Na de laatste proviandering en meerdere maaltijden gekookt te hebben voor onderweg, vertrekken we zondagavond 24 september om 18:00 uur uit Olhao/Faro. Ik ben niet helemaal fit, beetje gespannen,  maar verlang ernaar om naar onze volgende bestemming te gaan: Porto Santo. Dit is een eilandje voor Madeira. Dit wordt onze langste tocht tot nu toe, nl. 4-5 nachten op zee en dit vind ik zeker heel erg spannend. We hebben een mooi weergat volgens de weersvoorspelling met niet teveel wind, in het begin hoge golven, maar na een dag zal dit afnemen, dus let’s go. Het enige wat beter had gekund is een gebied zonder wind dat ons de weg verspert op de route. De routering beveelt ons dan ook een route aan waarin we eerst pal zuid varen en daarna gijpen naar het westen. Dit betekent een veel langere route, maar wel één waarin we minder hoeven motoren.

We hebben al warm gegeten, dus we kunnen ons relaxed klaar maken voor de nacht en overleggen over ons nachtwachtsysteem. Wat voor afspraak we ook gemaakt hebben, het komt niet helemaal uit. Als Eric mag slapen, gaat dat niet goed. Na een uurtje komt hij alweer boven en zegt: “Ga jij maar slapen, mij lukt het nog niet”. Het is duidelijk dat we in een ritme moeten komen. Ervaringsdeskundigen geven aan dat het inslingeren 3 dagen duurt, pfff. Ook gaat het slapen met mij niet helemaal goed en voel me steeds meer een beetje katterig en uiteindelijk word ik zeeziek. Gelukkig hoefde ik slechts 1 x de visjes te voeren. Ellendig voel ik mij en denk: “Dit is nog maar 5 dagen, de grote oversteek is 2-3 weken, dit wil ik niet.” Na een nachtje gaat het gelukkig beter en ebt dat gevoel weg. Na een wat ruiger begin met hoge golven en redelijk wat wind wordt het heerlijk rustig op zee, weinig scheepvaart en de nachtwacht is dan ook rustig. Eric is nog steeds op tonijn jacht voor de eerste keer sushi aan boord en de hengel wordt dan ook uitgegooid op dinsdag. “Eric, we hebben beet!” roep ik terwijl Eric een powernap aan het doen is. Binnen 3 sec staat Eric buiten en begint met de battle om de vis binnen te halen. Wat zou het zijn? Het is zeker een grote vis, de lijn rolt wel 300 meter uit en we gaan 7,5 knopen door het water. De snelheid moet uit de boot gehaald worden om de vis binnen te halen en te voorkomen dat de lijn breekt of de volledige lijn opraakt, dus koers richting de wind aanpassen en de zeilen meer open. Het valt nog niet mee om de snelheid uit de boot te halen en er staan ook nog eens hele hoge golven. “Wauw, het is een grote mahi mahi”, zegt Eric. Het is een hele klus om deze vis van 1 meter aan boord te krijgen. Eric moet daarvoor op zijn buik gaan liggen en probeert het beest bij kop en staart te pakken. Het is gelukt en na zeker een uur na aanbeet is de vis netjes schoongemaakt,  gefileerd en de kuip weer schoongemaakt van het gevecht. Verdere details zullen we jullie besparen. Eric heeft een stukje van de vis lekker gebakken, echter, ik ben nog steeds niet lekker en moet helaas dit smakelijke hapje aan me voorbij laten gaan. De rest van de vis gaat in moten en geseald de koelkast in voor een later moment. Een vacuümapparaat is ideaal om mee te nemen aan boord; zo kan je alles veel langer gekoeld bewaren.

 Na 2 nachten loopt het wachtsysteem op rolletjes. Het weer is ook perfect met weinig wind en minimale golven. Helaas sunrisezakt het windstilte gebied nog wat verder naar het zuiden waardoor we er toch nog mee te sunsetmaken krijgen. Hierdoor gaat onze tocht wel langer duren dan voorspeld is, maar een comfortabele tocht is ook heel veel waard. We konden zelfs ontbijten en dineren aan tafel in de kuip tijdens het zeilen. En het slapen gaat ook veel makkelijker als de boot niet voortdurend schuin gaat, de geluiden van klotsende, borrelende en gorgelende golven langs de romp van het schip je uit je slaap houden .

De tocht is zo bijzonder: een mahi mahi gevangen, een vliegende vis op het dek, zeeschildpadden gespot, dolfijnen bij de boot gehad en de laatste 2 dagen is de oceaan een spiegel, het is ongelofelijk mooi! Het is bijna niet te beschrijven hoe blauwer dan blauw de oceaan is. Indigo blauw met zonnestralen weerkaatsend in de donkere diepte. De oceaan is hier zo’n windstiltevier kilometer diep, maar even niet aan denken. Maar zo kan de oceaan dus ook zijn. Het is bijzonder wat dit met je doet. Lekker beetje mijmeren in de golven en nadenken wat er allemaal gebeurd is de laatste jaren. Op dit soort momenten moet ik vaak denken aan mijn lieve moeder, die helaas vorig jaar in maart is overleden. Iedereen beleeft zo’n tocht op zijn eigen manier.

Het einde van de tocht komt in zicht, nog 100 mijl en verwachting is dat we vrijdagochtend vroeg aankomen op Porto Santo. Wat een heerlijk vooruitzicht en wat verlang ik ernaar om weer lekker rustig voor anker te liggen en aan land te kunnen. Vrijdagochtend, na nog wat vertraagd te hebben om niet in het donker aan te komen, zijn we er om 8 uur. Na 5 nachten op zee, 108 uren en 573 nautische mijlen gevaren te hebben. Het eerste wat we doen is de telefoon aan en we zijn weer online en connected met de wereld!

Deze speciale happy hour wordt gevierd met champagne, cheers! 

Porto Santo