met de captain praat. Ik stel nog een vraag; ik word totaal genegeerd door de beambte. Pffff, zo kan het dus ook gaan in de Caribbean. Ik vind onderdanig zijn aan de captain vaak al heel moeilijk, laat staan dit. Ach, het mag de pret niet drukken. We moeten 40 EC dollar betalen. In het weekend is het tarief 100 EC dollar, dus flinke besparing geregeld. Saint Lucia is mooi, de Caribische sfeer in Marigot Bay, waar we voor anker liggen, is prettig. De locals zijn aardig en niet opdringerig, wat je wel in andere baaien hoort. Ze komen langs om wat te verkopen. Mocht je geen interesse hebben, dan is het geen probleem. Zo kwam Rasta Thomas ook rasta Thomas – Bob Marley fan - langs met zelfgemaakte manden van palmbladeren. Hij kwam al zingend aan, waarschijnlijk had hij al een jointje gerookt. Dat kan hier allemaal. Het was even gezellig, dus we besloten om zijn dag goed te maken en kochten een mand voor 25 EC dollar. Gelijk een nieuwe vriend erbij…

Vanuit de baai heb je direct toegang tot een hike (wandeling) aan de noordkant van de baai. Natuurlijk wil ik die lopen. Het is behoorlijk steil en we zijn dan ook blij dat we om 9 uur gestart zijn in plaats van ’s middags als het erg heet is. De hike duurt ca. 5 kwartier en is de moeite waard met een mooi uitzicht. Even weer lekker de zeebenen getraind, daarna zwemmen en snorkelen. Wat een heerlijk leventje!

De laatste dag in Marigot Bay gaan we nog een wandeling maken naar het dorpje. Inderdaad dorpje; het stelt niks voor. Er staan een paar huizen, een bakker, wat straattentjes, bar en dan houdt het wel op. Er wordt nog gevraagd of we ook een Hikejointje mee willen roken; dit hebben we maar netjes afgeslagen. Marigot Bay is qua ankeren niet heel makkelijk, het is een smalle ingang en aan de noordkant wordt het snel ondiep met stenen en koraal. De bodem lijkt wel van beton en het anker kan zich dus niet ingraven. Veel boten proberen daar toch te ankeren en als het anker niet houdt en gaat krabben, waai je zo de baai uit. We zien verschillende boten met anker en al verschuiven, gelukkig zijn de mensen aan boord en kunnen ze op tijd reageren. Maar op een gegeven moment ziet Eric een jacht de baai uit waaien, niemand op de boot. Snel marifoon pakken, marina oproepen en ook zelf in de Maxitaxi erheen. De eigenaar zit op een terrasje en denkt ook op een gegeven moment: “What the hell is Marigot Villagemy boat doing there? Is it drifting?”. Uiteindelijk met hulp van marina en later de eigenaar, is de boot weer gered. Zo zie je maar weer; je moet altijd alert zijn!

Saint Lucia maakt deel uit van de Kleine Antillen en het Britse Gemenebest. De voertaal is dus Engels en dat is heel fijn. Het heeft een tropisch moesson klimaat, met dus heel veel regen. Dit hebben we ervaren, Maximo is weer mooi schoongespoeld en ontzild. Na elke overtocht tussen de eilanden zit Maximo (en soms wij ook) onder het zout.

Saint Lucia is sinds 1979 een zelfstandig land, maar heeft nog wel de hoofd van de View Marigot BayBritse Monarchie als officieel staatshoofd. De eilanden richting het zuiden zijn allemaal Engelstalig. Net zoals alle andere eilanden is Saint Lucia ook vulkanisch. Het eiland heeft een brede kustlijn met mooie zandstranden en helderblauw water wat perfect is voor de watersport.

In het zuidwesten van het eiland liggen twee vulkanische piramide-achtige vulkanen,Vlag St. Lucia nl. Gros Piton (771 meter) en Petit Piton (743 meter). Deze staan op de werelderfgoedlijst van de Unesco. De Pitons staan symbool voor St. Lucia. Ze zijn tevens terug te vinden op de vlag van Saint Lucia. Het is de moeite waard om beide Pitonsvulkanen te beklimmen. Je kan voor de Pitons aan een mooring (meerboei) liggen. Ook is het lokale Piton biertje prima! Piton biertje, cheers!

Het volgende eiland gaan we overslaan, Saint Vincent, mede omdat het er niet zo veilig is. Hoewel de laatste ervaringen in Cumberland Bay positief zijn, gaan we door naar Bequia. Dit is een dagtocht van ca. 65 mijl. Het anker gaat morgen vroeg op, zodat we zeker bij daglicht aan zullen komen. Bequia, here we come! 

Sunset St. Lucia