Het is zover, we gaan Europa verlaten.

In Friesland zeggen ze dan: It giet oan!

Voor ons vertrekken 2.0. Het eigenlijke vertrek was zondag 28 mei jl., maar dit voelt voor ons opnieuw als een vertrek; een oceaan oversteken, zo’n 20 dagen op zee, een nieuw werelddeel…

Vorige week maandag hebben we de haven van Puerto de Mogan verlaten en hebben weer een mooi en rustig ankerplekje opgezocht bij Anfi del Mar. Vervolgens hebben we veel moeten regelen; het probleem met de pomp van de watermaker en als klap op de vuurpijl (bijna oud&nieuw) de kwestie met de verzekering.

Gelukkig hebben we vandaag (maandag 18 december) het verlossende woord gekregen: verzekering is geregeld. Kuiper Verzekeringen en Jonkers Yachts, bedankt!

Vorige week hadden we de laatste verse proviandering al gedaan, Marleen had maaltijden bereidt en het belangrijkste: we hadden de boot helemaal klaar gemaakt. Nu we noodgedwongen wat meer tijd hebben, benutten we deze tijd nuttig. Alle 6Onderhoud lieren lieren zijn uit elkaar gehaald, ontvet en opnieuw ingevet. Ze lopen weer als een tierelier. Daarna nog even de mast in. Van boven naar beneden alles checken; verstaging, terminals, sluitingen, blokken, radar. Gelukkig geen onvolkomenheden kunnen ontdekken en gelijk even een paar mastfoto’s kunnen maken.

Doordat we een paar dagen later vertrekken, zijn er al weer wat zaken die opgegeten Mast checkzijn en aangevuld moeten worden. Direct nadat we vandaag het verlossende woord van de verzekeraar hadden gekregen, hebben we de Maxitaxi weer opgepompt en is Marleen met het bootje naar de kant gevaren om weer inkopen te doen. Nadat Marleen (alweer) met een volle boodschappenwagen terugkwam, is ze direct weer aan het koken geslagen. Deze maaltijden zijn voor de eerste 2 à 3 dagen. Deze zijn het lastigst en heb je vaak geen lust om te koken. Het is dan heel handig als je alleen maar even een maaltijd hoeft op te warmen.

Mast check

Morgenochtend brengen we de laatste afval(verpakkingen) naar de wal, bergen we het bijbootje op en gaan we ankerop. Zo’n 20 dagen op zee. Dus : kerst, oud&nieuw en Eric’s verjaardag op zee, hoe bijzonder is dat! Als het tegenzit die van Marleen ook nog (10 januari), maar we rekenen erop voor die tijd op Barbados te zijn en het daar uitbundig te vieren.

We hebben er zin in, op naar Barbados!

Aantal nautische mijlen (hemelsbreed): 2700

Vertrek: 19 december 2017

Duur: ca. 3 weken

ETA: 8 januari 2018

We zijn tijdens de oversteek te volgen via de gps tracking via deze link en zullen tevens, indien mogelijk updates plaatsen via twitter en/of op facebook.

Het is donderdag 14 december, de dag voordat we zullen vertrekken voor de grote oversteek over de Atlantische oceaan. Zo’n 20 dagen geen land in zicht.

De dag bestaat uit onder andere het terug installeren van de watermaker. Er schijnt een koolborstel te blijven hangen waardoor de pomp af en toe niet start. Een klein tikje tegen de pomp doet dan wonderen.

Daarna het doen van de laatste boodschappen; vers fruit, verse groente, pakken wijn (want wijn is duur aan de overkant), Bimbo Broodwat zuivel en Bimbo brood. Bimbo, want onze spreuk luidt: “Bimbo, fresh for ever”. We weten niet wat ze door het brood doen (het schijnt olijf- en of zonnebloemolie te zijn), maar dit brood blijft heel lang vers. We kopen er acht. Houdbaar tot 28 december. Daar komen we de eerste dagen wel mee door…

De dame in de Spar supermarkt vraagt, kijkend naar de hoeveelheid, of dit een “delivery” is. Boodschappen voor een bedrag boven de € 70,= worden gratis op de steiger bezorgd. We schudden beide nee en wijzen naar onze vertrouwde boodschappenkar. Het arme ding heeft al behoorlijk op zijn sodemieter gehad. Soms was de afneembare tas bijna niet aan boord te tillen, maar de tas, het frame en de wielen geven geen krimp. Nogmaals dank aan de collega’s van St. Jude Medical/Abbott.

Na de boodschappen is het de uitdaging om alles weg te stouwen in alle hoeken en gaten van de boot. Zodanig dat het niet stuk gaat of hinderlijk tikkend of schurend ons uit de slaap gaat houden tijdens het zeilen. O ja, en natuurlijk is het de kunst te onthouden waar je alles verstopt…

Daarna moet het bijbootje , de Maxi-taxi, en het motortje opgeruimd worden. Deze heeft een aantal weken in het water gelegen en dat is te zien. De bodem is helemaal groen en er groeien zelfs al kleine mosselen onder. Het kost me aardig wat moeite en tijd om ons bootje weer een beetje toonbaar te maken, maar het resultaat mag er zijn. Het bootje wordt nadat het is opgedroogd opgevouwen en weggeborgen in een bakskist.

ReddingsvlotOok moet de wegneembare kotterfok worden gezet en de schoten (touwen waarmee je hetRescue MOB ladder (Man Over Boord) zeil dicht trekt) bevestigd. Het reddingsvlot dat we altijd onderin een bakskist hebben liggen, willen we op een betere, sneller bereikbare plek leggen. Want in een noodsituatie een zware container die uit een bakskist halen lijkt ons geen eenvoudige opgave. Via sjorbandjes op één van de deksels van het zwemplateau lukt het om direct paraat te bevestigen.

Als we om vijf uur uitgeblust even zitten uit te hijgen en ik mijn mail check, roep ik ontzet uit: “Nee he!”. De verzekeraar heeft een mail gestuurd dat onze Cariben dekking niet wordt gehonoreerd, omdat ons taxatierapport te oud is. Het taxatierapport is van december 2014, ten tijde van de aankoop van Maximo. Hoe kan dat nou? We hadden toch in mei van dit jaar de verzekering al rond? We wisten dat het verzekeren van een zeilreis over de oceaan wel een dingetje is en dat dat niet vanzelfsprekend is. We hebben zelfs beide een zeilers CV moeten overhandigen, maar uiteindelijk werd eind mei verklaard dat het voor elkaar was en ontvingen we een premievoorstel. Omdat de premie voor een trans-Atlantische verzekering aanzienlijk duurder is dan de “gewone” hebben we in overleg met de verzekeraar besloten de verzekering pas in te laten gaan, zodra we de Canarische eilanden zouden verlaten. Nu dus. Een kleine twee weken geleden had ik een mailtje gestuurd met die mededeling en nu dus dit antwoord. Op donderdagmiddag 17:00 uur, de dag voor ons vertrek.

Verslagen zitten we in de kuip en kijken elkaar aan. En nu?

Vertrekken kan niet. Je kan niet onverzekerd met een boot, met de waarde van een huis, onverzekerd de oceaan gaan oversteken. Hoe komen we hier en nu aan een taxatierapport?

Ik besluit om ’s avonds eens een opsomming te gaan maken van de investeringen die we in de boot hebben gedaan sinds wij haar hebben aangeschaft. Dat wordt al snel een hele lijst en dit zijn alleen nog maar de grotere posten. Gelukkig hebben we de meeste facturen digitaal, dus die kunnen erbij. Ik wil dit gaan gebruiken om bij de verzekeraar aan te tonen wat er aan het schip is gedaan en dat het schip, zowel in economische als technische staat, er zeker niet op achteruit is gegaan. Na een slapeloze nacht, de volgende ochtend direct gebeld met de verzekeraar. Het lijkt te berusten op slechte communicatie, nooit gecommuniceerd dat er een recent taxatierapport moet zijn. Dit lijkt elke verzekeraar te weten, maar als ze dit niet communiceren… De betreffende persoon die onze verzekering in mei heeft behandeld is met vakantie, en dat maakt het ook niet makkelijker.

De persoon aan de telefoon belooft ons, met de door mij opgestelde lijst, nogmaals zijn best te doen bij de volmachtgevers.

Ondertussen gaan wij nog maar eens informeren bij een andere verzekeraar en leggen het verhaal daar voor. Ook zij gaan hun best doen.

Intussen is het vrijdagavond en we hebben nog geen duidelijkheid. Dit weekend blijven we op de Canaries en met een beetje geluk wordt het na het weekend toch allemaal geregeld en kunnen we in de loop van volgende week toch vertrekken. Want met zo’n boot is er toch geen twijfel, dan zouden wij immers ook niet gaan…

Wordt vervolgd….

Sunset Anfi del Mar

Na het afscheid van Anouk en Mathilde op dinsdag zijn we woensdag ankerop gegaan en richting Puerto de Mogan gevaren. We hadden daar een plek gereserveerd voor de komende week in verband met het bezoek van Eric’s moeder en jongste broer Gerrit-Jan. Het tochtje naar Puerto de Mogan ging onder een stralende zon en op een spiegelende zee. Puerto de MoganGelukkig was het maar een klein stukje, nog geen 6 mijl ( ca 10 km).

Aangezien we het plekje in de haven pas vanaf donderdag hadden besproken, moesten we nog een nacht voor anker. De vorige keer was dit geen rustig plekje en ook nu weer lagen we te rollen als een gek. Wat dat betreft dus geen aanrader, ankeren bij Puerto de Mogan. Hoewel we later zagen dat het een paar dagen wel erg rustig was, is de ankerplek toch vaak onderhevig aan golven.

De volgende ochtend kregen we een plekje toegewezen in de haven. Helemaal aan de overkant, naast de jetski’s en aan de steiger met charterboten.  Eigenlijk wel prima, want hier lagen we lekker rustig. Vervolgens naar de wasserette, boodschappen doen en even naar de kapper. Eric wordt door een heuse Spaanse diva Spaanse divageknipt en ze spreekt geen woord Engels en ik besluit ook om een afspraak te maken. De eerste keer tijdens deze reis naar de kapper en ook ik word geholpen door dezelfde Spaanse kapster en nu maar hopen dat het goed komt…..Resultaat is prima en ik kan er minimaal weer een halfjaar tegen aan.

Aankomst op de luchthavenVrijdagochtend hebben we de huurauto opgehaald en daarna gelijk door gereden naar het vliegveld van Gran Canaria. We waren heel benieuwd hoe ons bezoek de vliegreis had ervaren. Beiden hadden nog nooit gevlogen! Gelukkig hadden ze een hele goede reis gehad. Snel naar de boot, spullen in de kooi en lekker genieten van eigengemaakte appeltaart met koffie en heerlijk bijkletsen.

Het zuiden van Gran Canaria is heel toeristisch en eigenlijk best heel lelijk met alle appartementen, hotels en hoogbouw. Het binnenland is best verrassend. Zo maken we een aantal mooie wandelingen en toeren met de auto door het dorre ruige binnenland.

De eerste wandeling gaat naar de Roque Nublo; één van de belangrijkste bezienswaardigheden op Gran Canaria. Na een ritRoque Nublo over kronkelwegen door de bergen kom je bij de parkeerplaats uit van Roque Nublo. Deze tachtig meter hoge rots is het symbool van Gran Canaria, dus ook een veelbezochte attractie. Vanaf de parkeerplaats kun je via een bergpad in ongeveer een half uur naar de top van de berg lopen. Onderweg heb je vanuit diverse plekken een fantastisch uitzicht. Bij helder weer kun je de Pico del Teide op Tenerife (is een vulkaan) ook zien liggen. Naarmate je verder vordert op het wandelpad wordt de klim langzaam zwaarder. Ook hoor je de wind steeds duidelijker spelen met de bomen en bossen op de berg. Enkele minuten later begin je Roque Nublo klimde redelijk sterke wind ook vrij goed te voelen. Het is prachtig en heel bijzonder als je uiteindelijk bij de Roque aankomt.

De 2^e wandeling die we gaan doen is via Veneguera naar Mogan. We besluiten om de auto bovenin te parkeren en naar beneden te wandelen. Halverwege na 4 km gaan ik en Eric naar boven om de auto op te halen. Een hele klim. De rest gaat verder naar beneden richting Mogan. Tenminste dat dachten we, maar ook zij moeten nog een behoorlijke klim doen en dat vindt moeder niet zo prettig. Gelukkig is ze nog zo fit en het is allemaal gelukt. Super hoor!Wandeling Mogan

De week vliegt voorbij en is het alweer vrijdag en tijd voor afscheid. Ma en Gerrit-Jan bedankt voor de gezellige week en ook voor het heerlijke etentje bij de Italiaan!Samen in de Maxitaxi

Na het afscheid gaan we naar Las Palmas om ons voor te bereiden op de grote oversteek. In de haven van Las Palmas kun je alles krijgen op watersportgebied en we hebben van zeiljacht Mar-Jolie de tip gekregen om naar Rolnautic te gaan. Dit is inderdaad een uitgebreide winkel en je kan daar bijna alles krijgen, behalve de Schenker watermakerfilters. Heel bijzonder, we hebben een kleinere maat (5 inch, 5 micron in plaats van 10 inch). Schenker had aangegeven in Nederland dat je deze filters overal kunt krijgen, mooi niet dus. Voorlopig hebben we nog genoeg, so no worries. Overigens is het wel een tip voor vertrekkers om zoveel mogelijk (reserve) onderdelen uit Nederland mee te nemen, omdat je onderweg (na Engeland) niet veel watersportwinkels tegenkomt. Dit valt ons wel tegen. Daarentegen zijn boodschappen (tot nu toe) overal te krijgen.

Vervolgens Las Palmas in op zoek naar de Nespresso winkel en daar onze koffievoorraad aangevuld. De komende tijd  kunnen we lekker koffie blijven drinken en we zien nu al uit naar een heerlijke Nespresso midden op de oceaan. De volgende dag is onze laatste dag met de huurauto en besluiten om naar de Lidl in Maspalomas te gaan om te provianderen. Er komt geen eind aan en uiteindelijk moeten we bij de kassa 350 euro afrekenen. En dat is heel veel proviand! Het is ook een hele klus om alles aan boord te krijgen en een plekje te geven, maar is allemaal gelukt. Aan de andere kant is alles veel duurder, dus vandaar dat we hier even goed inslaan. Ondertussen worden de weerkaarten nauwlettend bestudeerd en de komende week ziet het er niet gunstig uit om te vertrekken. Het gaat hard waaien en dat zal het de eerstkomende anderhalve week blijven doen. Hoewel we deze wind kunnen hebben, willen we toch graag niet te ruig starten. De eerste dagen zijn het lastigst en als we kunnen kiezen voor comfortabel doen we dat. We hebben immers tijd. Een bekend zeilersgezegde luidt: “een zeiler met tijd heeft altijd goede wind”.

We twijfelen ook nog om via de Kaapverden te gaan. Dit is nl. een tocht van ca. 6 dagen en van daaruit naar Barbados is het ca. 2,5 weken. De twijfel wordt weggenomen door 2 verschrikkelijke verhalen, zie de blogs van Vagebond en de Liefde en we besluiten om de Kaapverden letterlijk links te laten liggen en direct naar Barbados te gaan. Het verlangen om weg te gaan wordt steeds groter, maar zeker ook steeds spannender. Hoewel ik het heel eng vind, doe ik het toch. Het verlangen naar de Carieb wint het van de angst.  

“Wat vind jij spannend?” vraag ik aan Eric onder het genot van een wijntje. Eigenlijk vinden we beiden hetzelfde spannend:

• Hoe is het om 3 weken op zee te zijn?
• Hoe is het weer en de golven?
• Hoe (on)comfortabel is de tocht?
• Hoe zijn de nachten?
• Hoe houdt de boot zich?
• Hoe houdt de crew zich?
• Wat doe je allemaal in 3 weken?

Na de tocht van 3 weken kunnen we deze vragen beantwoorden. Keep you posted.

In Portugal hebben we Huub en Stella ontmoet van zeiljacht Ushuaia en hebben een lieve kaart van hun gekregen. Deze hangt in de salon en zullen we regelmatig lezen. De verwachting is dat we vrijdag 14 december 2017 vertrekken.We can do it!

We willen zo snel mogelijk Tenerife verlaten omdat we de havens en ankerbaaien in het zuiden van Gran Canaria willen verkennen voor het bezoek van Anoek en Mathilde en later voor de moeder en broer van Eric. Dus op 12 november anker opgehaald en we zijn benieuwd hoe het gaat met het “acceleratie”-spook (wind). Bij het verlaten van de baai waait het al meer dan 20 knopen en dit neemt nog meer toe en zo wordt het eerste deel weer een pittig tochtje. Gelukkig zijn we voorbereid met een rif in het grootzeil en de kotterfok gezet. De wind wordt gedurende de tocht steeds minder en moeten het laatste stukje zelfs op de motor doen. Dit is typisch voor het zeilen rond de Canarische eilanden; veel wind – geen of weinig wind en deze verschillen soms op zeer kleine afstanden. Tevens zien we Gran Canaria pas liggen als we heel dichtbij zijn als gevolg van “mist”. Echter, dit is geen mist maar zand vanuit de Sahara. Dit wordt ook wel de “Calima” genoemd.CalimaJe ziet het niet alleen je ruikt het ook, de lucht is wat stoffig in tegenstelling tot de anders zo zuivere zeelucht.

Inmiddels hebben we bericht gekregen van Mathilde dat ze zelfs op een luchtbedje in de zeeziek wordt, dus een rustig ankerplekje is wel fijn. De eerste ankerplek bij Puerto de Mogan is niet geschikt, we liggen nl. lekker te rollen. Het stadje en de marina zien er wel erg gezellig uit. De volgende stop is Anfi del Mar, hier liggen we heerlijk rustig en kijken uit op een resort. Er is een heel kleine jachthaven, die bijna altijd vol ligt, voornamelijk met lokale boten. De 3^e is Arguinaguin. Dit is een lokaal vissersdorpje en je ligt hier niet rustig door de vissersbootjes en ook de ferry’s. Voor degenen die van vis houden, je kan in de haven verse vis kopen. De laatste is Pasito Blanco. Bij aankomst waait het behoorlijk de hoek om bij Maspalomas, ca. 20-25 knopen, maar we hebben er heerlijk rustig gelegen. De marina is geen aanrader, er is verder niks. Het is een vakantiepark. Er staan wel wasmachines voor 4 euro per wasbeurt. Conclusie: terug naar Anfi del Mar en inkopen doen. Anfi del Mar is geen plaats maar een groot time sharing complex, zeer fraai aangelegd en opgebouwd uit natuurlijke materialen. Heel anders dan de (meeste) witte kubussen die Gran Canaria zo lelijk maken. Op loopafstand zijn wat winkels.

Yes, een appje van de dames: we zijn in Puerto Rico. Dus wij in de Maxitaxi (ons bijbootje)  om naar de afgesproken parkeerplaats te gaan. Puerto Rico ligt naast Anfi del Mar op ongeveer 5 minuten rijden. Na 2 uur rijden, komen ze er eindelijk aan onder escorte van een taxi. Er waren een aantal wegen afgesloten en de Spanjaarden geven dan geen omleiding aan. Heel handig, niet dus. Hup in de Maxitaxi met alle spullen en zo snel mogelijk aan boord. Wauw, wat hebben jullie allemaal meegenomen? Het lijkt wel Sinterklaas incl. pepernoten. Wat heerlijk en lief, dank! En dan nu borrelen. Tijdens ons afscheid in Harlingen hadden Mathilde en Alex een heerlijke champagne meegenomen om op Barbados te drinken, maar het is natuurlijk veel leuker om deze samen onderweg op te drinken, cheers! Gezellig kletsen, borrelen en eten.

Mathilde wordt aardig witjes en stilletjes. Snel de kooi in en voor de zekerheid de puts mee. Het duurt maar even of Mathilde vlucht naar buiten om de visjes te voeren, vervolgens een goede nacht gehad. Na de 1^e nacht nacht heeft ze echte zeebenen en zegt zelfs: “Ik kan wel mee naar Barbados!”.  Zo snel kan het dus gaan. Na het ontbijt is het ladies day: we gaan naar de wal voor een wandeling en voor een lunch. Eric blijft aan boord. Einde van de middag weer gezellig happy hour op de Maximo en wordt het plan voor de volgende dag gemaakt: Barranco de Mogán.
De weg tussen Puerto de Mogán en het tien kilometer landinwaarts liggende Mogán voert je door de Barranco de Mogán. Dit is een heel divers dal. Onderweg passeer je één van de fraaiste windmolens van Gran Canaria: Molino de Viento. Voordat we het wisten waren we er al voorbij. Nou ja, we hebben genoeg molens in Nederland. Het is een hele mooie route en je komt ook veel racefietsers tegen. Dit is zeker de moeite waard om hier een trainingskamp/fietsvakantie te hebben. Voor ons wellicht een volgende keer.

De laatste avond gaan Anoek en Mathilde de keuken in om een lekkere maaltijd te bereiden. Wat een luxe: er wordt voor je gekookt op je eigen boot. Na nog een laatste drankje gaan we de laatste nacht in en is het de volgende dag alweer tijd voor afscheid. Meiden: bedankt voor de super gezellige dagen en tot later!

Afscheid

De trossen worden losgegooid op 30 oktober om 9 uur. Op naar onze volgende bestemming, La Gomera. We worden uitgezwaaid door Maaike Saadet, Wildeman en Blue Bird Bracelets.Vertrek La Palma foto door Emilie van Blue Bird Bracelets Het is een dagtocht van ca. 50 mijl. Tot de zuidpunt van het eiland moeten we op de motor, dit is ca. 2 uur. We zitten nl. in de luwte van het eiland, daarna zullen we wind hebben en kunnen we de zeilen hijsen. Voor de zekerheid doen we een rif in het grootzeil. Als we bijna bij de zuidpunt zijn, zien we aan het water dat we zo wind krijgen. Ja hoor, van windkracht 1 gaan we in 1x naar windkracht 5-6 met behoorlijke golven. De weersvoorspelling gaf zoveel wind niet aan. Af en toe wordt de boot weer lekker met zout water gespoeld en ik word net geen zeeziek maar het scheelt niet veel. Bij de Canarische eilanden heb je de zogenaamde acceleratiezones, waar je als zeiler goed rekening moet houden. Wat houdt dit in? Deze acceleratie zone, ook wel venturie effect genoemd, is een zone langs bijna alle Canarische eilanden waar de wind op de vulkaanpieken botst en daardoor met dubbele kracht of meer tussen de eilanden door blaast. Het gevolg is een enorme toename in windkracht. Ook verandert de windrichting vaak. 

Maximo gaat als een speer door het water en vaart, ondanks de hoge golven bijna continue 8-9 knopen. Het is toch wel lekker als je een snel jacht hebt. Voordat we het weten zijn we in de ankerbaai in het zuidwesten bij Valle Gran Rey, een klein, toeristisch vissersdorpje, en wordt het anker er om 16:00 uur ingegooid. Fijn om weer voor anker te liggen, dit geeft een heerlijk gevoel van vrijheid. Voordat we het ankerbiertje nemen, nemen we een duik in het heldere, blauwe water en Eric checkt even het anker op de donkere zandbodem. De chill modus wordt aangezet.

Het één na kleinste eiland van de Canarische eilanden is La Gomera. Het is een wandeleiland bij uitstek,  dus we trekken de volgende dag de wandelschoenen aan en gaan vroeg uit de veren. De bus gaat nl. al om 8 uur en moeten eerst nog met de dinghy naar de wal en wandelen naar de bus. De volgende bus gaat nl. pas om 13 uur, dus deze wil je niet missen. De bus zit dan ook helemaal vol, voornamelijk met wandelaars. Het is zelfs zo erg dat een paar schoolkinderen er maar amper in kunnen en de chauffeur bij volgende haltes gewoon doorrijdt, ondanks dat er mensen staan te wachten. Staan in de bus is La Gomera hikeer niet bij. Later blijkt ook wel waarom. De tocht is er één van haarspeldbocht na haarspeldbocht en de bus slingert zich een weg omhoog door de imposante Valle Gran Rey.  Na 1,5 uur zijn we in het Nationaal Park Garajonay  met als hoogste punt de Garajonay van 1.487m en stappen uit bij bushalte Pajaritos. Je kan hier kiezen tussen 2 opties, route 16 of 18, waarvan 18 de moeilijkste en langste. De keuze valt voor ons op 16 en gaan even lekker de zeebenen trainen. Het is een prachtige wandeling, maar de volgende keer zullen we toch voor 18 kiezen (mede op ervaring en advies van Roos en Hans van Vagebond).

Van de Canarische Eilanden is la Gomera het minst toegankelijk. In het vulkanische gesteente zijn meer dan vijftig kloven, barrancos, uitgesleten. Vanuit de dicht beboste centrale hoogvlakte op 1350 meter lopen de kloven stervormig naar zee. La Gomera wordt daarom ook wel eens vergeleken met de vorm van een gepelde mandarijn. Tussen de barrancos kan het soms behoorlijk waaien en dat merken we ook bij ons in de ankerbaai.

Vertrek La GomeraNa een aantal dagen begint het weer te kriebelen en besluiten op 4 november om naar het volgende eiland, Tenerife, te hoppen (tochtje van 35 mijl). Ook hier krijgen we weer te maken met het venturie-effect. Op de motor langs het eiland en als we voorbij het eiland zijn, gaat de wind aan. Verwachting is een rustig tochtje met niet teveel wind, dus we hebben geen rif gezet. Zodra het zeil gehesen is, verdwijnt Eric benedendeks om de watermaker aan te zetten. Ik schrik, want de wind gaat weer naar windkracht 5-6 en roep Eric: “Je moet nu komen, 22 knopen wind!”. We zetten het zeil verder open, rif in het voorzeil, maar het gaat toch een beetje te gek, dus ook nog een rif in het grootzeil en we gaan weer heerlijk. Helaas mocht de pret niet lang duren, want na 1,5 uur gaat de wind alweer uit en kan de motor weer aan. Er zijn niet heel veel ankerbaaien op Tenerife, we hebben er wel één gevonden bij Los Cristianos. Aankomst Tenerife Los CristianonsHier liggen meer boten voor anker, dus besluiten om daar ook heen te gaan. De volgende dag komt er nog een Nederlands jacht, Thalassa met Geert en Edith, waarmee we ’s avonds nog even gezellig een borrel drinken. Los Cristianos is enorm toeristisch, veel Engelse toeristen en zij zitten om 11 uur op het terras met een halve liter bier voor € 0,95. We besluiten om Tenerife te laten voor het is. Je kan wel de vulkaan, El Teide, bezoeken. Echter, het schijnt dat je hiervoor een reservering moet maken anders kom je er niet op. Er is ook een hele mooie wandeling: de Masca-kloof afdalen. Deze gaan we de volgende keer doen.Tenerife ankerbaai Los Cristianos

In de ankerbaai hebben we wel last van swell/deining, waardoor de boot enorm ligt te rollen (schommelen), de keukenladen schuiven spontaan open, en Eric besluit om een hekanker uit te zetten. Dit is een anker achter je boot, zodat je recht op de golven blijft liggen en niet ligt te rollen. Hierdoor liggen we de dagen erna relatief rustig terwijl we andere zeiljachten als klepels heen en weer zien zwiepen. Het weer wordt elke dag nauwlettend in de gaten gehouden; we willen nl. naar ons volgende eiland hoppen. We kijken ernaar uit om naar Gran Canaria te gaan, omdat daar nog een verrassing op ons wacht. Vriendinnen Anouk en Mathilde hebben een last-minute geboekt en komen 18 november aan boord en de week erna de moeder en jongste broer van Eric. We willen nog wat ankerplekjes op Gran Canaria verkennen om te kijken waar we dan het beste kunnen liggen. We hebben er zin in!

Sunset La Gomera

Let’s go: we verlaten de marina Quinta do Lorde op Madeira en gaan richting het eiland La Palma. Dit is één van de 9 Canarische eilanden en het is op vier na grootste eiland van de archipel.Canarische Eilanden

Het eerste stukje hebben we weinig wind en varen op de motor. Eric besluit om de watermaker aan te doen. De watertanks zijn nagenoeg leeg en in een haven is het water niet zo schoon, waar we liever geen water maken. Eric heeft gisteren de filters e.d. vervangen. Na een paar keer de foutmelding “system blocked” te hebben gezien op het display en de troubleshouting van de gebruiksaanwijzing te hebben gevolgd, blijft de foutmelding komen. Er zit maar heel weinig water in de watertanks en bij het opstarten gebruikt de watermaker telkens water om te spoelen uit de watertanks. Doordat we heen en weer klotsen op de golven en steeds minder water in de tanks, blijft er lucht in de watermaker komen, terwijl dit er juist uit zou moeten gaan. Ook gaat er nog een zekering stuk. O jee, en nu? Waterflesjes hebben we nog op voorraad en is voldoende voor 2 etmalen. Eric belt nog even met de dealer Rob Wink. Het blijkt dat er teveel lucht in zit en om dit eruit te krijgen, moet je spoelen met het water wat nog in de watertanks zit. Echter, deze is bijna leeg en de watermaker blijft lucht aanzuigen. We besluiten om dit op La Palma te repareren en hebben voldoende water voor deze overtocht. De afwas laten we dan even voor wat het is (hé wat vervelend).

Zodra we voorbij Madeira zijn, gaat het gelukkig waaien en maken behoorlijke snelheid. We gaan zo snel dat het lijkt, dat we veel eerder aankomen dan gepland. De weerkaarten geven echter aan dat op dag 2 de wind gaat afnemen. We hopen dat dit mee zal vallen. Helaas, dit is niet het geval en we doen er uiteindelijk 47 uur over om de 294 zeemijlen (omweg vanwege zeer weinig wind) marina Tazacorte op La Palma binnen te varen na een vrij relaxte tocht.Aankomst La Palma We worden geholpen door de havenmeester met aanleggen, ze zijn zeer vriendelijk. We liggen nog maar net en worden verwelkomd door zeiljacht Tijd. Er liggen hier nog meer Nederlanders: Maaike Saadet, Wildeman en Mar-Jolie is onderweg evenals Amante; het wordt weer een gezellige boel. Als eerste krijgen we een mooi bericht uit Nederland: de moeder van Eric en broer komen langs op Gran Canaria! Wat een mooie verrassing. Ze komen van 24 november tot 1 december, gezellig.

Zondag 22 oktober is Femke van Mar-Jolie jarig en dit wordt gezellig gevierd met koffie en zelfgemaakte appelroomtaart. Toch bijzonder dat je dit viert zonder je vriendinnen in Nederland, maar met mede vertrekkers. ’s Avonds gaan we met de groep Nederlanders, een Belg en een Deens stel een hapje eten in een visrestaurant op het einde van de haven. Een groep van 16 man, erg gezellig en het wordt al snel laat.

De volgende dag is het de hoogste tijd om La Palma te ontdekken. Tijdens een bezoek aan de VVV in Puerto Tazacorte (vlakbij de haven en een leuk plaatsje met een aantal barretjes, restaurantjes en een strandje) ontvangen we heel veel informatie en kaarten van het eiland en komen we erachter dat je eigenlijk wel een auto nodig hebt om het eiland te ontdekken. In de marina kun je een auto huren, maar is aanzienlijk duurder. Via de luchthaven hebben we een mooie deal kunnen regelen, dus met de bus naar de luchthaven met 2x overstap komen we eindelijk 3 uur later aan op de luchthaven. Tja, je moet er wat voor over hebben en we hebben tenslotte tijd.

La Palma heeft de bijnamen la isla bonita en eiland van de eeuwige lente. Je kan er fantastisch wandelen met meer dan 1000 kilometer aan wandelpaden. La Palma is eigenlijk één grote vulkaan met als top de 2426 meter hoge Roque de los Muchachos. De kustlijn bestaat uit steile kliffen afgewisseld met kleine lavastrandjes. Het middelpunt van La Palma is de Caldera de Taburiente, een enorme vulkaankrater met een doorsnede van 10 km. Langs de vulkaan loopt de Cumbre, een steile bergketen die tot het zuiden van het eiland doorloopt. De Cumbre deelt La Palma in twee helften met verschillende weersomstandigheden. Vochtige bewolking blijft in het oosten tegen de Cumbre hangen. In het westen is het warmer en droger. In de winter is het in het westen veel natter. Veel toeristen zoeken dan juist de oostkant van La Palma op. De marina ligt aan de westkant en wij vinden deze kant ook veel mooier. We besluiten als eerste de Roque de los Muchachos te bezoeken; hier is ook een groot telescopisch centrum gevestigd. Dit vanwege de geografische ligging in de Atlantische Oceaan, en het bijzondere klimaat. Tip voor sterrenkijkers onder ons.Roque de Los Muchachos Het is hier adembenemend en we zijn er stil van, wat is het hier mooi. Je kan zelf boven de wolken, de Teide op Tenerife zien liggen. Het is wel belangrijk om een heldere dag uit te kiezen en liefst zo vroeg mogelijk naar boven. Roque de los MuchachosWij waren er rond 10 uur en met ca. 9 graden is een een jasje wel handig. De dag wordt afgesloten met een bezoek aan de hoofdplaats Santa Cruz. Welkom terug in Spanje: alle winkels zijn ’s middags dicht, dus goed voor ons budget. Op de terugweg even langs de enige Lidl op het eiland; deze is gelukkig wel open.

Bananen en vulkanen

Vulcan de San Antonio en de Teneguía zijn twee jonge vulkanen in het zuiden van La Palma. De Teneguía vulkaan barstte recentelijk nog uit. Dat was in 1971. Dit deel karakteriseert zich nu door zwarte lavavelden en roodbruine rotsen. Het is heel bijzonder om hier de vulkaanwandeling te doen. VulkanenrouteWe komen aan in San Antonio en zien een slagboom. De man in het loket vertelt ons dat het voor 2 personen 10 euro kost om de wandeling te doen en een bezoek te brengen aan het informatiecentrum. Enigszins verbaasd kijken we elkaar aan en besluiten om een andere plek te zoeken waar we gratis kunnen wandelen. We moeten eerst 1,5 kilometer omhoog lopen en het is al behoorlijk warm. Af en toe best steil. Uiteindelijk komen we weer bij dat informatiecentrum uit. Nou, dan maar naar beneden een heel stuk. Dit is totaal 15 kilometer en we zijn denk ik ongeveer halverwege gegaan, we moeten tenslotte ook weer terug bij de auto komen. De wandeling is zeker de moeite waard.Vulkanenroute

Ook de autorit naar het zuiden is erg mooi en ik heb nog nooit zoveel bananen gezien. Ongelofelijk, zoveel bananenplantages.Bananenplantages ’s Avonds nog een laatste drankje met Astrid en Frank van Mar-Jolie, zij vertrekken morgen naar La Gomera en we gaan hun waarschijnlijk pas weer zien in de Carieb. Bye Bye en tot later!

De laatste dag met de auto gaan we langs de kust richting het noorden en vervolgens naar het oosten. We nemen de toeristische route met veel steile 

Noorden La Palmabergweggetjes. Dit neemt veel tijd in beslag en komen dan helaas niet meer toe aan een wandeling. Snel terug naar de haven want Vagebond komt eraan. Wat leuk om Roos en Hans weer te zien. ’s Avonds wordt uitgebreid geborreld bij Linde aan boord samen met Tijd en Vagebond. Gestart wordt met een biertje en wijntje, maar even later komt de homemade mojito op tafel. Erg lekker. Voordat we het weten is het 23 uur en hoogste tijd om naar bed te gaan.

En zo vliegen de dagen voorbij. Voordat we maandag naar La Gomera gaan, moeten we

Mastklusjenog de nodige boodschappen doen, wasjes draaien, klusjes op de boot (de mast in) en de boot weer verder klaar maken.

Een appje van Roos: zondag vanaf 17 uur verjaardagsfeestje bij haar ouders in het appartement in het dorp. Daar zijn we natuurlijk bij. Samen met Linde, Tijd, Maaike Saadet pakken we de bus naar het dorp. Het voelt net als een schoolreisje. We komen aan in het dorp en Roos haalt ons op bij het plein en ze wordt al gelijk toegezongen. De stemming zit er goed in. Het wordt een hele gezellige avond met een heerlijk hapje en drankje. Gisteren is de wintertijd ingegaan in Nederland en dit weekend is ook de start van het Olympische schaatsseizoen in Thialf gestart. Dit voelt toch wel heel vreemd met 30 graden en zon.

Vertrek La Palma (foto door Emilie van Blue Bird Bracelets)

PS: klik hier voor een heerlijk recept spaghetti met garnalen en rucola

Madeira ligt ca. 25 mijl van Porto Santo en is in een halve dag te bezeilen. Aankomst Madeire - foto door TijdWe hebben heerlijk weer en een prima tocht. Bij aankomst op Madeira, marina Quinta do Lorde, word je naar binnen begeleid door de havenmeester in zijn dinghy (rubberboot) en we worden verwelkomd door Mar-Jolie, ook Tijd is vandaag gearriveerd. Een gezellige borrel bij Mar-Jolie wordt afgesloten met een pizza in het Marina Café. De volgende dag gaan we ons voorbereiden op het bezoek van Annemiek en Lisa en besluiten om een auto te huren op de luchthaven. Dit kan ook in de marina, maar via internet een auto bij Avis huren op de luchthaven is toch nog een stukje goedkoper. We hebben een (bijna nieuwe) Renault Clio voor 7 dagen voor 125 euro. Prima deal. Morgen komen ze al om 8:10 uur aan, dus vroeg uit de veren.Aankomst Annemiek en Lisa

Voordat we het weten, zitten we aan de koffie met homemade appeltaart op de Maximo en worden we beladen met bestellingen die we hadden gedaan, een laptop die gerepareerd is, maar ook verrast met lekkere Hollandse dingen, zoals, hagelslag, dropjes, stroopwafels, appelstroop, pindakaas en pepernoten.  Het lijkt wel Sinterklaas als we alles aan het uitpakken zijn. Heerlijk! We besluiten om vandaag lekker relaxed te doen. De marina ligt bij een resort en mogen ook gebruik maken van het zwembad, dus we gaan lekker naar het zwembad. Bij het happy hour wordt lekker bijgekletst, de plannen voor de komende dagen gemaakt en gaan we het bloemeneiland verkennen.Net Sinterklaas met hagelslag, pindakaas, pepernoten...

De meeste toeristen komen naar Madeira voor de prachtige natuur en de mooie wandelpaden. De vele bloemen op het heuvelachtige eiland zorgen voor een prachtig decor. Om de mooie bloemen te zien, kun je Madeira het beste in het voorjaar bezoeken. De levadas/aquaducten die de Portugezen aanlegden om water van de ene kust naar de andere kust te exporteren door de bergen vormen nu het decor van prachtige wandelpaden. Het noordwesten van Madeira is namelijk erg nat, en warm terwijl het droge zuidoosten de meeste landbouwgrond had.

Op dag 1 gaan we richting Santana, ligt ten noorden van de hoofdstad Funchal en staat bekend om zijn driehoekvormige rietgedekte huisjes. We nemen de toeristische route en is echt prachtig. In de marina was het 23 graden met zon, heerlijk. Bovenin was het bewolkt en 16 graden. Nu begrijpen we ook waarom wordt geadviseerd om een jas mee te nemen. Voordat we het wisten rijden we ook Santana alweer uit en valt dus beetje tegen. Inmiddels is het lunchtijd en we zoeken een leuke plek met uitzicht. Dit hebben we gevonden en wat voor plek. Een klein restaurantje hoog op een berg, met een prachtig uitzicht over de oceaan. Lunch with a view Het vlees wordt hier op een houten spies (lijkt op verse wilgentakken) geregen en daarna op een houtvuur geroosterd. Na een korte wandeling gaan we onze tocht vervolgen naar de stad Funchal. Eerst gaan we op zoek naar een postkantoor om de Iridium Go/satelliet te versturen naar Miami. Inmiddels is het alweer laat en besluiten om terug te gaan en een andere dag naar Funchal te gaan. Het rijden door het schitterende, afwisselende bergachtige landschap met zijn bochtige wegen kost erg veel tijd.

De volgende dag gaan we een route volgen vanaf Funchal naar Porto Moniz. Porto Moniz natuurzwembadenDit ligt in het noordwesten van het eiland en is bekend om zijn natuurlijke zwembaden die in de zee zijn gevormd. Het weer is niet heel mooi, dus een duik wordt overgeslagen. Op de heen weg, is halverwege, de weg afgesloten. Dit had ik als navigator kunnen weten, stond nl. op de kaart dat deze weg al langere tijd afgesloten is vanwege een aardverschuiving. Omdraaien en de route bovenlangs vervolgen via de grotten van São Vicente. Je kan de grotten bezoeken onder begeleiding van een gids. De wandeling duurt ca. 30 minuten. De grotten zijn het resultaat van een vulkaanuitbarsting van duizenden jaren geleden en zijn eigenlijk tunnels gevormd door stollend lava.Grotten Sao Vicente In de tunnels zijn nog duidelijk de lavastromen te zien. Zeer bijzonder. Er is een klein museum verbonden aan deze grotten en er wordt wat informatie verschaft middels een 3D film en over het ontstaan van Madeira. Het is zeker de moeite waard om hier even te stoppen voor een bezichtiging. Vanaf Porto Moniz wordt nog een wandelstop ingelast. Echt prachtig!hiking

Een laatste stop voor vandaag wordt gemaakt bij Cabo Girão. Dit ligt aan de zuidkust van Madeira en is een klif van 589 meter hoog. Het wordt wel eens de hoogste klif van Europa (en de op één na hoogste ter wereld) genoemd, hoewel er in werkelijkheid zes Europese kliffen nog hoger zijn. Dat doet echter niet af aan het wonderschone, panoramische uitzicht dat je hier hebt over de Atlantische Oceaan, Câmara de Lobos en de hoofdstad Funchal. Extra spectaculair is dit uitkijkpunt echter vanwege de glazen vloer op het uitkijkplatform. Mensen met hoogtevrees zullen hier ongetwijfeld niet blij van worden, maar ook zonder hoogtevrees kost het al moeite om naar je voeten, en het uitzicht daaronder, te kijken.Hiking Madeira Oost

Cabo Girao

Op naar huis, het is weer de hoogste tijd voor een happy hour en lekker eten. We spreken af dat we morgen wat rustiger aan doen en ook lekker ’s middags naar het zwembad gaan. ’s Morgens gaan we naar Funchal, eerst voor Lisa shoppen en daarna naar de bekende Mercado dos Lavradores. Dit is een vers markt met groente, fruit, vis en bloemen. Al snel wordt je de kraampjes ingelokt met het proeven van bijzondere vruchten en voordat Annemiek het weet, heeft ze een tasje met heerlijk fruit. Echter, bij de kassa werd ze verrast door de best wel forse prijs, maar mocht de pret niet drukken. Funchal versmarkt Na nog een korte stadswandeling met een terrasje besluiten we om de drukke stad in te ruilen voor het zwembad. Oei, de tijd vliegt wel heel snel. Morgen is de laatste dag en ik moet nog even niet denken aan het afscheid. We gaan nog voor een laatste tripje dichtbij de marina, ten noordoosten van Madeira: een wandeling door een heel bijzonder vulkanisch landschap. Bij de start zien we veel mensen erg bezweet en met hoofden als tomaten terugkomen. We hebben nog nergens last van, maar na een uurtje begrijpen we wel waarom. Het is wandeling met veel hoogteverschillen en het is drukkend warm. Snel weer afkoelen in het zwembad en opmaken voor het laatste happy hour van deze week samen. Annemiek en Lisa trakteren ons op een etentje in de marina en daarna vroeg naar bed, want we moeten om 8 uur vertrekken naar de luchthaven.

De volgende ochtend zijn we keurig op tijd op het vliegveld en met een lach en een traan nemen we afscheid. Bedankt Annemiek en Lisa voor de super gezellige week!Afscheid

De rest van de dag staat in het teken van boodschappen doen (we hebben de huurauto tenslotte nog) en daarna het inleveren ervan. Vervolgens weer met de bus van het vliegveld naar de Marina. Overigens is de busreis geen straf, want deze rijdt via de kleine bochtige wegen en dorpjes in plaats van over de snelweg (met zijn vele tunnels, want die zijn er heel veel op Madeira).

Eric heeft de afgelopen dagen het weer nauwlettend in de gaten gehouden want we willen eigenlijk zo snel mogelijk door naar de Canarische eilanden. Het weer lijkt echter wat van slag en is zeer veranderlijk als gevolg en onder invloed van orkaan Ophelia. De gebruikelijke noordoostelijke wind is zoek en de weersverwachting verandert voortdurend. In eerste instantie lijkt het erop dat we nog wel een week op Madeira zullen blijven, maar plotseling verandert het weer en lijkt er al vanaf maandag vertrokken te kunnen worden. Ik vind dit wat te snel en we besluiten dinsdagochtend te vertrekken. Maaike-Saadet en het Deense jacht Loa vertrekken al wel richting La Palma. Helaas is de maandag een regendag (nasleep van de orkaan) en we maken onze tijd nuttig met een laatste was (die natuurlijk niet droog te krijgen is) en het bijwerken van onze laptops, telefoons en Ipads. Het aantal te verwerken updates nam de laatste tijd schrikbarende vormen aan en we nemen even de tijd om in de internetruimte van de Marina alle apparaten weer te updaten.

Dinsdag 17 oktober gaan we vertrekken naar La Palma, dit is een tocht van 2 etmalen.

Madeira

Bij aankomst in Porto Santo op 29 september hadden we een heel mooi bericht: mijn zus Annemiek en nichtje Lisa hebben een ticket geboekt naar Madeira op 8 oktober. Wauw, wat een verrassing en ik kan niet wachten om hun weer te zien.

Eerst nog even Porto Santo verkennen. We liggen voor anker voor de haven, maar vanwege de swell/deining besluiten we om in de marina aan een mooring/meerboei te gaan liggen. We liggen net en ook zeiljacht Tijd arriveert in Porto Santo. Zeiljacht Mar-Jolie is onderweg en verwachten we maandagochtend. We proberen nog even contact te maken met ze via onze Iridium Go/satelliet. Oh nee, hij doet raar en hoe kan dit? De hele tocht hierheen deed hij het goed en konden we heel makkelijk de weerberichten binnen halen. Morgen maar weer proberen.

Eerst maar even inchecken in de marina en daarna gaan we Porto Santo verkennen. Lekker de wal op na 5 dagen op zee.

Samen met Madeira en de onbewoonde eilanden Salvagens en Desertas, maakt Porto Santo deel uit van de Madeira Archipel met vulkanische oorsprong. Porto Santo ligt midden in de Atlantische Oceaan en is 11km lang en 6 km breed. Er wonen nauwelijks 5000 inwoners en ligt 50 km ten noorden van Madeira.Beach Porto Santo

Men noemt Porto Santo ook wel het Gouden Eiland vanwege de lichtbruine kleur van golvende landschap. Het hoogste punt, de Pico de Facho is 507 meter. Zijn 9 km lang zandstrand en het subtropische klimaat maken van Porto Santo een paradijs voor liefhebbers van zon, zee en strand. Hoewel Porto Santo niet ver ligt van Madeira en eveneens van vulkanische oorsprong is, zijn beide eilanden enorm verschillend.

Tijd voor een wandeling. Het lange zandstrand hebben we afgewandeld; dit Wandeling Porto Santowas een goede work-out. We hebben 2 dagen spierpijn gehad. Verder gaan we lekker bijkomen op Porto Santo en wat voorbereiden voor Madeira. We ontmoeten ook nog een Nederlands stel van zeiljacht Rings, Agnes en Rob. We hebben hun nog niet eerder getroffen en hebben gezellig even een borrel met hun gedronken. Zij vertrekken een paar dagen later naar de Canarische Eilanden: Isla Gracioza. Dit eiland ligt boven Lanzarote.

In Portugal hebben ze veel nationale feestdagen en dit is iets om mee rekening te houden. Op zulke dagen is namelijk veel gesloten. Zo stonden we voor een dichte deur bij het museum van Columbus. Het 15e-eeuwse huis waar Christoffel Columbus zou hebben gewoond, is nu een museum. Hier worden portretten van Columbus en kaarten met de verschillende routes die hij aflegde tentoongesteld. En hoe is hij hier verzeild geraakt? De gouverneur van het eiland,  Bartolomeu Perestrelo, had een mooie dochter. Christoffel Columbus trouwde met haar en bereidde hier zijn grote ontdekkingsreis naar Amerika voor.

De volgende dag gaan we vertrekken naar Madeira en hebben dus helaas geen gelegenheid meer om het te bezoeken. Van de bemanning van Tijd en Mar-Jolie hebben we begrepen dat het zeker een bezoekje waard is. Nog even de laatste boodschappen doen en naar de wasserette in de haven, deze is tenslotte gratis, dus daar moet je dan gelijk gebruik van maken. Echter, dit doen meer met het gevolg dat er een rij is en je een hele dag met een aantal wassen bezig bent. Er is namelijk maar één wasmachine. Ach, we hebben voldoende tijd, dus maar even niet stressen.

Na nog een aantal testen met de Iridium Go/satelliet komen we erachter dat deze defect is en retour moet worden gestuurd voor reparatie. De dealer in Nederland, Satpower in Lelystad, is helaas onbereikbaar en blijft onbereikbaar. Reageert niet op telefoon, mail etc. en dit brengt heel wat frustraties met zich mee. Bij de aankoop ging dit ook al niet soepel, dus mocht je een Iridium Go aanschaffen, doe dit dan niet via deze dealer. Uiteindelijk hebben we via Engeland contact gekregen met een bedrijf in Amerika en moeten we het apparaat opsturen. Dit gaan we vanaf Madeira doen en hopen dat we deze eind november weer retour hebben voor de grote Atlantische Oversteek. Op vrijdag 6 oktober is het zover, we vertrekken naar Madeira. Op de valreep ontmoeten we nog Jannie en Jacco van Maaike Saadet. We hadden ze al op de vertrekkersdag in Enkhuizen ontmoet en in Spanje een aantal keren op de AIS gezien, maar elkaar nog niet weer ontmoet. Zij blijven nog een paar dagen op Porto Santo en we spreken af op Madeira samen een borrel te doen,  gezellig! We gooien de trossen los en vertrekken naar Madeira. Nog 2 nachtjes slapen en dan zijn Annemiek en Lisa er!Beach view Porto Santo

Na de laatste proviandering en meerdere maaltijden gekookt te hebben voor onderweg, vertrekken we zondagavond 24 september om 18:00 uur uit Olhao/Faro. Ik ben niet helemaal fit, beetje gespannen,  maar verlang ernaar om naar onze volgende bestemming te gaan: Porto Santo. Dit is een eilandje voor Madeira. Dit wordt onze langste tocht tot nu toe, nl. 4-5 nachten op zee en dit vind ik zeker heel erg spannend. We hebben een mooi weergat volgens de weersvoorspelling met niet teveel wind, in het begin hoge golven, maar na een dag zal dit afnemen, dus let’s go. Het enige wat beter had gekund is een gebied zonder wind dat ons de weg verspert op de route. De routering beveelt ons dan ook een route aan waarin we eerst pal zuid varen en daarna gijpen naar het westen. Dit betekent een veel langere route, maar wel één waarin we minder hoeven motoren.

We hebben al warm gegeten, dus we kunnen ons relaxed klaar maken voor de nacht en overleggen over ons nachtwachtsysteem. Wat voor afspraak we ook gemaakt hebben, het komt niet helemaal uit. Als Eric mag slapen, gaat dat niet goed. Na een uurtje komt hij alweer boven en zegt: “Ga jij maar slapen, mij lukt het nog niet”. Het is duidelijk dat we in een ritme moeten komen. Ervaringsdeskundigen geven aan dat het inslingeren 3 dagen duurt, pfff. Ook gaat het slapen met mij niet helemaal goed en voel me steeds meer een beetje katterig en uiteindelijk word ik zeeziek. Gelukkig hoefde ik slechts 1 x de visjes te voeren. Ellendig voel ik mij en denk: “Dit is nog maar 5 dagen, de grote oversteek is 2-3 weken, dit wil ik niet.” Na een nachtje gaat het gelukkig beter en ebt dat gevoel weg. Na een wat ruiger begin met hoge golven en redelijk wat wind wordt het heerlijk rustig op zee, weinig scheepvaart en de nachtwacht is dan ook rustig. Eric is nog steeds op tonijn jacht voor de eerste keer sushi aan boord en de hengel wordt dan ook uitgegooid op dinsdag. “Eric, we hebben beet!” roep ik terwijl Eric een powernap aan het doen is. Binnen 3 sec staat Eric buiten en begint met de battle om de vis binnen te halen. Wat zou het zijn? Het is zeker een grote vis, de lijn rolt wel 300 meter uit en we gaan 7,5 knopen door het water. De snelheid moet uit de boot gehaald worden om de vis binnen te halen en te voorkomen dat de lijn breekt of de volledige lijn opraakt, dus koers richting de wind aanpassen en de zeilen meer open. Het valt nog niet mee om de snelheid uit de boot te halen en er staan ook nog eens hele hoge golven. “Wauw, het is een grote mahi mahi”, zegt Eric. Het is een hele klus om deze vis van 1 meter aan boord te krijgen. Eric moet daarvoor op zijn buik gaan liggen en probeert het beest bij kop en staart te pakken. Het is gelukt en na zeker een uur na aanbeet is de vis netjes schoongemaakt,  gefileerd en de kuip weer schoongemaakt van het gevecht. Verdere details zullen we jullie besparen. Eric heeft een stukje van de vis lekker gebakken, echter, ik ben nog steeds niet lekker en moet helaas dit smakelijke hapje aan me voorbij laten gaan. De rest van de vis gaat in moten en geseald de koelkast in voor een later moment. Een vacuümapparaat is ideaal om mee te nemen aan boord; zo kan je alles veel langer gekoeld bewaren.

 Na 2 nachten loopt het wachtsysteem op rolletjes. Het weer is ook perfect met weinig wind en minimale golven. Helaas sunrisezakt het windstilte gebied nog wat verder naar het zuiden waardoor we er toch nog mee te sunsetmaken krijgen. Hierdoor gaat onze tocht wel langer duren dan voorspeld is, maar een comfortabele tocht is ook heel veel waard. We konden zelfs ontbijten en dineren aan tafel in de kuip tijdens het zeilen. En het slapen gaat ook veel makkelijker als de boot niet voortdurend schuin gaat, de geluiden van klotsende, borrelende en gorgelende golven langs de romp van het schip je uit je slaap houden .

De tocht is zo bijzonder: een mahi mahi gevangen, een vliegende vis op het dek, zeeschildpadden gespot, dolfijnen bij de boot gehad en de laatste 2 dagen is de oceaan een spiegel, het is ongelofelijk mooi! Het is bijna niet te beschrijven hoe blauwer dan blauw de oceaan is. Indigo blauw met zonnestralen weerkaatsend in de donkere diepte. De oceaan is hier zo’n windstiltevier kilometer diep, maar even niet aan denken. Maar zo kan de oceaan dus ook zijn. Het is bijzonder wat dit met je doet. Lekker beetje mijmeren in de golven en nadenken wat er allemaal gebeurd is de laatste jaren. Op dit soort momenten moet ik vaak denken aan mijn lieve moeder, die helaas vorig jaar in maart is overleden. Iedereen beleeft zo’n tocht op zijn eigen manier.

Het einde van de tocht komt in zicht, nog 100 mijl en verwachting is dat we vrijdagochtend vroeg aankomen op Porto Santo. Wat een heerlijk vooruitzicht en wat verlang ik ernaar om weer lekker rustig voor anker te liggen en aan land te kunnen. Vrijdagochtend, na nog wat vertraagd te hebben om niet in het donker aan te komen, zijn we er om 8 uur. Na 5 nachten op zee, 108 uren en 573 nautische mijlen gevaren te hebben. Het eerste wat we doen is de telefoon aan en we zijn weer online en connected met de wereld!

Deze speciale happy hour wordt gevierd met champagne, cheers! 

Porto Santo

Na de eerste 2 nachten in de Algarve halen we in Sagres het anker op samen met Vagebond en Ushuaia. We zetten koers richting Portimão, ca. 25 mijl. Vagebond gaat naar Alvor (lagune) voorbij Lagos. Vanwege de ondiepte in deze lagune besluiten we om naar Portimão te gaan. Dit ligt iets verder. De wind is eerst nog stevig (ca 25 knopen) en we vertrekken dan ook met een rif in het grootzeil. Deze kan er na een uurtje wel uit, want de wind zakt steeds verder in en uiteindelijk kabbelen we onder een stralende zon langs de Portugese kust. De kust ziet er prachtig uit en het is genieten om zo langs de kust te zeilen. Het landschap is zeer gevarieerd. Aan deze westkant van Faro zijn er vele rotsformaties met kleine strandjes. Ten oosten van Faro tref je de lagunes aan met kilometerslange zandstranden. Het is ca. 25-30 graden, dit is echt zomervakantie! We hebben ook met elkaar afgesproken, dat we in de Algarve een paar weken lekker gaan relaxen. Portimão strand

Bij aankomst in Portimão kun je direct rechts in de baai ankeren en dit doen we dan ook naast de Ushuaia. Het is een hele gezellige baai met genoeg ruimte om te ankeren. Aan de ene kant hebben we zicht op de moderne en zeer toeristische stranden van Portimao en aan de andere kant (waar we dichterbij liggen) een prachtig strandje met rotsformaties en een authentiek vissersdorpje. Om ca. 16:00 uur liggen we achter het anker en nodigen Huub en Stella uit van de Ushuaia voor een happy hour. Het happy hour werden hours en we besluiten om een pizza te bakken en zo werd het een super gezellige avond.

De volgende dag gaan we Portimão verkennen. Portimão, gelegen in het estuarium van de rivier Rio Arade, is bekend om zijn prachtige uitgestrekte zandstranden. Portimão is van oudsher een visserstadje dat een grote bloei kende in de 19e en 20ste eeuw met de opkomst van de conservenindustrie en het toerisme. Dit is ook terug te zien in het centrum. Echter, we hebben deze weken geen zin om cultureel te doen en gaan lekker langs het strand wandelen waar je veel terrasjes en restaurantjes hebt. Mocht je zin hebben in bitterballen: er zit ook een terrasje tussen waar een Nederlandse uitbater dit op de kaart heeft staan.

Aan de andere kant van de baai is een heel leuk klein, authentiek, typisch Portugees vissersdorpje, Ferragudo. Dit is zeker de moeite waard om een bezoek te brengen en je kan er heerlijk verse vis eten bij restaurant Sueste. Je kan zelf de vis uitkiezen en deze wordt buiten voor het restaurant gegrild. Wat een verwennerij, bedankt Huub en Stella!

De tijd vliegt voorbij in Portimão. Ook komt Vagebond nog een avondje langs en hebben heerlijk bijgepraat en geborreld. Na de Algarve gaan onze wegen scheiden: zij gaan naar Marokko en wij naar Madeira. Gelukkig duurt dit nog even. Na 6 dagen hebben we Portimão wel gezien en vetrekken naar onze laatste bestemming in de Algarve: Olhao bij Faro. Dit is een waddengebied, dat bij vloed overstroomt. Het lijkt wel op Vlieland, super mooi. We liggen tussen Ilha de Culatra en Olhao in. Ilha de Culatra is een vissersdorpje en je weet niet wat je ziet. Het is klein, nauwelijks bebouwd en er zijn geen geasfalteerde wegen, het is eigenlijk één grote zandbak. Het enige gemotoriseerde vervoer op het eiland is een aantal tractoren. We komen met zonsondergang aan en gaan lekker vroeg naar bed. Ilha de Culhatra

De volgende dag worden we wakker en kijken de baai in. Wat veel Nederlandse vlaggen. Er zijn ca. 10 Nederlandse boten. Eerst moet er wat onderhoud gepleegd worden aan de dinghy. De laatste tijd wordt de Maxitaxi toch weer wat zacht, dus op zoek naar het lek. Eric heeft het snel gevonden en de plakker van het oude lek moet opnieuw worden geplakt. De buurman van zeiljacht Bull komt even inspecteren of het allemaal goed gaat en na een korte kennismaking komen we er achter, dat we bijna buren zijn in Leeuwarden. Zij wonen 200 meter verderop boven Fire café. Hoe toevallig is dat? Achter ons ligt ook nog een groene Contest, de Luna Verde. Mathias en Christina komen in hun dinghy even langs als ze van de vismarkt in Olhao komen. De volgende dag worden we samen met de Bull uitgenodigd voor koffie met gebak, zij vertrekken namelijk richting Marokko. De Luna Verde kennen we van hun blog en verhalen. Zij hebben een aantal jaren geleden al eens een rondje wereld gedaan en voeren veel op met de Seaquest uit Leeuwarden.

Het is erg gezellig in de baai en hoogste tijd om met z’n allen een drankje te doen op Ilha de Culatra. Naast de vertrekkers, zitten er ook terugkomers en rondreizigers tussen. Erg leuk om met elkaar bij te kletsen en ervaringen uit te wisselen. De avond vliegt voorbij en voordat we het weten is het al donker. Oeps ankerlichtje niet aan, dus in het donker op zoek naar je boot. Gelukkig gaat dit goed. Ik ben helemaal koud geworden en verlang naar een warme douche. Na ca. 2 dagen ankeren is het Ilha de Culatra warme water uit de boiler meestal wel op. Dus het wordt een koude douche, brrr. Daarna lekker in een schoon bed. Ik ben ’s middags met Roos van de Vagebond naar het dorpje geweest op zoek naar een wasserette. Zoals je leest, is het niet alleen een vakantieparadijs en moet er ook wel wat voor gedaan worden. Dit hebben we er uiteraard graag voor over.

Wasserette Portimao

Als je naar Olhao met je dinghy gaat, kan dit voor 3 uur hoog water en na 3 uur hoog water. Anders is het nl. te ondiep en moet je lopen over de zandbank met je dinghy en dat is geen pretje. Binnen deze tijd moeten we naar Faro met de trein met een specifiek doel: een postpakket ophalen. We gaan even testen hoe snel de Portugese PTT werkt. Er zijn 2 balies open en er staan ca. 20 mensen in de rij. Uiteindelijk worden we ook nog doorverwezen van balie 1 naar balie 2 en weer vice versa om na 1,5 uur uiteindelijk blij met het pakketje onder de arm weer het postkantoor te kunnen verlaten. Snel naar de trein om weer op tijd naar de boot te gaan met de dinghy. We hebben het gelukkig gehaald.

En dan is het zover: afscheid nemen van Vagebond en andere boten die naar Marokko gaan. Het begint ook bij ons te kriebelen om naar Madeira te gaan, het weer ziet er goed uit. Laatste proviandering ophalen in Olhao, afscheid nemen van Ushuaia onder het genot van een wijntje en een heerlijke lunch met super verse vis, garnalen en schaaldieren. Dank Huub en Stella en tot later!

De eerste stop is een eilandje vlak voor Madeira: Porto Santo. De afstand is hemelsbreed ca. 480 nautische mijlen (ca 900 km), maar dat zal in de praktijk wel wat meer worden. We vertrekken zondag 24 september rond 18:00 uur en ETA donderdag 28 september 2017. We zouden liever in de ochtend vertrekken, want dan zouden we waarschijnlijk een nacht minder op zee doorbrengen, maar omdat de wind pas na 17:00 uur opsteekt en we geen zin hebben in een hele dag motoren, wordt het dus rond 18:00 uur.

Sunset Olhao